Γράφει ο Mathieu Bock-Côté, Le Journal de Montréal

Τελικά ο δημόσιος διάλογος δεν μπόρεσε να αποφύγει τις προσευχές στους δρόμους στο Μόντρεαλ. Μιλάμε για αυτές όλο και πιο συχνά στο βαθμό που συνειδητοποιούμε πλέον την δύναμη του ισλαμισμού στο Κεμπέκ.

Οι προσευχές στο δρόμο βρίσκονται στο επίκεντρο της στρατηγικής των ισλαμιστών για την κατάληψη του δημόσιου χώρου.

Το ότι η τελευταία προσευχή στο δρόμο έγινε μπροστά από τη βασιλική της Notre-Dame του Μόντρεαλ, την επομένη της επαναλειτουργίας της Notre-Dame, στη Γαλλία, λέει πολλά για τη δεδηλωμένη εχθρότητα των ισλαμιστών, οι οποίοι ζουν στο Κεμπέκ σαν κατακτητές στην υπηρεσία αυτού που πιστεύουν ότι είναι η αληθινή πίστη όντας πεπεισμένοι, ότι φέρνουν έναν ανώτερο πολιτισμό.

Από τη δική μας σκοπιά, δεν μπορούμε παρά να τους δούμε ως εισβολείς, στο βαθμό που βλέπουν τον εαυτό τους ως την πρωτοπορία μιας θρησκείας που καλείται να μας κυριαρχήσει.

Ο ισλαμιστικός εισοδισμός πρέπει επίσης να μας ανησυχεί

Οι περιπτώσεις του σχολείου του Μπέντφορντ, στο Μόντρεαλ, μετά του σχολείου Saint-Maxime, στο Λαβάλ, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Ολοι το ξέρουμε αυτό.
Πρέπει επίσης να δούμε υπό αυτό το πρίσμα την διάδοση της μπούρκας στα νηπιαγωγεία – γιατί η μπούρκα δεν είναι έκφραση της προσωπικής πνευματικότητας αλλά της ισλαμιστικής επιρροής σε μια κοινωνία.

Πρέπει προφανώς να διακρίνουμε το Ισλάμ από τον Ισλαμισμό και να θυμόμαστε ότι πολλοί Μουσουλμάνοι είναι κάτι παραπάνω από ανυπόμονοι, ακόμη και εχθρικοί, απέναντι στον τελευταίο.
Αλλά πρέπει επίσης να θυμόμαστε ότι Ισλάμ και Ισλαμισμός προφανώς συνδέονται και ότι ο ισλαμισμός έχει κάνει τα πάντα μετά την ιρανική επανάσταση του 1979 για να κατακτήσει το Ισλάμ εκ των έσω.

Με άλλα λόγια, ο ισλαμικός φονταμενταλισμός έχει κάνει τα πάντα για να ταυτιστεί με το Ισλάμ.

Ο ισλαμισμός δεν έχει θέση στο Κεμπέκ. Ούτε οι ισλαμιστές.

Πρέπει όχι μόνο να τους ζητήσουμε ευγενικά να σεβαστούν το Κεμπέκ, όπως ζητάμε από κάθε τουρίστα, αλλά να το εγκαταλείψουν, αν νιώθουν τόσο ξένοι σε αυτό.

Προφανώς θα χρειαστεί να ενισχυθεί ο Νόμος 21 για την καταπολέμηση του κατακτητικού ισλαμισμού. Θα πρέπει επίσης να καταλάβουμε ότι πρέπει να τον σταματήσουμε στα σύνορα. Γιατί είναι προφανώς παράλογο να φέρνουμε στη χώρα μας ανθρώπους που είναι βαθιά ξένοι στον πολιτισμό μας με την ελπίδα να τους μεταμορφώσουμε σε Δυτικούς του 21ου αιώνα με το χτύπημα ενός κοσμικού ραβδιού.

Με άλλα λόγια, είναι καιρός να τεθεί το ζήτημα της μετανάστευσης συσχετίζοντάς το με αυτό της αναμφισβήτητης σύγκρουσης των πολιτισμών.

Επιστρέφοντας στις προσευχές στους δρόμους, σημειώνω ότι ορισμένες ακροαριστερές νεοφεμινίστριες που είναι πολύ παρούσες στα μέσα ενημέρωσης επιδεικνύουν τη μεγαλύτερη άγνοια και τη μεγαλύτερη βλακεία εξηγώντας, με απλό τρόπο, ότι δεν έχουν πρόβλημα ότι προσεύχονται οι άνθρωποι στο δρόμο .

Στη συνέχεια πιστεύουν ότι παίζουν το χαρτί της πολυπολιτισμικής ανοχής, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι η αντίληψη για τον κόσμο που έχουν αυτές οι προσευχές στους δρόμους θα μας καταδίκαζε, αν γίνονταν η πλειοψηφία, να αποκηρύξουμε όλα τα νόμιμα επιτεύγματα του φεμινισμού.

Εν ολίγοις, η αντιδυτική άκρα αριστερά ωθεί τον πολιτισμό μας στην υποταγή και στην αυτοκαταστροφή.