Οι ημέρες αυτές είναι κρίσιμες και συνάμα ιστορικές. Λάβαμε την πρωτοβουλία να μιλήσουμε με τους συμπολίτες μας με απλά λόγια χωρίς οικονομικές αναλύσεις. Αυτές άλλωστε έχουν πολλές φορές γίνει και ακουστεί. Στο σημείο που έχουμε σήμερα φτάσει, οι οικονομικές απόψεις του καθενός έχουν ξεπεραστεί από τις εξελίξεις που θέτουν μπροστά μας μεγάλα εθνικά διλήμματα.
Δεν θέλουμε να υποδείξουμε σε κανέναν τι πρέπει να κάνει.
Αυτό θα ήταν ξένο σε αυτά που πιστεύουμε. Η ιστορία όμως διδάσκει ότι η σιωπή και η αδράνεια είναι συχνά οι καταλύτες της καταστροφής.
Στις εκλογές της 17ης Ιουνίου δεν θα μετρηθεί απλώς, για μία ακόμη φορά, η δύναμη των κομμάτων. Δεν θα εκφραστεί απλώς η οργή ή η ελπίδα των πολιτών. Δεν θα φανεί ξανά αν η πανουργία των επιτηδείων δυνάμωσε από την αδράνεια των συνετών που δεν σήκωσαν ανάστημα όταν έπρεπε. Δεν θα αναμετρηθεί καν το παραπλανητικό δίπολο μνημόνιο-αντιμνημόνιο που επίτηδες κάποιοι έχουν κατασκευάσει για να παγιδεύσουν τον λαό σε επικίνδυνα, ψεύτικα διλήμματα.
Στις εκλογές που έρχονται θα κριθεί η τύχη της Ελλάδας. Ποτέ ξανά οι πράξεις και οι αποφάσεις μας δεν ήταν τόσο σημαντικές, τόσο καθοριστικές για εμάς και την πατρίδα.
Κάποιοι εκμεταλλεύονται την οργή και την απογοήτευση. Κρύβονται πίσω από το προσωπείο ενός γνώριμου κρατικισμού και μοιράζουν ψευδαισθήσεις. Υπόσχονται λεφτά που δεν υπάρχουν και ταυτόχρονα αμφισβητούν την περιουσία και τα εισοδήματα των πολιτών. Λεηλατούν ψήφους ένθεν κακείθεν. Δεν έχουν πρόγραμμα, ούτε καν ενιαίες θέσεις. Συνισταμένη τους είναι ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός.
Δυνάμεις που ουσιαστικά σπρώχνουν την Ελλάδα έξω από την Ευρώπη, δυνάμεις που χρόνια τώρα ονειρεύονταν έναν τριτοκοσμικό εφιάλτη, που έδιωχναν επενδύσεις και δημιουργούσαν ανέργους, που υπολόγιζαν στη μιζέρια για να έχουν πελατεία, που ήθελαν ανοχύρωτη την Ελλάδα και αφύλακτες τις πόλεις μας, που αμφισβητούσαν αυτά που μας ενώνουν ως έθνος, όλες αυτές οι δυνάμεις ενός ανεύθυνου πολιτικού λόγου και ακτιβισμού έχουν καταφέρει μέσα στη σύγχυση να διεκδικούν τα ηνία της χώρας, αυτή την πιο δύσκολη, την πιο κρίσιμη ώρα. Αυτή την κρίσιμη ώρα, να σκεφτούμε καθαρά. Ναι, έχουμε χάσει πολλά αυτά τα δύο χρόνια. Ναι, οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις έχουν πολύ μεγάλη ευθύνη για τη σημερινή κακή κατάσταση της χώρας, για το τραγικό οικονομικό αδιέξοδο τόσο πολλών Ελλήνων. Ναι, η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στο κοινό νόμισμα δεν ήταν χωρίς μεγάλα προβλήματα, αντιφάσεις και παλινωδίες.
Ομως η απομόνωσή μας από την Ευρώπη, τα παιχνίδια με το μέλλον της χώρας, η τυφλή πορεία στον τρίτο κόσμο και στα ερείπια αποτυχημένων κοσμοθεωριών δεν μπορεί να είναι στις επιλογές μας. Οσοι σήμερα κατηγορούν όλους τους άλλους για αλαζονεία, αυτοί οι ίδιοι δεν ήταν κοντά στο πελατειακό κράτος; Δεν ήταν οι κήρυκες του παρασιτικού κρατικισμού; Δεν ήταν οι απολογητές του μπάχαλου; Δεν ήταν εμπόδια σε κάθε μεταρρύθμιση και κάθε προσπάθεια για νοικοκύρεμα; Δεν ήταν και δεν είναι ομάδες και συμφέροντα που τρέφονται από τον κρατισμό και ταυτόχρονα δρουν διαλυτικά εναντίον του ιδίου του κράτους;
Αυτή την κρίσιμη ώρα, να αναλογιστούμε. Την ώρα αυτή πρέπει να ξεχωρίσουμε το σημαντικό από το ασήμαντο. Δεν είναι η στιγμή για εμπάθεια και εμμονές σε πρόσωπα ή λεπτομέρειες. Είναι η χειρότερη στιγμή για να επιτρέψουμε σε όσους υποδαυλίζουν έναν νοσηρό συναισθηματισμό να παίξουν με την ψυχολογία μας.
Στις 17 Ιουνίου έχουμε να πάρουμε μία απόφαση. Να σταθούμε αταλάντευτα κόντρα στον ανεύθυνο λαϊκισμό και τον μηδενισμό. Να μην εκπληρώσουμε τις ανομολόγητες επιδιώξεις ντόπιων και ξένων κύκλων που βολεύονται με μία τριτοκοσμική Ελλάδα. Να μη ριψοκινδυνεύσουμε τη θέση και την ταυτότητα της χώρας. Να αποφασίσουμε με γνώμονα όχι τη στιγμιαία εκτόνωση του δικαιολογημένου θυμού μας, αλλά το ατομικό και συλλογικό συμφέρον που αυτή τη φορά ταυτίζονται περισσότερο από ποτέ.
Λίγο πριν από την κρίσιμη στιγμή, να δούμε μακρύτερα.
Ας πούμε όλη την αλήθεια. Το διακύβευμα αυτών των εκλογών δεν είναι μόνο η δημοσιονομική διαχείριση, δεν είναι μόνο η οικονομία. Αλλωστε τα οικονομικά μεγέθη και οι πολιτικές μπορούν να αλλάξουν, η Ευρώπη ήδη άρχισε να αλλάζει.
Αυτό όμως που δεν θα μπορούμε να αλλάξουμε για πολλές γενιές είναι η απώλεια του Ευρωπαϊκού κεκτημένου. Είναι ο τρόπος ζωής, ο τρόπος κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης που έχουμε επιλέξει να είναι ελεύθερος, γιατί αυτός ταίριαζε και ταιριάζει στους Ελληνες, γιατί αυτόν κερδίσαμε με αγώνες πολλούς που φτάνουν πίσω στα βάθη του χρόνου.
Η θέση μας είναι στην Ευρώπη και στον κόσμο των ελεύθερων προηγμένων εθνών. Οχι μόνο επειδή την κατέκτησε ο μόχθος και οι θυσίες των Ελλήνων. Αλλά γιατί η Ευρώπη είναι ο φυσικός χώρος του έθνους μας, πολιτικά, πολιτισμικά, ιστορικά. Γιατί εδώ γεννήθηκαν οι ιδέες της δημοκρατίας και της ελευθερίας, εδώ αναπτύχθηκαν η επιστήμη, η τέχνη, η φιλοσοφία. Γιατί η Ελλάδα είναι λίκνο και σύνορο του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ενός πολιτισμού που ξεκίνησε ένα μεγάλο ταξίδι από το ελληνικό πνεύμα, πέρασε μέσα από τη ρωμαϊκή οργάνωση, τον χριστιανισμό, την αναγέννηση και τον διαφωτισμό και συνάντησε πάλι την Ελλάδα ελεύθερη στα νεώτερα χρόνια.
Γιατί η Ελλάδα στάθηκε πάντα στο πλευρό της ελευθερίας και μάτωσε η ίδια για να κερδίσει τη δική της πολλές φορές. Αυτή είναι η κληρονομιά που έχουμε. Αυτή είναι η θέση μας στον κόσμο. Και δεν πρέπει να αφήσουμε κανέναν να μας τη στερήσει. Εχουμε εμπιστοσύνη στην Ευρώπη και στην Ελλάδα.
Οι υπογράφοντες
Αναστασίου Θωμάς (Οικονομικό Παν. Αθηνών), Ανδρεαδάκης Δημήτριος (Πολυτεχνείο Κρήτης), Ανδρονικίδης Ανδρέας (Παν. Μακεδονίας), Αργουσλίδης Παρασκευάς (Οικονομικό Παν. Αθηνών), Αυλωνίτης Γεώργιος (Οικονομικό Παν. Αθηνών), Βασιλειάδης Χρήστος (Παν. Μακεδονίας), Βενιέρης Γεώργιος (Οικονομικό Παν. Αθηνών), Βεντίκος Νικόλαος (Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο), Βλέμμας Ιωάννης (Αριστοτέλειο Παν. Θεσσαλονίκης), Βλιάμος Σπυρίδων (Παν. Αθηνών), Γιαννέλης Δημήτριος (Παν. Πειραιώς), Γούναρης Σπυρίδων (Οικονομικό Παν. Αθηνών), Γρηγορόπουλος Γρηγόριος (Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο), Γρυσπολάκης Ιωακείμ (Πολυτεχνείο Κρήτης), Ευαγγελόπουλος Παναγιώτης (Παν. Πελοποννήσου), Ιωαννίδης Αντώνιος (Οικονομικό Παν. Αθηνών), Καβουσανός Εμμανουήλ (Οικονομικό Παν. Αθηνών), Καιρίδης Δημήτριος (Πάντειο Πανεπιστήμιο), Κακάμπουρα Αφροδίτη (Παν. Αθηνών), Καλογεράκης Νικόλαος (Πολυτεχνείο Κρήτης), Λάβδας Κωνσταντίνος (Παν. Κρήτης), Λελεδάκης Γεώργιος (Οικονομικό Παν. Αθηνών), Λιάβας Αθανάσιος (Πολυτεχνείο Κρήτης), Λιαργκόβας Παναγιώτης (Παν. Πελοποννήσου), Μαγουλάς Κωνσταντίνος (Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο), Μανιαδάκης Νικόλαος (Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας), Μέργος Γεώργιος (Παν. Αθηνών), Μπάλτας Γεώργιος (Οικονομικό Παν. Αθηνών), Μπήτρος Γεώργιος (Οικονομικό Παν. Αθηνών), Νικολαΐδης Νικόλαος (Πολυτεχνείο Κρήτης), Παπαβασιλείου Νικόλαος (Οικονομικό Παν. Αθηνών), Παπαγεωργίου Μάρκος (Πολυτεχνείο Κρήτης), Παπαϊωάννου Νικόλαος (Αριστοτέλειο Παν. Θεσσαλονίκης), Παπαλεξανδρή Νάνσυ (Οικονομικό Παν. Αθηνών), Πλακογιαννάκη Εμμανουέλλα (Αριστοτέλειο Παν. Θεσσαλονίκης), Σαμπράκος Ευάγγελος (Παν. Πειραιώς), Σαρηγιάννης Δημοσθένης (Αριστοτέλειο Παν. Θεσσαλονίκης), Σιδηρόπουλος Μωϋσής (Αριστοτέλειο Παν. Θεσσαλονίκης), Σιώμκος Γεώργιος (Οικονομικό Παν. Αθηνών), Σκλιάς Παντελής (Παν. Πελοποννήσου), Σκούρας Αθανάσιος (Οικονομικό Παν. Αθηνών), Τζιφάκης Νικόλαος (Παν. Πελοποννήσου), Τζούτζας Ιωάννης (Παν. Αθηνών), Τσαμαδιάς Κωνσταντίνος (Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο), Τσαμπούλας Δημήτριος (Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο), Τσινισιζέλης Μιχαήλ (Παν. Αθηνών), Υφαντής Κωνσταντίνος (Παν. Αθηνών), Φωτόπουλος Χρήστος (Παν. Δυτικής Ελλάδας), Χαλικιάς Ιωάννης (Οικονομικό Παν. Αθηνών), Χατζηγεωργίου Ιωάννης (Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο).