Στις 4 Νοεμβρίου του 1995, ο 73χρονος πρωθυπουργός του Ισραήλ, Γιτζάκ Ραμπίν, σωριάστηκε στο έδαφος, αιμόφυρτος. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου απεβίωσε 40 λεπτά αργότερα.

Μόλις ένα χρόνο πριν, είχε βραβευτεί μαζί με το παλαιστίνιο ηγέτη Γιασέρ Αραφάτ, με το Νόμπελ Ειρήνης, προς τιμήν του αγώνα του για ειρήνη μεταξύ Παλαιστίνης και Ισραήλ.

Ο δράστης ήταν ο 27χρονος ακροδεξιός ισραηλινός Γιγκάλ Αμίρ. Θεωρούσε ότι οι συμβιβασμοί του Ραμπίν ισοδυναμούσαν με εθνική προδοσία και τον Νοέμβριο του ’95, αποφάσισε να δράσει.

Έστησε ενέδρα έξω από το κτίριο στο Τελ Αβίβ, όπου ο Ραμπίν θα έκανε ομιλία. Ο ισραηλινός πρωθυπουργός περπατούσε περιτριγυρισμένος από τους σωματοφύλακές του. Τότε ξεπρόβαλε ο Αμίρ και τον πυροβόλησε τρεις φορές.

Οι σφαίρες επέφεραν θανατηφόρα πλήγματα στον Ραμπίν και ελαφρά τραύματα στον σωματοφύλακά του

Ο δράστης συνελήφθη αμέσως, με το πιστόλι στο χέρι. Όταν άκουσε ότι ο πρωθυπουργός ήταν νεκρός ηρέμησε. Υποστήριξε, μάλλον σε κατάσταση σύγχυσης, ότι δεν επιδίωκε τον θάνατο του Ραμπίν, αλλά απλώς επιθυμούσε να τον βγάλει απ’ την μέση.

Ομολόγησε ότι το έκανε επειδή «ο Ράμπιν θα έδινε τη χώρα στους Άραβες».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη History Photographed (@historyphotographed)

Ο ειρηνιστής στρατιώτης

Ο Ραμπίν ήταν στρατιώτης για 27 χρόνια. Τη δεκαετία του ’40, κατατάχτηκε στις δυνάμεις της Παλμάχ, της στρατιωτικής οργάνωσης που δρούσε υπέρ των εβραίων της Παλαιστίνης, πριν από την ίδρυση του Ισραήλ.

Το 1948 πολέμησε στον αραβοϊσραηλινό πόλεμο και αργότερα συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις με τους Αιγυπτίους, αν και τότε ήταν εναντίον οποιουδήποτε συμβιβασμού.

Μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του ’60, ο Ραμπίν είχε διατάξει εκατοντάδες επιθέσεις εναντίον γειτονικών αραβικών χωρών, ως αντίποινα για επιθέσεις εναντίον του Ισραήλ. Τον Ιούνιο του 1967, ήταν ένας απ’ τους επικεφαλής του στρατεύματος, στον πόλεμο των επτά ημερών εναντίον της Αιγύπτου.

Ο πόλεμος έληξε με τη θριαμβευτική νίκη του Ισραήλ και ο Ραμπίν δοξάστηκε ως ένας απ’ τους πρωτεργάτες. Χρησιμοποίησε την επιτυχία του, για να εξασφαλίσει την κομβική θέση του πρέσβη του Ισραήλ στις ΗΠΑ.

Συνεργάστηκε στενά με τον Πρόεδρο Ρίτσαρντ Νίξον, με τον υπουργό εξωτερικών Χένρι Κίσινγκερ. Αποδείχτηκε εξαιρετικός διπλωμάτης και πολεμικός αναλυτής

Το 1974 η πρωθυπουργός του Ισραήλ, Γκόλντα Μέιρ, παραιτήθηκε, απολογούμενη για την κακή εικόνα του ισραηλινού στρατού, στον αιφνίδιο πόλεμο του Γιομ Κιπούρ το 1973. Με την θέση του πρωθυπουργού κενή, ο Ραμπίν, που ήταν ένας απ’ τους υπουργούς της κυβέρνησης Μέιρ, βρήκε την ευκαιρία που έψαχνε.

Τον Ιούνιο του 1974, σε ηλικία 52 ετών, έγινε πρωθυπουργός

Η πρώτη θητεία του έληξε άδοξα το 1977, όταν αναγκάστηκε να παραιτηθεί, ύστερα από ένα οικονομικό σκάνδαλο που ενέπλεκε τη σύζυγό του. Όσο καιρό κυβέρνησε, οι σχέσεις του Ισραήλ με τους γείτονές του δεν παρουσίασαν καμία βελτίωση και ο Ραμπίν φάνηκε να χάνεται απ’ την πολιτική για μία επταετία.

Οι προσπάθειες για ειρήνη

Ο Ραμπίν επανήλθε στο προσκήνιο το 1984 ως υπουργός άμυνας, όπου οργάνωσε την υποχώρηση του ισραηλινού στρατού από τον Λίβανο, στον οποίο είχε εισβάλει το 1982. Όμως την “ειρηνική” αυτή απόφαση ακολούθησε η εξέγερση των Παλαιστινίων στη Γάζα, την οποία ο Ραμπίν έπνιξε στο αίμα.

Η αγριότητα με την οποία αντέδρασαν οι Ισραηλινοί προκάλεσε παγκόσμιες αντιδράσεις, αλλά κατέληξε να είναι σωτήρια για τον Ραμπίν. Με τη σκληρότητα που επέδειξε εναντίον των Παλαιστινίων απέδειξε στους Ισραηλινούς ότι ήταν διατεθειμένος να κάνει τα πάντα για το καλό της χώρας του και η δημοτικότητά του έφτασε στα ύψη.

Το 1992 κέρδισε για ακόμα μία φορά τις εκλογές, αλλά και την απόλυτη υποστήριξη του λαού.

Μετά από χρόνια βιαιοπραγιών μεταξύ Παλαιστίνης και Ισραήλ, ο Ραμπίν φάνηκε να αντιλαμβάνεται την ματαιότητα του πολέμου. Άρχισε να κάνει προσπάθειες για ειρήνη και, έχοντας κερδίσει την εμπιστοσύνη του λαού με τον πατριωτισμό του, κατάφερε να πείσει και ένα μεγάλο μέρος του πολιτών.

Το 1993, ο Ραμπίν και ο Γιάσερ Αραφάτ υπέγραψαν τη συμφωνία του Όσλο, που προέβλεπε την αποχώρηση των Ισραηλινών από τη λωρίδα της Γάζας. Η χειραψία που ακολούθησε, αν και αμήχανη, ήταν ιστορική.

Τον επόμενο χρόνο, ο Ραμπίν σύναψε ειρήνη με την Ιορδανία και ο ίδιος, μαζί με τον Αραφάτ και τον Σιμόν Περές βραβεύτηκαν με το Νόμπελ Ειρήνης. Τον Σεπτέμβριο του 1995, υπογράφτηκε και η συμφωνία του Όσλο ΙΙ, που έδινε περαιτέρω δικαιώματα στους Παλαιστίνιους.

Αν και η παγκόσμια κοινότητα αναγνώριζε τις προσπάθειες των δύο πλευρών για ειρηνική επίλυση των προβλημάτων, ακραία τμήματα του πληθυσμού, τις αντιμετώπιζαν ως προδοσία. Παρουσίαζαν τον Ραμπίν ως δειλό και ναζιστή, τη μεγαλύτερη προσβολή που θα μπορούσε κανείς να προσδώσει σε Εβραίο.

Ο Γιγκάλ Αμίρ ήταν ένας απ’ τους χιλιάδες Ισραηλινούς, που θεωρούσαν ότι η παραχώρηση εδαφών στους Παλαιστίνιους ήταν βλασφημία και αντέβαινε στις εντολές του Θεού.

Η δολοφονία του Ραμπίν

Στις 4 Νοεμβρίου του 1995, ο Αμίρ βρισκόταν στο τεράστιο πλήθος που είχε συγκεντρωθεί στο Τελ Αβίβ, για να γιορτάσει την ειρήνη. Στην τελευταία ομιλία του, ο πρωθυπουργός μίλησε για την επιθυμία του για ένα “καλύτερο αύριο”, χωρίς βία και τραγωδίες.

Μετά τραγούδησε μαζί με το πλήθος. Όταν αποχώρησε, τον βρήκαν οι σφαίρες του Γιγκάλ Αμίρ και πέθανε λίγη ώρα αργότερα. Το τέλος του Γιτζάκ Ραμπίν σήμανε και το τέλος της εύθραυστης ειρήνης μεταξύ Παλαιστίνης και Ισραήλ.

Η βία, οι ταραχές και οι άσκοποι θάνατοι συνεχίζονται στη Μέση Ανατολή. Η ειρήνη φαντάζει τώρα ακόμα πιο μακριά απ’ ότι πριν από δύο δεκαετίες. Η κατάσταση απασχολεί την παγκόσμια κοινότητα, τα ΜΜΕ, αλλά και τον καλλιτεχνικό κόσμο.

Πηγή αρχικής φωτογραφίας: WikimediamtxCommons

ΠΗΓΗ: Μηχανή του Χρόνου