Παντελής Σαββίδης: Η Τουρκία είναι η κύρια δύναμη που βρίσκεται πίσω από τις συγκρούσεις στη Συρία. Είναι σίγουρα στο παιχνίδι. Το ποιοι άλλοι είναι αποτελεί ερωτηματικό. Αυτή η εξέλιξη ευνοεί την Τουρκία, το Ισραήλ και τις ΗΠΑ. Είναι μια εξέλιξη που προσπαθεί να διώξει από την περιοχή το Ιράν. Είναι κίνηση απερισπασμού για να δημιουργήσουν τετελεσμένα για τη Ρωσία προκειμένου να έχει ανοικτά μέτωπα μετά την Ουκρανία. Υπάρχει υπόγεια άμεση ή έμμεση σχέση Τουρκίας και Ισραήλ. Εδώ υπάρχουν πολλές αγκυστρώσεις. Υπάρχουν τουρκικά δημοσιεύματα που λένε, ότι η πολιτική του Ερντογάν είναι να κάνει στροφή και να παίξει με Ισραήλ και ΗΠΑ. Το ευκταίο σενάριο για εμάς είναι να έρθει σε ρήξη με τη Ρωσία. Δεν έχει τελειώσει ακόμα τίποτα. Είναι σε ρευστή κατάσταση το πεδίο. Αφού φύγουν οι άμαχοι θα γίνουν σκληρές μάχες. Οι Κούρδοι έχουν μαζευτεί έξω από το Χαλέπι και δεν πρόκειται να φύγουν. Όταν φύγουν οι άμαχοι θα ξεκινησουν οι σκληρές μάχες και εσύ θα δούμε ποιός θα κερδίσει.

Εκεί που περιμένω είναι πως θα παίξει την κυβίστηση η Τουρκία και πόσο θα βγει κερδισμένη ή θα της υπενθυμίσουν τον πρότερο ρόλο της.

Στα ελληνοτουρκικά έχουμε σηκώσει τα χέρια ψηλά. Η μόνη ελπίδα που έχει η Ελλάδα είναι η νέα διοίκηση Τραμπ να έχει μια πολιτική που δεν θα ευνοεί την Τουρκία, για να καταλάβετε πόσο σοβαρό κράτος είμαστε. Αυτήν τη στιγμή ο υπουργός εξωτερικών, η σύμβουλος υπηρεσιών πληροφοριών και ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας είναι κατά της Τουρκίας.

Σταύρος Καλεντερίδης: Οι αποδείξεις πως πίσω από τον πόλεμο στην Ουκρανία βρίσκονταν και βρίσκονται οι Άγγλοι. Η ανάλυση του σατανικού σχεδίου “Αλχημεία” για εμπλοκή όλου του ΝΑΤΟ στην διένεξη.

 Ελλάδα και Κύπρος οφείλουν  να κοιτάξουν (έστω και αργά) να εκπονήσουν σχέδιο λύσης του Κυπριακού, που να βρίσκεται στον αντίποδα του φιλότουρκου Σχεδίου Ανάν του 2004

Κανείς δε συνειδητοποιεί ότι, για να εφαρμοστεί η λύση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα, βασική προϋπόθεση θα είναι η προηγηθείσα διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Γράφει η εκπαιδευτικός και συγγραφέας Κρινιώ Καλογερίδου

 Οι σειρήνες εφησυχασμού τις οποίες εκπέμπουν κυβερνητικά στελέχη και μερίδα φιλοκυβερνητικού Τύπου στην Ελλάδα  γύρω απ’ το θέμα της ”ελληνοτουρκικής προσέγγισης” και των πτυχών της διακτινίζονται επικίνδυνα τελευταία.

   Διακτινίζονται από υπόγεια βάση επιχείρησης κατευνασμού της  περιρρέουσας (ανομολόγητης προσέτι), δυσαρέσκειας στη Ν.Δ. με κύριους εκφραστές δύο ”πρώην” πρωθυπουργούς: τον Κώστα Καραμανλή και τον διαγραφέντα Αντώνη Σαμαρά.

 Βάση που αγνοεί ηθελημένα ότι υπάρχουν απτά δείγματα ιστορικά και σύγχρονα της άφιλης και αφερέγγυας συμπεριφοράς της Τουρκίας (ακόμα και προς τους στρατηγικούς συμμάχους της, όπως η Ρωσία και το Ιράν), πράγμα που δείχνει ότι αυτή δεν ορρωδεί προ ουδενός και επιδιώκει ακάθεκτη τη διαμόρφωση τετελεσμένων πολυεπίπεδα.

   Και το ”πολυεπίπεδα” έχει τα όρια της ”Γαλάζιας Πατρίδας”, στο πεδίο της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Τα τετελεσμένα, εν προκειμένω, στη Συρία έχουν πολιορκητικό κριό την νέα Ισλαμιστική οργάνωση Hayat Tahrir al-Sham (HTS), η οποία χρηματοδοτείται από την Τουρκία και ύψωσε ήδη τη σημαία της στο Χαλέπι (”το τουρκικό και μουσουλμανικό ως το κόκαλο Χαλέπι”, κατά τον εθνικιστή Ντεβλέτ Μπαχτσελί του MHP), ενώ οι φιλότουρκοι Ισλαμιστές κατέκτησαν ήδη και την κωμόπολη Maarat al Numan στην επαρχία Idlib της ΒΔ Συρίας, με μια ”υποσημείωση” που μας ενδιαφέρει.

   Την ”υποσημείωση” ότι το Χαλέπι περιλαμβάνεται στον χάρτη του εθνικού όρκου των Νεο-Οθωμανών (1920), μαζί με τη Θράκη και τα μισά ελληνικά νησιά του Αιγαίου. Δεδομένα ενδεικτικά για το πόσο επικίνδυνα ικανή είναι η Τουρκία όχι μόνο για τους λαούς της Μεσογείου (με πρώτους τους εκπροσώπους του Ελληνισμού σε Ελλάδα και Κύπρο), αλλά και για τη διεθνή κοινότητα.

   Ως εκ τούτου, δημιουργεί προβληματισμό το ύφος αυταρέσκειας και αυτοπεποίθησης το οποίο εκδηλώνουμε κυβερνητικά μετά την αγορά έξι επιπλέον μαχητικών Rafale και 4ης φρεγάτας Belharra, απ’ τη στιγμή που δεν μετουσιώνεται η εκδήλωση αυτή σε απεξάρτηση από τον άξονα φόβου της Τουρκίας, δεδομένου ότι εξακολουθούμε να εκδηλώνουμε συστηματικά την γνωστή κατευναστική (βλ. ψοφοδεή) εξωτερική πολιτική και στο νέο γεωπολιτικό πεδίο που διαμορφώνεται στη γειτονιά μας.

   Ένα πεδίο όπου γίνεται εμφανέστερο από ποτέ το ξετύλιγμα της βεντάλιας διεκδικήσεων της γείτονος εξ Ανατολών από τα Βαλκάνια (βλ. ”μουσουλμανικό τόξο με τριπλό εφαλτήριο διείσδυσης τα Σκόπια, το Κόσοβο και την Αλβανία) ως τη Συρία, σε μια καθόλου τυχαία χρονική συγκυρία.

Κι αυτό γιατί, ενώ οι διαπραγματεύσεις για την απελευθέρωση των Ισραηλινών ομήρων βρίσκονται ακόμα σε αδιέξοδο μετά την εύθραυστη εκεχειρία στη Γάζα, η ισλαμιστική τρομοκρατία (”συνεταιράκι” της Άγκυρας) βρυχάται κατά του Ισραήλ, το οποίο  στηρίζει τους Κούρδους σε αντιστάθμισμα.

Η Τουρκία αναθερμαίνει προφανώς τον συριακό εμφύλιο των φιλότουρκων ανταρτών ισλαμιστών με τον κυβερνητικό στρατό του Άσαντ βάσει των νέο-οθωμανικών σχεδίων της. Σχεδίων που δεν περιορίζονται στο Αιγαίο, αλλά περιλαμβάνουν ευρύτερες διεκδικήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο (βλ. Κύπρο) και την Μέση Ανατολή.

Αυτήν τη ”φίλη” Τουρκία φαίνεται να υποτιμούμε εδώ στην Ελλάδα θεωρώντας υπερβολικές τις φωνές προειδοποίησης που ακούγονται στα όρια… ”αντιπολιτευτικής κινδυνολογίας”. Φωνές που προειδοποιούν τους κυβερνώντες για την αφερεγγυότητά της και τα παραπλανητικά σήματα που μας στέλνει σχετικά με τις δήθεν φιλικά διακείμενες προθέσεις της απέναντι στην πατρίδα μας στο θέμα της ελληνοτουρκικής συνέργειας για τα θαλάσσια πάρκα και τη ”συνεκμετάλλευση” του Αιγαίου.

Και το κακό είναι ότι την υπονομευτική για τα εθνικά μας συμφέροντα ανεμελιά μας δεν την ”αφυπνίζουν” ούτε το γρυλίσματα του τουρκικού τσακαλιού που εκπέμπει εκφοβιστικά την τουρκική θεωρία ”Περί εγγυτέρων νήσων” (βλ. δήλωση ΥΠΑΜ Γιασάρ Γκιουλέρ: ”Το Καστελόριζο βρίσκεται πολύ κοντά στην Τουρκία. Είναι ένα από τα 23 νησιά που πρέπει να έχουν αποστρατιωτικοποιημένο καθεστώς. Ωστόσο η Ελλάδα συνεχίζει να το παραβιάζει”.

Δεν την αφυπνίζουν ούτε οι χαρακτηρισμοί του εν λόγω Τούρκου ΥΠΑΜ (κατά τη διάρκεια της συζήτησης στην αρμόδια επιτροπή της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης για τον προϋπολογισμό του υπουργείου Άμυνας το 2025) ως ”Μαξιμαλιστικών και παράνομων” των απαιτήσεων της Ελλάδας!!!

Μόνο κάποιου είδους αφύπνιση παρατηρείται στο Κυπριακό, όπου τα λιμνάζοντα ύδατα αναδεύτηκαν ενθαρρυντικά μετά τη συνάντηση Μπάιντεν-Χριστοδουλίδη στον Λευκό Οίκο. Αναδεύτηκαν… κυβερνητικά και αντιπολιτευτικά, καθώς στην πορεία προς τον δρόμο επίλυσης του εθνικού θέματος της Κύπρου φαίνεται ότι συναινούν το ΔΗΣΥ της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης  με την Κυπριακή Προεδρία, έστω κι αν η ενεργοποίηση των πολιτικών αντανακλαστικών προέρχεται από δυο βατήρες εκκίνησης.

Βατήρες εκκίνησης που καταλήγουν σε σύζευξη θέσεων στο εθνικό ζήτημα της Κύπρου μεταξύ του Κυπρίου Προέδρου Νίκου Χριστοδουλίδη και της Προέδρου της Κυπριακής Βουλής των Αντιπροσώπων (και από τις 11 Μαρτίου 2023 προέδρου του Δημοκρατικού Συναγερμού, ΔΗΣΥ) Αννίτας Δημητρίου.

Σύζευξη με αφετηρία την επίσημη πρόσκληση για επίσκεψη του Προέδρου της Κύπρου στον Λευκό Οίκο (επίσκεψη χρονολογούμενη από 26ετίας), αποτέλεσμα της οποία ήταν η επανεξέταση της πολιτικής των ΗΠΑ-ΕΕ στην Αν. Μεσόγειο με γεωπολιτικό συνακόλουθο για την Κύπρο την ”υπογραφή διμερών συμφωνιών αμυντικής συνεργασίας και στρατηγικού διαλόγου”.

Άλμα διπλωματικό προς τα εμπρός αναμφίβολα για την Κύπρο, με ορατή την πιθανότητα ένταξής της σε καθεστώς ”σημαντικού μη ΝΑΤΟϊκού συμμάχου. Καθεστώς που χορηγείται σε 20 χώρες προς ώρας, συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ και της Αιγύπτου, στις οποίες – αν ενταχθεί η Κύπρος – θα έχει ”ασύμμετρα πλεονεκτήματα ασφαλείας και πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές ευκαιρίες”.

  Ευκαιρίες προς εκμετάλλευση για επίλυση (με βάση τις επί 50ετίας αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ) του Κυπριακού Ζητήματος, εκ παραλλήλου με το φλέγον Μεσανατολικό στο οποίο έχει ανάμειξη απροκάλυπτη υπέρ των τρομοκρατών της Χαμάς και κατά του Ισραήλ η Τουρκία.

   Είναι ο λόγος, άλλωστε, που ο βουλευτής του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος – CHP, της Αξιωματικής αντιπολίτευσης Ναμίκ Ταν χαρακτήρισε πρόσφατα σε ανάρτησή του την επίσκεψη Χριστοδουλίδη στην Αμερική σαν ”ντροπιαστική ήττα της τουρκικής διπλωματίας”…

Ένα νέο παράθυρο ευκαιρίας παρουσιάζεται για την επίλυση του Κυπριακού και, δεδομένης της διάθεσης της αμερικανικής διπλωματίας να απορρίψει την προτεινόμενη απ’ τους Τούρκους διχοτόμηση του νησιού με πολιτική και στρατιωτική ισονομία, Ελλάδα και Κύπρος οφείλουν να εργαστούν πυρετωδώς με στόχο τη δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών για δίκαιη και βιώσιμη λύση στην Κύπρο.

Οφείλουν να στείλουν, επιπλέον, προς όλες τις κατευθύνσεις το μήνυμα ότι: ”Η τουρκική εισβολή και η κατοχή του 37% της Κύπρου από τον ”Αττίλα 1&2 δεν είναι ένα ιστορικό γεγονός που άρχισε και τελείωσε το 1974, αλλά ένα γεγονός που έγινε καθημερινό, επώδυνο βίωμα του Κυπριακού Ελληνισμού και των όπου γης Ελλήνων”.

Οφείλουν να ενεργήσουν έξυπνα διπλωματικά (εφόσον σχεδιάζουν ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ) και να επωφεληθούν τις ευνοϊκές συγκυρίες, ώστε η παραχώρηση βάσεων στους Αμερικανούς στη θέση των Βρετανικών – σε συνδυασμό με την πλήρη άρση του εμπάργκο όπλων στην Κύπρο (Μάιος 2023) – να συντείνει στην αλλαγή της επαμφοτερίζουσας στάσης των ΗΠΑ μέχρι πρότινος στο Κυπριακό.

Οφείλουν, τέλος – Ελλάδα και Κύπρος – να κοιτάξουν (έστω και αργά) να εκπονήσουν σχέδιο λύσης του Κυπριακού, που να βρίσκεται στον αντίποδα του φιλότουρκου Σχεδίου Ανάν του 2004 και να μην συντείνει στη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως θα επισυμβεί αν περάσει ως λύση η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία με πολιτικούς όρους (πολύ περισσότερο αν σε αυτούς προστεθεί και η ”στρατιωτική ισότητα” με απαίτηση της Τουρκίας).

Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι η λύση που πρότειναν και υιοθέτησαν εξ αρχής ο εισηγητής της Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες, οι Μεγάλοι του ΝΑΤΟ και οι εκπρόσωποι του Ελληνισμού (Ελλάδα-Κύπρος) στηρίζεται σε παλιό βρετανικό σχέδιο του 1957, το οποίο εξακολουθεί να λειτουργεί ως ”plan B” των Τούρκων στην ύψιστη διπλωματική υποχώρησή τους…

Λύση που προϋποθέτει την επανέναρξη των συνομιλιών για το Κυπριακό, αν και ο κατοχικός Τατάρ  – ηγέτης της ”ΤΔΒΚ” και φερέφωνο του Τούρκου Προέδρου Ταγίπ Ερντογάν  – τορπιλίζει τον διάλογο ζητώντας αναγνώριση του ψευδοκράτους.

Λύση που  υιοθετεί μεν ορθά την αντίληψη ότι επιλογή επιβίωσης για την Κύπρο είναι η παραμονή της στις ευρωπαϊκές ράγες ασφάλειας, ελευθερίας και ελπίδας (τις ράγες της Δύσης, δηλαδή, και της ένταξης της Κύπρου στο ΝΑΤΟ),  αλλά αγκαλιάζει ως πανάκεια τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία των εκπροσώπων της Διεθνούς και Ευρωπαϊκής Νομιμότητας για την επίλυση του εθνικού της ζητήματος…

Την αγκαλιάζει ως πανάκεια, ενώ είναι πρόδηλο ότι η ΔΔΟ αποτελεί ένα νέου τύπου ”Σχέδιο Ανάν” με αντικατάσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας από ένα μόρφωμα με την ονομασία ”Κύπρος”. Ένα ”ξόανο”, δηλαδή, που θα φτιαχτεί στη θέση του διαλυμένου παλιού, του διεθνώς αναγνωρισμένου κράτους της Μεγαλονήσου.

Κάτι που αρνούνται να καταλάβουν δυστυχώς η ελλαδική και η ελληνοκυπριακή ηγεσία. Αρνούνται ή δεν είναι διορατικές για να καταλάβουν  το εξόφθαλμο που θα αφανίσει δια παντός την ελληνικότητα της Κύπρου. Δεν είναι διορατικές για να αντιληφθούν ότι κάθε βρετανική λύση, όπως η αγγλικής έμπνευσης ΔΔΟ με πολιτική ισότητα, θα έχει την ίδια κατάληξη με την τουρκική πρόταση περί διχοτόμησης της Κύπρου.

Κανείς δε συνειδητοποιεί ότι, για να εφαρμοστεί η λύση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα, βασική προϋπόθεση θα είναι η προηγηθείσα διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ενός διεθνώς αναγνωρισμένου κράτους, δηλαδή,  που υποχρεούται να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη , για να χτιστεί ένα άλλο εκ προοιμίου καταδικασμένο να οδηγήσει στην τουρκοποίηση της Κύπρου…