Ρώτησαν και τον Νίκο Χριστοδουλίδη για την ιθαγένεια της Κυπριακής Δημοκρατίας, που ζητούν τα παιδιά μεικτών γάμων Τουρκοκυπρίων με εποίκους. Τον ρώτησαν από τη Γενί Ντουζέν όπου έδωσε συνέντευξη. Πρόκειται για ένα πραγματικά ανθρωπιστικό πρόβλημα που εμπεριέχει πολλές δυσκολίες, είπε. «Θα εξετάσουμε την κατάσταση. Πρέπει να δούμε τα δεδομένα που έχουμε».

Κι επειδή αυτή η ιστορία, να προβάλλεται και να αντιμετωπίζεται ο εποικισμός ως ένα «ανθρωπιστικό πρόβλημα», είναι ζωτικής σημασίας, καλά έκανε ο Γιώργος Κολοκασίδης, που κάλεσε τους τρεις βασικούς υποψήφιους να τοποθετηθούν για το αν συμφωνούν με τον Νιαζί Κιζίλγιουρεκ (γράψαμε χτες για τις εξυπνάδες του) ο οποίος ζητά από την Κυπριακή Δημοκρατία να παραχωρήσει κυπριακή υπηκοότητα σε περίπου 30.000 παιδιά μεικτών γάμων Τουρκοκυπρίων με εποίκους. Είναι καιρός να μας πουν και κάποια συγκεκριμένα πράματα για το Κυπριακό και να μην αρκούνται στις μαγκιές που θα ξεκλειδώσουν τη διαδικασία και θα σπάσουν τα αδιέξοδα, μάλιστα «από την πρώτη μέρα» που θα αναλάβουν.

Τι σημαίνει είναι ένα ανθρωπιστικό πρόβλημα; Ως ανθρωπιστικό πρόβλημα αντιμετωπίστηκε και στις διαπραγματεύσεις και γι΄ αυτό κατά καιρούς συμφωνήθηκαν και αριθμοί εποίκων που θα νομιμοποιηθούν. Το 2016, μάλιστα, μετά από συνάντησή του με τον Μουσταφά Ακιντζί, ο Νίκος Αναστασιάδης ανακοίνωνε και τους αριθμούς που συμφωνήθηκαν. Μαθηματικά του ποδαριού ήταν φυσικά αυτά που αράδιαζε πάνω στον ενθουσιασμό των άστρων που ευθυγραμμίστηκαν, πάντως δήλωνε επί λέξει ότι «σαράντα χιλιάδες, στην ουσία, είναι εκείνοι που νομιμοποιούνται».

Αλλά, επειδή τώρα πια, όσο ανθρωπιστικά κι αν δει κάποιος το πρόβλημα του εποικισμού, η ουσία είναι πως αποτελεί κορυφαίο παράγοντα στη λύση του Κυπριακού, ισοδύναμο του κατοχικού στρατού και των εγγυήσεων, πρέπει να ξέρουμε αν αυτοί που θέλουν να μας κυβερνήσουν, το αντιλαμβάνονται αυτό. Αν αντιλαμβάνονται, δηλαδή, ότι χωρίς να αντιμετωπιστεί ο εποικισμός, αυτό που στην πραγματικότητα θέλουμε να πετύχουμε είναι να κτίσουμε συνεταιρικό κράτος με τους Τούρκους έποικους και όχι με τους Τουρκοκύπριους, οι οποίοι είναι και στα κατεχόμενα μειονότητα. (Άλλη ιστορία κι αυτή! Δεν ήθελαν να είναι μειονότητα των Ελληνοκυπρίων κι ας είχαν δυσανάλογα δικαιώματα στο κοινό κράτος, και κατάντησαν μειονότητα των εποίκων).

Ασφαλώς και άμα μιλάμε για παιδιά (δεν είναι παιδιά, μην παρουσιάζεται κιόλας ως να είναι τίποτα ανήλικα που πρέπει να ξυπνήσουν τις ευαίσθητες χορδές μας) που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Κύπρο, είναι ένα πρόβλημα που περιέχει και ανθρωπιστικές πτυχές. Αλλά, δεν είναι μόνο αυτό. Άλλωστε, πόσα ανθρωπιστικά προβλήματα αντιμετωπίζουν οι Ελληνοκύπριοι που οφείλονται στην κατοχή; Δεκάδες; Εκατοντάδες; Το ανθρωπιστικό πρόβλημα των γεωργών της νεκρής ζώνης της Δένειας. Το ανθρωπιστικό πρόβλημα των κατοίκων της Αθηένου, που χρειάζονται μια ώρα να παν Λευκωσία, ενώ θα μπορούσαν να πηγαίνουν σε 20 λεπτά. Το ανθρωπιστικό πρόβλημα των εγκλωβισμένων κατοίκων στα Στροβίλια. Το ανθρωπιστικό πρόβλημα των Κερυνειωτών που ήθελαν να προσευχηθούν στον Άγιο Φανούριο και δεν τους άφησαν. Το ανθρωπιστικό πρόβλημα των Βαρωσιωτών που βλέπουν τα σπίτια τους να ερημώνονται και δεν μπορούν καν να τα πλησιάσουν. Το ανθρωπιστικό πρόβλημα του Γιαννάκη Κασουλίδη που θέλει να ταξιδεύει από την Τύμπου αλλά δεν μπορεί.

Όλα, μας λένε, ότι θα λυθούν με τη λύση του Κυπριακού. Το ανθρωπιστικό πρόβλημα των παιδιών εποίκων θα λυθεί με τη λύση, λοιπόν. Αυτό να μας πουν οι υποψήφιοι Πρόεδροι, γιατί αν μασούν τα λόγια τους σημαίνει ότι δεν αντιλαμβάνονται ότι ο αγώνας μας είναι πλέον αγώνας επιβίωσης.

Λένε, διάφοροι φωστήρες, ότι επειδή εμείς οι κοντόφθαλμοι δεν λύσαμε το Κυπριακό, δημιουργήθηκε και το πρόβλημα των εποίκων κι αφανίζονται οι Τουρκοκύπριοι. Αλλά, για να μην κοροϊδευόμαστε, να πούμε κάποιες αλήθειες: Η «Χαβαντίς» αποκάλυψε το 2016 πως «η Τουρκία και η τ/κ ηγεσία αποφάσισαν μεταξύ 1975 – 1979 τη μεταφορά πληθυσμού από την Τουρκία, προκειμένου να αυξήσουν τον αριθμό του πληθυσμού από 116.000 έως 200.000». Μεταξύ, 1975 – 1979! Και μέχρι σήμερα ο εποικισμός συνεχίζεται. Έχασαν και οι ίδιοι οι Τουρκοκύπριοι τον λογαριασμό. Πριν έναν μήνα, ο αρθρογράφος Αζίζ Σαχ έγραφε στην Αβρούπα ότι ο πληθυσμός στα κατεχόμενα έφτασε το ένα εκατομμύριο. «Στην Κυπριακή Δημοκρατία, οι Τουρκοκύπριοι ήταν 18 τοις εκατό. Στην κατεχόμενη περιοχή της Κύπρου, είναι κάτω του 10 τοις εκατό», έγραφε. Αλλά, εμείς, όταν αναφερόμαστε σε πτυχές αυτού του καταλυτικού προβλήματος, του εποικισμού -και της εξαφάνισης της τ/κ κοινότητας- μιλάμε για «ανθρωπιστικό πρόβλημα». Εθνοκάθαρση είναι. Τίποτε άλλο.

Φιλελεύθερος