Οι μνήμες είναι κοντινές. Αναφερόμαστε στα έτη 1989-1992, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού (της Ελλάδας) έχει σαφείς και καθαρές μνήμες απ’ εκείνη την εποχή. Οι σοσιαλιστικοί “παράδεισοι” κατέρρεαν και φυσικά οι άνθρωποι, σ’ αυτές τις χώρες, βρέθηκαν στην απόλυτη ένδεια και όπως ήταν αναμενόμενο μεγάλο μέρος του πληθυσμού τους μετανάστευσε. Είναι γνωστό ότι μετανάστευσε στις χώρες της “καταπίεσης και της εκμετάλλευσης”  του καπιταλισμού δηλαδή…

Όμως δεν είναι το θέμα μας να μιλήσουμε για το τι έκαναν στους ανθρώπους οι Σοσιαλιστικοί “παράδεισοι” ή αν θέλετε τα κολαστήρια του Σοσιαλισμού. Ούτε για το τι πρόσφεραν οι ημι-καπιταλιστικές κολάσεις. Το θέμα μας είναι το πώς αντιμετωπίστηκαν οι άνθρωποι που ήλθαν στη Δυτική Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα από τον υπάρξαντα σοσιαλισμό.

Στην Ελλάδα μάλιστα το 1990-93, αλλά και αργότερα, εισέρρευσε ένα τεράστιο κύμα μεταναστών από την Αλβανία, του ακραιφνούς σοσιαλιστικού “παραδείσου”, του Εμβέρ Χότζα και του Ραμίζ Αλία στο τέλος. Πολλοί εξ αυτών ήλθαν από τα βουνά, διαμέσου κακοτράχαλων μονοπατιών, και αντιμετωπίζοντας ποικίλες κακουχίες. Τα ανέκδοτα που κυκλοφορούσαν είναι γνωστά και συνήθως μείωναν τους απελπισμένους ανθρώπους που ερχόταν αναζητώντας μια καλύτερη ζωή.

Ήλθαν επίσης άνθρωποι και από τη Βουλγαρία και από τη Ρουμανία. Εννοείται ότι το μέγιστο ποσοστό των μεταναστών κατευθύνθηκε προς τα “σκλαβοπάζαρα” (όπως τα ονομάζουν οι κολεκτιβιστές) της Δυτικής Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής. 

Οι άνθρωποι αυτοί ήταν σαφώς οικονομικοί μετανάστες. Στις χώρες τους αποκαλύφθηκε η “γύμνια” της σοσιαλιστικής παραγωγής και φυσικά τα “μοντέρνα” σοσιαλιστικά εργοστάσια δεν μπορούσαν να παράγουν κάτι που να είναι ικανό να εμπορεύεται στις διεθνοποιημένες Ελεύθερες Αγορές. Φυσικά και καμιά υπηρεσία (πχ τουρισμός, υπηρεσίες υγείας, κλπ) του σοσιαλισμού δεν ήταν ανταγωνιστική. Οι θέσεις εργασίας κατέρρευσαν και οι άνθρωποι έψαχναν για καλύτερη τύχη.

Ήξεραν πολύ καλά ότι θα χρειαστεί να δουλέψουν σκληρά.  Ήξεραν ακόμη ότι θα τους εκμεταλλευτούν, αλλά καταλάβαιναν ότι είναι και η μόνη επιλογή τους αν ήθελαν η ζωή τους να βελτιωθεί. Μπορούσαν άλλωστε να μείνουν και στις χώρες τους, ζώντας μέσα στη μιζέρια και χωρίς ελπίδα βελτίωσης των συνθηκών της ζωής τους.

Αυτός άλλωστε είναι και ο Οικονομικός Μετανάστης. Αυτός που φεύγει από τον τόπο του (ή τη χώρα του) προκειμένου να βρει ή να κτίσει μια καλύτερη ζωή εργαζόμενος. Ακόμη και σε συνθήκες εκμετάλλευσης.  Είναι αυτό που έκαναν πολλοί Έλληνες μεταναστεύοντας στη Γερμανία, κυρίως, από το 1955 και μετά. Το ίδιο έκαναν και στις αρχές του 20ου αιώνα μεταναστεύοντας στην Αμερική. Το ίδιο έγινε και στο εσωτερικό της χώρας με την εσωτερική μετανάστευση. Το ίδιο γίνεται πάντα.

Όμως το θέμα είναι το πώς αντιμετωπίστηκαν αυτοί οι άνθρωποι; Ας αναλογισθούμε πάνω σ’ αυτό.

για τη συνέχεια Capital