Διεθνή

The Autonomous Hellenic Republic of Pontus – A Historical Perspective

Δημοσιεύτηκε στις

18 Μαΐου 2024 στις 12:00

από τον

ΧΑΚ

By Georgios Gialtouridis (*)

On January 8, 1918 President Woodrow Wilson presented his ‘Fourteen Points’ to a joint session of the United States Congress. President Wilson’s ‘Fourteen Points’ was a blueprint designed to convince the Germans to cease World War I hostilities and that leniency would be assured in the subsequent peace treaties, thus bringing an end to the Great War. The decaying Ottoman Empire had sided with Germany and the Central Powers during WWI and Wilson’s Point Twelve addressed the Ottomans’ fate:

XII. The Turkish portion of the present Ottoman Empire should be assured a secure sovereignty, but the other nationalities which are now under Turkish rule should be assured an undoubted security of life and an absolutely unmolested opportunity of autonomous development, and the Dardanelles should be permanently opened as a free passage to the ships and commerce of all nations under international guarantees.

http://wwi.lib.byu.edu/index.php/President_Wilson%27s_Fourteen_Points

President Wilson had called for the right to self-determination and autonomy for the various ethnic groups of the Ottoman Empire, including Greeks, Armenians, Assyrians, and others. Inspired by Wilson’s Point Twelve, Pontian Greeks of the Diaspora who had already organized a Pontian Movement assembled in Marseilles, France, in February of the same year for the First World Pan-Pontian Convention. There, they promoted their vision of an Autonomous Hellenic Republic of Pontus.

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/5a/Map_of_Pontus.jpg

In January of the following year, the Paris Peace Conference took place to ratify treaties ending World War I. Many dignitaries, including President Wilson, were present.

Stephen Bonsal, a New York Times correspondent, was President Wilson’s private translator during the Peace Conference. In his memoir “Suitors and Suppliants: The Little Nations at Versailles” (1946), Bonsal reflects on the day the Pontian-Greek delegation visited the office of President Wilson:

Page 216:

March 8, 1919

Three of the strangest-looking men wandered into my office yesterday

morning. Their dark, mysterious faces and their stealthy tread excited

the suspicions of our guardian sailors, but soon, they produced a letter

from (Eleftherios) Venizelos, which authenticated their mission. The Greek

Premier said they were the properly accredited representatives of the

Overseas Greeks, as yet “unredeemed,” of the Euxine Pontus (better

known in the Western world as the Black Sea).

Bonsal continues:

But on closer inspection of the letter from the Cretan mountaineer and

guerilla fighter who, in the last ten years, has developed into the smoothest

of diplomats, it appeared that it was couched in more reserved terms than

was usual in his writings. “Down to the present,” he said, “our Council of State

has not decided to include the colonies or settlements which these gentlemen

so worthily represent in the picture of Greater Hellas, which we are about to

present to the Conference. Yet these, our noble kinsmen, are in great

need of supplies, indeed of even the bare necessities of life, and I am

writing in the knowledge that their unfortunate plight will excite sympathy

in America, from where alone help can come.”

It was obvious that as late as March of 2019, Pontus was not included in Eleftherios Venizelos’ Megali Idea, his vision of a Greater Hellas.

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/84/Map_of_Great_Greece_%28Megali_Hellas%29_Venizelos_c1920.jpg

A few hours after the three Pontian Greeks left the American delegation, Venizelos came by and thanked the Americans warmly for welcoming the three Pontians. Venizelos continued:

Page 219:

“But I have told them that I cannot claim the south shore of the Black Sea, as my hands are quite full with Thrace and Anatolia. I told them to ‘go home, make all the money you can, and send it back to the mother country. If you do that, we shall always cherish you’ and they went away well pleased.” Then, as an afterthought, the Greek Premier said: “Often it seems to me wiser, and certainly more helpful, to have commercial marts rather than political colonies beyond the seas. However, for the contributions that came from them in a steady stream, we could never have faced the financial strain of this cruel and costly war. It was our merchants in Cairo and Constantinople, in Liverpool and Norfolk,

Virginia, who kept us afloat.”

bonsal.pdf (hungarianhistory.com) pp 216-219

Two months later, on May 16, 1919, at 3:00 p.m., Archbishop Chrysanthos of Trapezous and President Wilson scheduled a meeting at the Paris Peace Conference.

What Wilson Did at Paris – Ray Stannard Baker – Google Books

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/64/Chrysanthos.jpg/800px-Chrysanthos.jpg

There, the Archbishop presented the case for an Autonomous Republic of Pontus, to which President Wilson not only did not object but also concurred. Besides, such an idea echoed his twelfth Point. But only three days later, on May 19, 1919, Mustafa Kemal landed in Sampsun and ordered Topal Osman and his militia forces to eradicate the Greek element from Pontus.

On March 10, 1920, a delegation of Pontian-Greeks headed by Chrysanthos and the wealthy merchant Konstantinos Konstantinidis presented to British Prime Minister Lloyd George at the Peace Conference a Memorandum bringing to his attention the plight of the Greeks living in Pontus and detailing their aspirations for an independent Republic on the southern shores of the Black Sea:

Memorandum Submitted to the Peace Conference on March 10, 1920
pontusquestion.pdf (enosipodiondrosias.gr)https://pontosworld.com/images/History/biographies/kkonstantinidis.jpg

The two major treaties ratified as a result of the Paris Peace Conference were the Treaty of Versailles and the Treaty of Sevres, which punished the Germans and Turks, respectively, for their hostilities during the War.

The Treaty of Sevres, signed on August 10, 1920 but never ratified, is considered a diplomatic triumph in modern Greek history. Greek Premier Eleftherios Venizelos secured Greek sovereignty over Smyrna and Eastern Thrace. But the treaty was abandoned six months later, on February 25, 1921. Despite countless pleas from the Pontian Greeks, Pontus was not in Venizelos’ vision of the Megali Idea. As the Premier’s remarks reflected on p. 219 of Bonsal’s memoir (above) may shed some light as to his position regarding Pontus, to his credit Venizelos secured a large portion of Thrace, despite Bulgarian efforts in Versailles to take Thrace and access to the Aegean.

Image 3 of Memorandum addressed to the Peace conference by J. E. Gueshoff, former Bulgarian prime minister, and D. Tsokoff, former Bulgarian minister in London. | Library of Congress (loc.gov)

In addition to the Bulgarian efforts to take Thrace, there was also an Armenian effort to control Pontus. Venizelos was more inclined to support either a Ponto-Armenian federation or the territory of Pontus under Armenian jurisdiction. Pontian Greeks at the time, including members of Venizelos’ cabinet, were vehemently opposed to such an idea. Without discounting the Armenian sacrifices, which actually started with the Hamidian massacres in 1894, there was animosity between the Pontian Greeks and the Armenians both in Anatolia and in Versailles. Below is the map that the Armenian delegation proposed in Versailles, encompassing the eastern half of Hellenic Pontus:

In addition to opposing the creation of an Autonomous Hellenic Republic of Pontus, the Armenians were actively collaborating with the Bulgarians after suffering half a million deaths at the hands of the Ottomans in the Hamidian massacres. Armenian-American academic Garabet K. Moumdjian, in his study titled Rebels with a Cause: Armenian-Macedonian (sic) Relations and Their Bulgarian Connection, 1895-1913, Dr. Moumdjian analyzes the collaboration’s conception in Bulgaria, where sizable Armenian communities existed in Sofia, Varna, and Philippoupolis. The Bulgarians, using a pseudo-Macedonian identity, were trying to take over the Macedonian territory from the Ottomans while the Armenian Revolutionary Federation (ARF) advocated a reformist agenda in the eastern provinces of the empire.

(47) Rebels with a Cause: Armenian-Macedonian Relations and Their Bulgarian Connection, 1895-1913 | Garabet K Moumdjian, Ph.D. – Academia.edu

From a geostrategic perspective, Pontus was just as important to Greece as Thrace, if not more important, and Venizelos’ reluctance to include Pontus in his Greater Hellas proved catastrophic within just a couple of years. If Pontus were either included within Greece’s sovereignty or if the Autonomous Hellenic Republic of Pontus were created, there would have been a land barrier between Turkey and Russia, the Black Sea would have been patrolled by Greek ships as the Hellenic Republic of Pontus, and by extension mainland Greece would have had access through the Bosporus and Dardanelles straits, and Kemal would not have been supplied by the Bolsheviks with the arms that the Young Turks used not only to conduct Genocide against the Pontian Greeks, but Kemal would not have had the ammunition to fight the Greek armed forces in Anatolia in 1921-1922. History would have been very different in the eastern Mediterranean.

According to S. Kuznetsova, “During 1921 in the disposition of the Turkish government, there were sent 6,5 million golden rubbles, 33,275 riffles, 57 986 cartridges, 327 machine guns, 54 artillery guns, 129,479 shells, 1,500 swords, 20 thousand gas masks and a huge amount of other military equipment.” According to a 1958 interview with Gen. Ali Fuat Cebesoy, aid for the Turks from the Bolsheviks was as follows: ten million golden rubles, 30,000 Russian rifles with 1,000 rounds of ammunition for each rifle, 30,000 bayonets, from 250 to 300 machine guns with 10,000 cartridges for each gun, some cavalry swords, from 20 to 25 mountain cannons and a large number of hand grenades. According to Gen. Cebesoy, these were enough to equip three Turkish divisions. The Soviet government deposited one million Russian rubles in Berlin to the credit of the Turks, who were thereby enabled to secure replacements for German weapons obtained before and during the First World War. This significant support was considered to have had a crucial role in the success of the war against the Greeks in their Asia Minor campaign. In December 1921, the arrival of Gen. Mihail Frunze in Ankara, commander-in-chief of the Soviet Forces in Ukraine, and later the appointment of the Soviet envoy to Turkey, Semyon Aralov, on 26 January 1922, strengthened the trust in Russia’s moral and material support in the final period of the Greco-Turkish War, also called the Turkish War of Independence which is celebrated in Turkey.

In his book Soviet Russia and Asia, 1917-1927: A Study of Soviet Policy towards Turkey, Iran, and Afghanistan, Harish Kapur gives further details on the military aid given to a desperate Kemal by the Soviets:

Page 114:

The Soviet envoy in Ankara, Semyon Aralov, realizing the general situation, sent an urgent message to his government on 19 April 1922, recommending material assistance. He wrote:

“The Turkish Government’s financial situation is desperate. All its hopes are pinned on Russian assistance. We must consider that the Entente is aware of Turkish difficulties and is exerting intense political and economic pressure. The Turkish government’s reply largely depends on us. In the absence of our material and moral assistance, it may not be able to resist and may retreat.”

The developments of all these events probably removed all the hesitations that Moscow may have had in regard to the delicate and risky question of military assistance to Turkey. Thus on 29 April, 1922 the Soviet authorities handed over to the Turkish consul in Novorossiisk, a port city on the Black Sea in southern Russia, important quantities of arms and ammunition. Four days later (3 May), the Soviet envoy gave the Turkish Government 3,500,000 gold rubles – the balance of the credit of the aforementioned ten million gold rubles.

As a result, Kemal began to advance rapidly during the summer of 1922. As each victory became known, Moscow sent a congratulatory telegram.

https://dergipark.org.tr/tr/download/article-file/6551

Please allow me a few paragraphs to connect three vital Greek issues: The Macedonian Question, the Pontus Question, and the Cyprus Question. These three crucial issues are intertwined.

MACEDONIA

Let’s examine two significant events that occurred in the Balkan peninsula, one in 1870 and the other in 1878.

In the 19th century, the entire region of Macedonia was still under Ottoman occupation. Numerous demographic studies, covering the entire Macedonian region and beyond, had been conducted in the vilayets of Monastir and Thessaloniki as late as the 19th century by both Ottoman authorities and European institutions. Not even one of these ethnic surveys references the existence of a Macedonian ethnicity.

Through the Firman (decree) of 1870, Sultan Abdulaziz allowed the Bulgarian Exarchate to separate from the ecclesiastical authority of the Ecumenical Patriarchate of Constantinople. From a Turkish point of view, the decree was designed to divide the Christian populations of the decaying Ottoman Empire and define ethnicity in the Balkans by church affiliation. From a much more well-conceived Bulgarian perspective, the new autocephalous status of the Church would encourage Bulgarian nationalism.

The Russo-Turkish War of 1877-1878 ended with the Treaty of San Stefano signed on March 3, 1878. Russian forces had halted their advance at San Stefano (now Yesilkoy), a village on the Sea of Marmara seven miles west of Constantinople. The Treaty of San Stefano forced Ottoman Turkey to cede most of the region of Macedonia to Bulgaria and created a ‘Greater Bulgaria,’ a Bulgaria spanning from the Romanian border to the north all the way to the foothills of Mt. Olympus to the south, including the port city of Kavala to the east. This allowed Russia to have a Slav satellite in the Balkans where her influence could extend down to the Aegean Sea.

The European Great Powers, fearing this increased Russian influence in southeastern Europe and a possible threat to the trade-congested Bosporus and Dardanelles Straits, objected to the terms of the Treaty. Four months following San Stefano, after lengthy negotiations at the Berlin Conference mediated by Chancellor Otto von Bismarck of Germany and de facto mediator Prime Minister Benjamin Disraeli of Great Britain, the Treaty of Berlin revised the terms, giving the Macedonian region back to the Ottomans and allowing for a smaller Bulgaria.

CYPRUS

One significant side note here: Shortly before the Berlin Conference, a secret agreement to be disclosed later as the Cyprus Convention was reached between the British and Ottomans whereby control of Cyprus was granted to Great Britain in exchange for their support of the Ottomans in Berlin.

PONTUS

The Germans also conducted bazaars with the Ottomans for their own support. In exchange, the Germans would now co-exploit the natural wealth of Anatolia. This Turco-German agreement later expanded to military cooperation as German General Otto Liman von Sanders headed the Turkish armed forces in World War I, and he was the architect of the Genocide of the Christians of the Ottoman Empire.

A treaty involving Macedonian territory secretly gave the British control of Cyprus and, at the same time, allowed Germany to set foot in the Ottoman Empire. Subsequently, German General Otto Liman von Sanders orchestrated the first Final Solution of the 20^th century.

Just as the Treaty of Versailles infuriated a young Adolf Hitler as he perceived the terms of the Treaty unjust, so did the Treaty of Sevres infuriate Mustafa Kemal Pasha and his nationalist movement. Despite valiant efforts from the heroic Pontian Resistance fighters, an ethno-catharsis perpetuated years earlier was now spreading all over Asia Minor and Thrace with such unimaginable savagery and brutal force it could only be described by one word – Genocide: slaughter, deportations, slave labor, death marches. Death chambers disguised as work battalions. Humanity is in a wasteland of inhumanity.Kemal managed something that Hitler could not: to overturn his respective Treaty. The subsequent Treaty of Lausanne signed, sealed, and delivered modern Turkey’s birth certificate, and at the same time, the treaty’s population exchange clause clinched the demise of three thousand years of Greek presence in Anatolia.

One of the original visionaries of the Autonomous Hellenic Republic of Pontus was Philon Ktenidis.

https://pontosworld.com/images/History/biographies/filon-ktenidis.jpg

He wrote what was then considered the Pontian Greek Hymn to Liberty. It was presented to the National Delegation of the Euxinus Pontus in 1918, which recognized it as the anthem of the future Hellenic Republic of Pontus.

Greek lyrics:

Ήρθ΄η μέρα, ήρθ’ η ώρα

που προσμέναμε με χρόνια

στα δεσμά, στην καταφρόνια

και στην τούρκικη σκλαβιά.

Εις του Πόντου τ’ακροβούνια

καριοφίλια μαυρισμένα

φέρουν το Εικοσιένα

ύμνουν την Ελευθεριά.

Της Ανάστασης σημαίνει

η καμπάνα η μεγάλη

Και ο καθένας μας ας βάλει

την λαμπρότερη στολή.

Και μπροστά εις την εικόνα

της Πατρίδας την Αγία

ας προσφέρει για θυσία,

νιάτα, πλούτη και ζωή.

Εις του Πόντου μας το χώμα

άνοιξε σε κάθε βήμα

των μαρτύρων ένα μνήμα

του τυράννου η μαχαιριά.

Μας καλούν εκδικητάδες

ζωντανοί και πεθαμένοι,

η Πατρίδα, ερημωμένη

μας καλεί εμπρός παιδιά.

English translation:

The day and hour have come

that we waited for years

in bondage, in contempt

and in Turkish slavery

In the Pontus mountain peaks

blackened rifles

bring the age of ’21

hymn of Lyberty.

The Resurrection sounds

the big bell

let each one of us

put on our brightest uniforms.

And in front of the icon

of our holy Homeland

offer the sacrifice

of youth, riches and life.

In the soil of our Pontus

at every step a martyr’s

Tomb was opened

By the tyrant’s knife.

They are calling us avengers

alive and dead

our Homeland, deserted

is calling on us.

H Σημαία του Πόντου – The Flag of Pontus

Georgios Gialtouridis

(*) President (2018-2023)

Pontian Society Panagia Soumela of Boston

ΠΗΓΗ: Helleniscope

Σχετικά θέματα

ΧΑΚ

Είναι ο άγνωστος Χ, αλλά φυσικό πρόσωπο που βοηθάει στην παραγωγή ειδήσεων στο Geopolitico.gr, αλλά και τη δημιουργία βίντεο στο κανάλι του Σάββα Καλεντερίδη. Πολλοί τον χαρακτηρίζουν ως ανθρώπινο αλγόριθμο λόγω του όγκου των δεδομένων και πληροφοριών που αφομοιώνει καθημερινώς. Είναι καταδρομέας με ειδικότητα Χειριστή Ασυρμάτων Μέσων.

Συνέχεια ανάγνωσης

Διεθνή

Τη βοήθεια του Ισραήλ ζήτησε ο Άσαντ σύμφωνα με αραβικές πηγές! Την εκδίωξη του Ιράν και των πληρεξούσιων απαίτησε το Τελ Αβίβ

Η κατάσταση είναι κρίσιμη για το καθεστώς Άσαντ

Δημοσιεύτηκε

1 ώρα πριν

στις

2 Δεκεμβρίου 2024

από τον

ΧΑΚ

Μια αξιοσημείωτη εξέλιξη μεταφέρει τις τελευταίες ώρες ο αραβικός ιστότοπος Elaph. To ρεπορτάζ του Μέσου ισχυρίζεται, ότι ο πρόεδρος της Συρίας Μπασάρ αλ Άσαντ ζήτησε βοήθεια από το Ισραήλ για να αντιμετωπίσει τη συριακή αντιπολίτευση, η οποία μετά την επίθεση που εξαπέλυσε στις 27 Νοεμβρίου, κατάφερε να καταλάβει σε τρεις μέρες τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, με την πρωτεύουσα Δαμασκό, το Χαλέπι.

Οι πληροφορίες που μεταφέρουνται υποστηρίζουν, ότι το Ισραήλ απαίτησε να φύγει το Ιράν με τις πολιτοφυλακές του από τη Συρία, για να βοηθήσει την κατάσταση.

Η κατάσταση είναι κρίσιμη για το καθεστώς Άσαντ, εναντίον του οποίου διέρρευσαν φήμες περί πραξικοπήματος, οι οποίες προφανώς διέρρευσαν, μετά τις εικόνες που κυκλοφόρησαν με τζιχαντιστέ να εισέρχονται στο προεδρικό μέγαρο στο Χαλέπι. Οι δυνάμεις του συριακού καθεστώτος έχουν αποσυρθεί πλήρως από τις περιοχές που ελέγχονται από την αντιπολίτευση Σημειώνεται ότι ο συριακός στρατός δεν είναι παρών σε μεγάλους αριθμούς στο Χαλέπι και τη Χάμα και ότι η μεγαλύτερη παρουσία είναι του Ιράν και των πολιτοφυλακών του.

Με το πράσινο φως της Τουρκίας κατέλαβαν οι τρομοκράτες στρατηγικό έδαφος στο Χαλέπι

Η εξέλιξη της ιστορίας στη Συρία

1.-Το 2011 οι Αμερικανοί αποφασίζουν να ρίξουν τον Άσαντ στο πλαίσιο αναδιαμόρφωσης της Μέσης Ανατολής. Είναι ένας σταθμός στη λεγόμενη Αραβική Άνοιξη ο οποίος όμως, κράτησε πολύ. Και καθυστέρησε τα σχέδια. Δεν τα ανέτρεψε.

2.-Ενισχύουν τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό απο δυνάμεις που αντιπολιτεύονταν τον Άσαντ.

3.-Μέσα στον στρατό αυτό παρεισέφρυσε καθε καρυδιάς καρύδι. Ακόμη και ισλμιστές τρομοκράτες. Οι Αμερικανοί αποστασιοποιήθηκαν απο το δημιούργημά τους αλλά δεν το εγκατέλειψαν.

4.-Το ανέλαβε υπο την προστασία της η Τουρκία.

5.-Το 2016 η Τουρκία αποφασίζει να επέμβει, ακόμη μια φορά, στη Συρία. Δεν μπορεί να επέμβει χωρίς την έγκριση των Αμερικανών και, κυρίως, των Ρώσων που έχουν εγκατασταθεί στη Συρία. Έρχεται σε συνεννόηση με τη Ρωσία παίρνει την άδεια της να μπεί στο Αφρίν (βορειοδυτική Συρία που κατοικείται απο Κούρδους) και κάτι πρέπει να δώσει. Εκείνο που δίνει είναι η αποχώρηση των δυνάμεων που υποστηρίζει (των τρομοκρατικών αλλά και μη τρομοκρατικών) απο το Χαλέπι (το οποίο ήλεγχαν) και την εγκατάστασή τους στην περιοχή που λέγεται Ιντλιμπ. Η περιοχή κατοικείται κυρίως, απο άραβες.

6.-Μετά απο αυτήν την συμφωνία, η Τουρκία εισβάλει στο Αφρίν και κατά την γνωστή μέθοδο της εθνοκαθάρσης που ακολουθεί, εθνοκαθάρει τους Κούρδους του Αφρίν.

Σε νέα φάση η σύγκρουση στη Συρία! Η Τουρκία αποκτά μοχλό πίεσης έναντι του Άσαντ

7.-Οι Κούρδοι του Αφρίν μεταφέρονται απο το Αφρίν σε γειτονιές του Χαλεπίου και λίγο έξω απο την πόλη. Είναι η πόλη την οποία επιχειρούν να καταλάβουν οι τρομοκράτες (και μη τρομοκράτες).

8.-Αυτή η κατάσταση παγώνει απο το 2016 ως σήμερα. Τα μέτωπα στη Συρία και τον Άσαντ υποστήριζαν οι Ρώσοι, οι Ιρανοί και η Χεζμπολάχ.

9.-Σήμερα το πεδίο ανατρέπεται. Η Ρωσία είναι απασχολημένη στην Ουκρανία. Η Χεζμπολάχ ηττήθηκε. Και το Ιράν με τα πλήγματα που υπέστησαν οι πληρεξούσιοί του δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικό.

10.-Βλέποντας αυτήν την κατάσταση οι τρομοκρατικές δυνάμεις που υποστηρίζονται απο την Τουρκία, συν μη τρομοκρατικές ομάδες ανθρώπων που διώχθηκαν απο τις εστίες τους, σύν κάθε άλλο καρυδιάς καρύδι επιτίθενται στις συριακές δυνάμεις (τις δυνάμεις του Άσαντ) που ήλεγχαν την πόλη (Χαλέπι).

11.-Και εδώ αρχίζει το έλα να δείς. Συνεργάζονται μεταξύ τους δυνάμεις που μετά απο λίγο πολεμούν μεταξύ τους. Ακόμη και οι δυνάμεις των Κούρδων που ο Ερντογάν τις χαρακτηρίζει τρομοκρατικές πολεμούν μαζί με δυνάμεις που υποστηρίζονται απο την Τουρκία. Το ποιός πολεμά εναντίον ποίου είναι ένα πολύχρωμο φαινόμενο με τοπικά χαρακτηριστικά.

12.-Για όσους προσπαθούν να δούν αν και ποιός υποκίνησε την επίθεση, (διότι μια επίθεση απαιτεί όπλα, εξοπλισμό, επιμελητεία κλπ) πρέπει να δουν ποιος οφελείται.

Μάικλ Ρούμπιν στο Middle East Forum: Ολέθριο λάθος για τη Μέση Ανατολή να αντικαταστήσει η Τουρκία τον Άσαντ

13.-Οφελείται κατ αρχάς η Τουρκία η οποία ζητούσε απο τον Άσαντ να έρθουν σε συνεννόηση και ο Ασαντ ηρνείτο με το επιχείρημα να αποχωρήσει πρώτα η Τουρκία απο τη Βόρειο Συρία. Κυρίως, όμως, η Τουρκία αλλάζει γενικότερη ρότα στη Μέση Ανατολή. Οφελούνται δεύτερον οι Αμερικανοί οι οποίοι δεν θέλουν το Ιράν και τις δυνάμεις που το υποστηρίζουν στα πόδια τους. Οφελείται, επίσης, το Ισραήλ για τον ίδιο λόγο και επι πλέον λόγω της αντιπαλότητάς του με το καθεστώς Άσαντ.

14.-Υπάρχει μια κινούσα δύναμη σε όλο αυτό; Θα υπάρχει αλλά αυτήν την στιγμή δεν φαίνεται. Πάντως η Τουρκία με την οποία συνεργάζονται οι δυνάμεις αυτές θα το γνώριζε.

15.-Η Τουρκία θέλει, επίσης, να φανεί αναβαθμισμένη στη νέα ισορροπία της Μέσης Ανατολής για να την λάβουν υπόψη οι δυνάμεις που διαμορφώνουν το νέο τοπίο (ΗΠΑ-Ισραήλ). Λέγεται ότι η Τουρκία είναι έτοιμη για κυβίστηση. Να εγκαταλείψει τις δυνάμεις (Χεζμπολάχ-Χαμάς) που μέχρι τώρα υποστήριζε και να συνάψει σχέσεις με το Ισραήλ. Στην Αίγυπτο ο Σίσυ έχει αλλάξει, επίσης, πολιτική απέναντι στους Αδελφούς Μουσουλμάνους υπο την ιδεολογική ομπρέλα των οποίων κινείται ο Ερντογαν.

16.-Θα δούμε πολλά να αλλάζουν στη Μέση Ανατολή. Τίποτε δεν θα είναι όπως πριν. Ας ελπίσουμε να μην έχουν την ίδια τύχη και τα Βαλκάνια. Αυτά πέρασαν την ανακατάταξη τη δεκαετία του 90.

Μήνυμα της Τουρκίας στον Άσαντ! H Άγκυρα προσπαθεί να εξαλείψει τη δημιουργία κουρδικού κράτους – Τα γεγονότα στη Συρία από την τουρκική οπτική γωνία

Συνέχεια ανάγνωσης

Διεθνή

Politico: Μπροστά σε κατάρρευση η γαλλική κυβέρνηση μετά την πρόταση μομφής

Το χάος είναι πιθανό να προκαλέσει σοκ πέρα από τα σύνορα της Γαλλίας.

Δημοσιεύτηκε

2 ώρες πριν

στις

2 Δεκεμβρίου 2024

από τον

ΧΑΚ

Τον δρόμο στις αντιπολιτευόμενες παρατάξεις να επιχειρήσουν την ανατροπή της κυβέρνησής του – πιθανότατα την Τετάρτη – άνοιξε ο Γάλλος πρωθυπουργός Μισέλ Μπαρνιέ, ανακοινώνοντας ότι δεν θα υποβάλει τον προϋπολογισμό για την κοινωνική ασφάλιση σε ψηφοφορία.

Το χάος είναι πιθανό να προκαλέσει σοκ πέρα από τα σύνορα της Γαλλίας. Κίνδυνος ανατροπής έως το τέλος εβδομάδας της κυβέρνησης Μπαρνιέ αφού ο πρωθυπουργός αρνήθηκε να υποβάλει τον προϋπολογισμό στο κοινοβούλιο για ψήφιση.

Ο Μπαρνιέ και το ακροδεξιό κόμμα του Εθνικού Συναγερμού της Μαρίν Λεπέν έχουν εμπλακεί σε μια ολοένα και πιο κρίσιμη αντιπαράθεση για το θέμα αυτό, το οποίο θα μπορούσε να οδηγήσει στην πτώση του πρωθυπουργού ήδη από το τέλος της εβδομάδας.

Η Γαλλία προετοιμάζεται πλέον για την αντίδραση των χρηματοοικονομικών αγορών, οι οποίες συχνά εξαναγκάζουν κυβερνήσεις σε αποφάσεις. Καθώς η κρίση εντάθηκε την περασμένη εβδομάδα, οι επενδυτές έκριναν προσωρινά τη Γαλλία μεγαλύτερο πιστωτικό κίνδυνο από την Ελλάδα, της οποίας το χρέος λίγο έλειψε να οδηγήσει στην κατάρρευση την ευρωζώνη πριν από μια δεκαετία. Η Γαλλία είναι η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης, και το χάος είναι πιθανό να προκαλέσει σοκ πέρα από τα σύνορά της.«Οι Γάλλοι ζητούν και περιμένουν σταθερότητα», δήλωσε ο Μπαρνιέ στους βουλευτές το απόγευμα της Δευτέρας. «Όλοι πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους, και εγώ αναλαμβάνω τις δικές μου».

Κυβέρνηση υπηρεσιακού χαρακτήρα

Σύμφωνα με το γαλλικό σύνταγμα, η κυβέρνηση μπορεί να περάσει νομοθεσία χωρίς έγκριση από το κοινοβούλιο. Αυτό τον δρόμο διάλεξε ο Μπαρνιέ για τον προϋπολογισμό και γι΄ αυτό οι βουλευτές μπορούν να καλέσουν σε πρόταση μομφής. Αν επιτύχει, θα απορριφθεί η νομοθεσία και η κυβέρνηση θα υποχρεωθεί σε παραίτηση.

Μια πρόταση μομφής πιθανότατα θα κατατεθεί την Τετάρτη. Η κυβέρνηση θα υπηρετεί τότε ως υπηρεσιακή έως ότου διοριστεί νέα κυβέρνηση.

Μετά την ανακοίνωση του Μπαρνιέ, η Λεπέν δήλωσε ότι ο Εθνικός Συναγερμός θα καταθέσει δική του πρόταση μομφής και θα υποστηρίξει εκείνη που θα προωθήσει η αριστερά. Ο προϋπολογισμός, δήλωσε στους δημοσιογράφους, θα «αναγκάσει τους Γάλλους να πληρώσουν τις συνέπειες της ανικανότητας του Γάλλου Προέδρου Εμανουέλ Μακρόν τα τελευταία επτά χρόνια».

Εκτός από ένα απίθανο σενάριο, στο οποίο μία από τις μεγάλες αντιπολιτευόμενες ομάδες του Μπαρνιέ αλλάξει στάση, η κυβέρνηση θα καταρρεύσει πριν από το τέλος της εβδομάδας. Ωστόσο, πρόωρες εκλογές δεν μπορούν να προκηρυχθούν πριν από το επόμενο καλοκαίρι, πράγμα που σημαίνει ότι η επόμενη κυβέρνηση θα πρέπει να πλοηγηθεί στο ίδιο κατακερματισμένο κοινοβουλευτικό τοπίο.

Αυτό θα ήταν η πρώτη επιτυχημένη πρόταση μομφής από το 1962 και μόλις η δεύτερη από τη δημιουργία της τρέχουσας γαλλικής δημοκρατίας το 1958.

Κόστος δανεισμού

Τα γαλλικά δεκαετή κρατικά ομόλογα διεύρυναν τη διαφορά από τα γερμανικά τη Δευτέρα, φτάνοντας νέα υψηλά 12 ετών. Το μέτρο αυτό αντικατοπτρίζει πόσο μεγαλύτερο κίνδυνο θεωρούν οι αγορές ότι φέρει ο δανεισμός στη Γαλλία έναντι της Γερμανίας. Όσο μεγαλύτερη είναι η διαφορά, τόσο πιο επικίνδυνη θεωρείται η Γαλλία.

Ρόλος ρυθμιστή

Αρχικά, το κόμμα της Λεπέν ήταν πρόθυμο να παίξει τον ρόλο του ρυθμιστή εξουσίας, επιτρέποντας στον Μπαρνιέ να παραμείνει στην εξουσία με αντάλλαγμα ορισμένες παραχωρήσεις. Ωστόσο, το ακροδεξιό κόμμα άλλαξε στάση, κατηγορώντας τον 73χρονο πρωθυπουργό ότι δεν έλαβε σοβαρά υπόψη τις ανησυχίες του.

Ο πρόεδρος του Εθνικού Συναγερμού, Ζορντάν Μπαρντέλα, προειδοποίησε τη Δευτέρα το πρωί ότι θα χρειαζόταν «ένα θαύμα της τελευταίας στιγμής» για να αλλάξει η στάση του κόμματος σχετικά με την ψήφο κατά της κυβέρνησης.

Για λίγες ώρες τη Δευτέρα, φαινόταν ότι ένα τέτοιο θαύμα ίσως ήρθε με τη μορφή δήλωσης από το γραφείο του πρωθυπουργού. Ο Μπαρνιέ υποχώρησε σε ένα σημαντικό αίτημα του ακροδεξιού κόμματος, δεσμευόμενος ότι η κυβέρνηση δεν θα σταματήσει να αποζημιώνει τους ασθενείς για ορισμένα είδη φαρμάκων.

Πολλές απαιτήσεις

Ο Μπαρνιέ είχε ήδη κάνει σημαντικές παραχωρήσεις στην ακροδεξιά – συμφωνώντας να περιορίσει την πρόσβαση στη δημόσια υγειονομική περίθαλψη για τους μετανάστες χωρίς χαρτιά – αλλά δεν είχε δημόσια αναγνωρίσει στον Εθνικό Συναγερμό αυτές τις αλλαγές, προς δυσαρέσκεια της Λεπέν.

Αυτή τη φορά, ωστόσο, ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε ονομαστικά στο ακροδεξιό κόμμα και την υποψήφια πρόεδρό του: «Τέθηκαν πολλές απαιτήσεις για αυτό το θέμα. Η κυρία Μαρίν Λεπέν, εκπροσωπώντας τον Εθνικό Συναγερμό, υπενθύμισε στον πρωθυπουργό αυτό το ζήτημα κατά τη διάρκεια τηλεφωνικής συνομιλίας το πρωί της Δευτέρας . Η κυβέρνηση δεσμεύεται να μην σταματήσει να αποζημιώνει τα φάρμακα το 2025».

Παρόλα αυτά, αυτό δεν φαίνεται αρκετό για τη Λεπέν, η οποία τώρα ζητά από την κυβέρνηση να κάνει ακόμη μία δαπανηρή παραχώρηση, εφαρμόζοντας πλήρη αναπροσαρμογή των συντάξεων με βάση τον πληθωρισμό την 1η Ιανουαρίου. «Είναι απόφαση της κυβέρνησης αν θα το δεχτεί ή όχι», είπε η Λεπέν μετά τη δήλωση του γραφείου του πρωθυπουργού.

Συνέχεια ανάγνωσης

Διεθνή

Τί δήλωσε στο Reuters ο επικεφαλής της συριακής αντιπολίτευσης στο εξωτερικό απ’το γραφείο του στην Κωνσταντινούπολη;

Εδώ και έναν χρόνο προετοιμάζονταν οι τζιχαντιστές να καταλάβουν το Χαλέπι

Δημοσιεύτηκε

4 ώρες πριν

στις

2 Δεκεμβρίου 2024

από τον

ΧΑΚ

Οι Σύροι αντάρτες άρχισαν τις προετοιμασίες για την κατάληψη του Χαλεπιού πριν από έναν χρόνο, όμως η επιχείρηση καθυστέρησε λόγω του πολέμου στη Λωρίδα της Γάζας και τελικά ξεκίνησε την περασμένη εβδομάδα, αφού συμφωνήθηκε η κατάπαυση του πυρός στον Λίβανο, δήλωσε ο επικεφαλής της συριακής αντιπολίτευσης στο εξωτερικό.

Οι αντάρτες κατάφεραν να καταλάβουν την πόλη και τμήματα της γειτονικής επαρχίας Ιντλίμπ τόσο γρήγορα, εν μέρει επειδή η προσοχή της Χεζμπολάχ και άλλων μαχητών, υποστηριζόμενων από το Ιράν, είχε αποσπαστεί στον Λίβανο, είπε ο Χαντί αλ Μπάχρα σε συνέντευξη που παραχώρησε στο πρακτορείο Reuters.

Ο τουρκικός στρατός, που συνεργάζεται με ορισμένες ομάδες ανταρτών και έχει βάσεις κατά μήκος των νότιων συνόρων στη Συρία, είχε πληροφορηθεί τα σχέδια των ενόπλων οργανώσεων αλλά ξεκαθάρισε ότι δεν θα παίξει άμεσο ρόλο.

Η αιφνιδιαστική επίθεση στη βορειοδυτική Συρία ξεκίνησε την περασμένη Τετάρτη, την ημέρα που τέθηκε σε εφαρμογή η κατάπαυση του πυρός μεταξύ του Ισραήλ και της Χεζμπολάχ στον Λίβανο, έπειτα από έναν χρόνο μαχών.

«Πριν από έναν χρόνο άρχισαν πραγματικά να εκπαιδεύονται και να κινητοποιούνται και να την παίρνουν πιο σοβαρά», είπε ο Μπάχρα, ο πρόεδρος του Εθνικού Συνασπισμού των Επαναστατικών και Αντιπολιτευόμενων Δυνάμεων της Συρίας, της διεθνώς αναγνωρισμένης συριακής αντιπολίτευσης.

«Αλλά ο πόλεμος στη Γάζα (…) και μετά ο πόλεμος στον Λίβανο την καθυστέρησαν. Αισθάνονταν ότι δεν θα έμοιαζε σωστό να έχουμε τον πόλεμο στον Λίβανο την ίδια ώρα που θα πολεμούσαν στη Συρία», είπε από το γραφείο του στην Κωνσταντινούπολη. Αυτά ήταν τα πρώτα δημόσια σχόλια στελέχους της αντιπολίτευσης σχετικά με τις προετοιμασίες των ανταρτών.

«Έτσι, τη στιγμή που έγινε κατάπαυση του πυρός στον Λίβανο, βρήκαν την ευκαιρία (…) να ξεκινήσουν», πρόσθεσε.

Η επιχείρηση αυτή είναι η τολμηρότερη που έχουν εξαπολύσει οι αντάρτες και η μεγαλύτερη πρόκληση για τον Σύρο πρόεδρο Μπασάρ αλ Άσαντ εδώ και χρόνια. Οι γραμμές του μετώπου είχαν ουσιαστικά παγώσει από το 2020.

Οι συριακές και ρωσικές δυνάμεις αντεπιτέθηκαν και ο Μπάχρα είπε ότι τα πλήγματα αυτά «αποσταθεροποιούν» το Χαλέπι και το Ιντλίμπ και συνιστούν τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τους αμάχους, δεδομένου ότι οι αντάρτες φρόντισαν με μεγάλη προσοχή να μην υπάρχουν θύματα μεταξύ των πολιτών στην προέλασή τους.

Η ανακατάληψη του Χαλεπιού από την αντιπολίτευση ανοίγει τον δρόμο για να επιστρέψουν στα σπίτια τους εκατοντάδες χιλιάδες Σύροι που έχουν εκτοπιστεί είτε σε άλλες περιοχές της Συρίας είτε στην Τουρκία, υποστήριξε ο Μπάχρα. «Λόγω των πολέμου στον Λίβανο και της μείωσης των δυνάμεων της Χεζμπολάχ, το καθεστώς (του Άσαντ) έχει μικρότερη υποστήριξη», είπε. Το Ιράν έχει επίσης λιγότερους πόρους ενώ η Ρωσία παρέχει μικρότερη αεροπορική κάλυψη λόγω του «ουκρανικού προβλήματος».

Η Δαμασκός δεν σχολίασε προς το παρόν αν οι αντάρτες προσπάθησαν να αποφύγουν να υπάρχουν θύματα μεταξύ των αμάχων ή αν υπάρχει κίνδυνος αποσταθεροποίησης της περιοχής λόγω των αεροπορικών επιδρομών.

Ούτε η Χεζμπολάχ σχολίασε αν ο πόλεμός της με το Ισραήλ έδωσε την ευκαιρία στους Σύρους αντάρτες να καταλάβουν το Χαλέπι.

Η Τεχεράνη έχει δεσμευτεί να βοηθήσει τη συριακή κυβέρνηση και νωρίτερα σήμερα εκατοντάδες μαχητές ιρακινών παραστρατιωτικών οργανώσεων που στηρίζονται από το Ιράν πέρασαν τα σύνορα για να πολεμήσουν τους αντάρτες στο πλευρό των συριακών δυνάμεων.

Την περασμένη εβδομάδα η Τουρκία ανέφερε ότι παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις και παίρνει τις αναγκαίες προφυλάξεις για τους στρατιώτες της.

Οι αντάρτες είναι ένας συνασπισμός ενόπλων, λαϊκών οργανώσεων που στηρίζονται από την Τουρκία, με κυρίαρχη τη Χάγιατ Ταχρίρ αλ Σαμ (HTS), μια ισλαμιστική ομάδα η οποία θεωρείται τρομοκρατική από την Τουρκία, τις ΗΠΑ, τη Ρωσία και άλλες χώρες. Ο συνασπισμός του Μπάχρα δεν περιλαμβάνει την HTS αλλά άλλες οργανώσεις που τάσσονται κατά του Άσαντ, όπως τον Συριακό Εθνικό Στρατό ή Ελεύθερο Συριακό Στρατό, που κατέλαβε εδάφη στο βόρειο Ιντλίμπ την περασμένη εβδομάδα. Ο συνασπισμός αυτός διατηρεί τακτικές διπλωματικές επαφές με τα Ηνωμένα Έθνη και με πολλές χώρες.

Συνέχεια ανάγνωσης