Γράφει η Φανούλα Αργυρού, Σημερινή

Στις 14 Σεπτεμβρίου 1963 ο Δρ Φαζίλ Κουτσιούκ, αντιπρόεδρος της νεοσύστατης Κυπριακής Δημοκρατίας, και ο Ραούφ Ντενκτάς, πρόεδρος της τότε Κοινοτικής Συνέλευσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, υπέγραψαν ένα απόρρητο έγγραφο, στο οποίο κατέγραψαν το προμελετημένο τουρκικό εγκληματικό σχέδιό τους, εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας, βασισμένο στο σχέδιο Δρoς Νιχάτ Ερίμ, Νοεμβρίου 1956, για «επανάκτηση» της Κύπρου.

Στο βιβλίο του «Τα δύσκολα χρόνια – Αναμνήσεις μιας ζωής», ο πρώην Υπουργός Άμυνας της Κυπριακής Δημοκρατίας και Επαρχιακός Διοικητής Λεμεσού, Χριστόδουλος Βενιαμίν (πέθανε 16.11.2016), δημοσίευσε στην ολότητά του το έγγραφο εκείνο, το οποίο οι Αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας βρήκαν στο γραφείο τού Τουρκοκύπριου Υπουργού Γεωργίας, Φαζίλ Πλουμέρ. Ο οποίος, προφανώς, στη βιασύνη του να εγκαταλείψει το γραφείο του στις 22 Δεκεμβρίου 1963, εφόσον οι σχεδιασμένες τουρκικές επιθέσεις εναντίον των Ελλήνων ξαφνικά ξεκίνησαν 3 μέρες νωρίτερα -αρχικά ήταν προγραμματισμένες για την ημέρα των Χριστουγέννων, όταν ο κόσμος θα βρισκόταν στις εκκλησίες- το εγκατέλειψε μεταξύ άλλων εγγράφων. Το αποκαλυπτικό περιεχόμενό του προηγήθηκε των 13 σημείων Αρχ. Μακαρίου. Συντομευμένο από το βιβλίο Βενιαμίν στο βιβλίο της γράφουσας «Διζωνική vs Δημοκρατία 1955-2019».

Ένα μικρό απόσπασμα:

«…Τις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου δεχθήκαμε ως προσωρινό μεταβατικό στάδιο… Με αυτές αναγνωρίσθηκαν σε διεθνές επίπεδο τα δικαιώματα της Τουρκίας επί της Κύπρου… Θα ωφεληθούμε από τα λάθη των Ρωμιών και αφού ετοιμασθούμε καλύτερα… θα περιμένουμε την ημέρα που θα θέλουν να χαλάσουν τις Συμφωνίες, οπότε θα επιτύχουμε την πλήρη ελευθερία μας… πρέπει να υποστηρίζεται ο αγώνας μας αυτός από πολλούς εσωτερικούς και εξωτερικούς παράγοντες, αλλά πρωτίστως από τη Μητέρα Πατρίδα… Οι Ρωμιοί θα αντιδράσουν εναντίον των Τούρκων εμπράκτως και έτσι θα αρχίσει ένας αγώνας μεταξύ των δύο κοινοτήτων και το αποτέλεσμα θα καθορίσει τον αγώνα. Όταν αρχίσει ο αγώνας, η τουρκική κοινότητα η οποία είναι διεσπαρμένη εις όλην τη νήσο να μαζευτεί εις μία ζώνη διά της βίας και να είναι υποχρεωμένη όπως κρατήσει εκείνη τη ζώνη…».

Η εφημερίδα «Φιλελεύθερος» αναφέρθηκε στο συγκεκριμένο έγγραφο στις 21 και 23 Φεβρουαρίου 1964.

H κυπριακή Κυβέρνηση καλεί τη Βρετανία να βοηθήσει!

Μετά το προμελετημένο τουρκικό πραξικόπημα τον Δεκέμβριο του 1963, η κυβέρνηση Αρχ. Μακαρίου ζήτησε από τη Βρετανία βοήθεια για ν’ αντιμετωπίσει την κατάσταση. Οι Βρετανοί ανταποκρίθηκαν με τα στρατεύματά τους στην Κύπρο, με επικεφαλής τον Βρετανό στρατηγό Peter Young, ο οποίος και επέβαλε τη δεύτερη διχοτομική γραμμή στη Λευκωσία. Την ούτω καλούμενη έκτοτε χαρακτηριστικά «Πράσινη Γραμμή» – ήταν συνέχεια της προηγούμενης διχοτομικής γραμμής στην κεντρική Λευκωσία, που επέβαλαν οι ίδιοι ως αποικιοκράτες το 1956, την Mason – Dixon…

«Η ιστορία της ‘‘Πράσινης Γραμμής’’ 1963», Φ.Α. 29.1.2024

https://simerini.sigmalive.com/article/2024/1/29/e-istoria-tes-prasines-grammes-1963/

Δεν άργησαν όμως οι Βρετανοί να δείξουν τις επιδιώξεις τους, για ν’ αρχίσουν κυπριακή Κυβέρνηση και λαός να τους επικρίνουν για τους ξεκάθαρους φιλο-τουρκισμούς τους. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Χριστόδουλου Βενιαμίν, ο Στρατηγός Young ήθελε να τραβήξει διχοτομική γραμμή και στη Λεμεσό, αλλά χάρη στην επέμβασή του (Βενιαμίν) αποτράπηκε.

Στις 31.12.1963 ο Βρετανός τότε Πρωθυπουργός Sir Alec Douglas-Home (πέθανε το 1995) εξέδωσε την πιο κάτω οδηγία προς τον Υπουργό Κοινοπολιτείας που βρισκόταν στην Κύπρο. «…Δεν έχουμε πρόθεση να χρησιμοποιήσουμε τις δυνάμεις μας, έστω και αν οι Τούρκοι εισβάλουν, και δεν νομίζω ότι με το να μπλοφάρουμε θα μας βοηθήσει…». Η ίδια απόφαση πάρθηκε και τον Ιανουάριο του 1972 και εκτελέστηκε το 1974…

Ο Sir Alec Douglas-Home

Στις 3 Ιανουαρίου 1964 οι Βρετανοί στο Φόρεϊν Όφις ξεκίνησαν μελέτη/σχέδιο ανασύστασης της Κυπριακής Δημοκρατίας, που οι ίδιοι ίδρυσαν, σε δύο ‘‘constituent states’’, ένα ελληνικό και ένα τουρκικό…

Στις 16 Ιανουαρίου 1964 ο Ντενκτάς απαίτησε γεωγραφική ομοσπονδία στη συνάντηση στο Λονδίνο…

Επειδή τα μακριά εκείνα γεγονότα θα γίνουν σε λίγες εβδομάδες πιο κοντά γι’ ακόμα μια χρονιά, στο Βρετανικό Εθνικό Αρχείο υπάρχει και η πιο κάτω επιστολή του Στρατηγού Παντελίδη, διοικητή τότε του στρατού της Κύπρου, με ημερομηνία 7 Φεβρουαρίου 1964, προς τον Βρετανό Στρατηγό Peter Young.

«Αγαπητέ Στρατηγέ,

Νιώθω υποχρεωμένος να εκφράσω την έκπληξή μου για τη συμπεριφορά των στρατιωτών σας προς το ελληνικό στοιχείο στην Κύπρο, που τελικά αποτελεί την πλήρη επιβεβαίωση ότι η βρετανική αντιμετώπιση στην Κύπρο είναι εχθρική προς τους Έλληνες σε εμφανή αντίθεση με τη συμπεριφορά της προς τους Τούρκους, η οποία είναι φιλική, ευνοϊκή και μεροληπτική.

»Επομένως και ως εκ τούτου οι Έλληνες δεν έχουν πλέον καμία εμπιστοσύνη στον βρετανικό στρατό να περιπολεί για να κρατήσει την ειρήνη.

»Τραγικό παράδειγμα είναι το ακόλουθο συμβάν:

»O 2oς Υπολοχαγός Κώστας Βύρωνος (τραγική ειρωνεία φέρει το ίδιο όνομα με τον μεγάλο Άγγλο Φιλέλληνα Λόρδο Βύρωνα), επιστρέφοντας χθες απόγευμα, 6 Φεβρουαρίου 1964, στη Λεμεσό… χάλασε το αυτοκίνητό του λίγο μετά τη Σκαρίνου (ελληνικό χωριό), όταν ο ίδιος και ο συνοδός του βοηθήθηκαν από Βρετανούς στρατιώτες να τους μεταφέρουν στον αστυνομικό σταθμό της Σκαρίνου (ελληνικός σταθμός). Αντιθέτως όμως οι Βρετανοί στρατιώτες, δίχως να σταματήσουν στον ελληνικό σταθμό της Σκαρίνου, προχώρησαν προς τον τουρκικό αστυνομικό σταθμό της Κοφίνου… Οπόταν αμφότεροι αναγκάστηκαν να πηδήξουν από το αυτοκίνητο, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν σοβαρά και να μεταφερθούν στον νοσοκομείο Δεκέλειας.

»Σήμερα ενημερώθηκα ότι ο Κώστας Βύρωνος είναι σε σοβαρή κατάσταση στο νοσοκομείο Δεκέλειας…

»Με διακατέχει βαθιά λύπη γι’ αυτό το συμβάν καθώς σκέφτομαι με αγανάκτηση τη συμπεριφορά των Βρετανών εναντίον των Ελλήνων, που είναι απαράδεκτη, άδικη και ακατανόητη…

»Κατά τους δύο πολέμους οι Έλληνες πολέμησαν δίπλα στους Βρετανούς και εγώ προσωπικά. Πολέμησα στο Μακεδονικό μέτωπο τον Σεπτέμβριο το 1918… και στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο εναντίον των Ιταλών και Γερμανών στη βόρεια Ήπειρο…

»Δεν νομίζω η Ιστορία να κατέγραψε συμμετοχή των Τούρκων σε αυτούς τους δύο πολέμους. Ξέρουμε όμως ότι χιλιάδες Βρετανών πολεμιστών σκοτώθηκαν από τους Τούρκους στην Καλλίπολη!

»Γι’ αυτούς τους λόγους είναι που διερωτώμαι για τα αισθήματα των Βρετανών στρατιωτών έναντι των Ελλήνων της Κύπρου και δεν βρίσκω δικαιολογία τον καιρό του αγώνος της ΕΟΚΑ, τότε ήταν φυσικό…

»Οι Έλληνες ήταν πάντα με τους Βρετανούς, επομένως γιατί η δηλητηριασμένη αλλαγή! Πιστεύω είναι ανάγκη σοβαρής προσπάθειας για αλλαγή μεθόδων.

»Με εκτίμηση,

»Μ. Παντελίδης

»Αντίγραφα – Πρόεδρο της Δημοκρατίας

»Βρετανό ΄Υπατο Αρμοστή

»κ. Λέλλο Δημητριάδη»

*Ερευνήτρια/δημοσιογράφος

«Φιλελεύθερος» – 21 Φεβρουαρίου 1964.

Η Αλεξανδρούπολη και κατ’επέκταση η θράκη είναι ο τόπος που τον ώθησε να ασχοληθεί με την πολιτική επιστήμη ως καθήκον στις προηγούμενες και τις επόμενες γενιές ως συνέχεια της παράδοσής μας, της οικουμενικότητας, της ανιδιοτελούς προσφοράς. Πρότυπο και πηγή έμπνευσης αποτέλεσε για αυτόν ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, ο οποίος όπως τονίζει, ήταν ο άνθρωπος που έφερε τον Πόντο στο προσκήνιο της εθνικής συνείδησης και πολιτικής διαδικασίας, όχι μόνο ως μνήμη, αλλά ως ενεργή διεκδίκηση.

Ο Θεοφάνης Μαλκίδης, διδάκτωρ Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, ο οποίος ασχολείται ερευνητικά με την Πολιτική, την Οικονομία και Κοινωνία στα Βαλκάνια και στον Εύξεινο Πόντο μίλησε στο Pontos Voice, σε μια συνέντευξη, στην οποία ξεδίπλωσε αναμνήσεις, γνώσεις, αλλά και απόψεις. Η συζήτηση επικεντρώθηκε κυρίως σε θέματα που αφορούν τη Γενοκτονία και γιατί έγιναν πολύ λίγα βήματα για τη διεθνή αναγνώριση από το 1994 που θεσπίστηκε στην Ελλάδα η 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης. «Το πρόβλημα βρίσκεται κυρίως στην ελλαδική πολιτική προσέγγιση, η οποία, ακολουθώντας την πεπατημένη του φόβου, απέτυχε να μετατρέψει την αναγνώριση του 1994 σε διεθνή διπλωματική εκστρατεία», απαντά. Ρωτήθηκε μάλιστα και για ένα σημαντικό θέμα που αγορά έναν κοινό αγώνα μαζί με τους υπόλοιπες προσφυγικές κοινότητες των Ελλήνων της Ανατολής. «Το κύριο σφάλμα είναι η αποσπασματική θέαση της ιστορικής τραγωδίας. Η Τουρκία δεν διέπραξε τρεις διαφορετικές γενοκτονίες (Πόντου, Μικράς Ασίας, Θράκης), αλλά μία ενιαία, συστηματική και οργανωμένη γενοκτονία εναντίον του Ελληνισμού» σημείωνει.

Παράλληλα εξήγησε ως κοινωνιολόγος το φαινόμενο της νοσταλγίας των Ποντίων, Μικρασιατών και Θρακιωτών για τις πατρίδες των προγόνων τους. «Δεν είναι απλώς συναίσθημα, αλλά κοινωνική μνήμη και πολιτική διεκδίκηση. Δεν πρόκειται για μια απλή μελαγχολία, λιτανεία μίας ετήσιας σύναξης με αφορμή τις ημέρες μνήμης, αλλά για ένα δομικό στοιχείο της ταυτότητας των προσφυγικών πληθυσμών, που έχει βαθιές ανθρώπινες, συναισθηματικές, ηθικές, κοινωνιολογικές, αλλά και γεωπολιτικές διαστάσεις. Το φαινόμενο ερμηνεύεται μέσω της έννοιας της συλλογικής μνήμης»,  υπογραμμίζει.

Διαβάστε τη συνέντευξη που παραχώρησε στο Pontos Voice

Η 28η Οκτωβρίου αποτέλεσε μία σκληρή δοκιμασία του ελληνικού λαού.

Οι αγώνες που έδωσε το Ελληνικό έθνος είχαν την μορφή άμυνας, αντίστασης, ή απελευθέρωσης Ελληνικών εδαφών και Ελλήνων και τελικά την 28η Οκτωβρίου οι Έλληνες και οι Ελληνίδες επέλεξαν την αξιοπρέπεια και την ελευθερία από την ήττα και την ταπείνωση. Και μάλιστα έναντι ενός εχθρού με πολύ περισσότερες και ποιοτικότερες δυνάμεις.

Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα, ως κράτος, δεν έχει κάτι σχεδόν τίποτα ουσιαστικό για τους ήρωες που χάθηκαν. Και αναφερόμαστε στην ανάπαυση των πάνω από 8.000 νεκρών Ελλήνων στρατιωτών. Σήμερα, οφείλουμε να στηρίξουμε την περισυλλογή των οστών των Ελλήνων στρατιωτών και να στηρίξουμε την κατασκευή των στρατιωτικών νεκροταφείων και την κατασκευή κενοταφίων, προς τιμήν των ενδόξως πεσόντων στην Βόρεια Ήπειρο.

Είναι το ελάχιστο χρέος έναντι των ανθρώπων που έδωσαν τη ζωή τους, αντιστεκόμενοι στην υποταγή.

Η συνέντευξη στον τηλεοπτικό σταθμό Θράκη Νετ στη συνέχεια.