Στον ανταγωνισμό με την Κίνα στις παγκόσμιες αγορές, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν πρέπει να επιχειρήσουν να δημιουργήσουν από το μηδέν μια απομίμηση οικονομίας κεντρικού σχεδιασμού. Σε εκδήλωση στις 15 Οκτωβρίου, με θέμα την προώθηση επενδύσεων στις ΗΠΑ, ο υπουργός Οικονομικών Σκοτ Μπέσεντ δήλωσε: «Όταν αντιμετωπίζεις μια μη-αγοραία οικονομία όπως η Κίνα, τότε πρέπει να εφαρμόσεις βιομηχανικές πολιτικές».

Η δημόσια πολιτική μπορεί, χωρίς αμφιβολία, να διορθώσει αδυναμίες της αγοράς σε τομείς που αφορούν την εθνική ασφάλεια. Όμως μια έξυπνη πολιτική οικονομικής ασφάλειας οφείλει να αξιοποιεί και να ενισχύει τα αμερικανικά πλεονεκτήματα στην καινοτομία, τις ανοιχτές κεφαλαιαγορές και το κράτος δικαίου, αντί να τα αντικαθιστά με τις τακτικές κεντρικού ελέγχου της Κίνας, τις οποίες οι ΗΠΑ ούτε μπορούν ούτε πρέπει να αντιγράψουν. Η νίκη στον οικονομικό ανταγωνισμό ΗΠΑ-Κίνας απαιτεί να αγωνιστούμε με τους δικούς μας όρους, όχι να υιοθετήσουμε αυταρχικές κινεζικές πρακτικές.

Η κυβέρνηση Τραμπ έχει ήδη κάνει πρωτοφανείς παρεμβάσεις στον ιδιωτικό τομέα. Έχει αποκτήσει «χρυσή μετοχή» στην US Steel και μετοχικά μερίδια σε εταιρείες που κυμαίνονται από την Intel έως μικρές επιχειρήσεις εξόρυξης κρίσιμων ορυκτών. Έχει επιβάλει δασμούς σε ποσοστά που δεν είχαν καταγραφεί εδώ και έναν αιώνα, έχει απαιτήσει επιστροφές από ξένες πωλήσεις ημιαγωγών και προσπάθησε να πιέσει την Ομοσπονδιακή Τράπεζα να καλύψει τις επιπτώσεις μειώνοντας τα επιτόκια.

Ακόμη κι έτσι, ο Μπέσεντ δεσμεύτηκε να πάει ακόμη πιο πέρα: όχι μόνο να αποκτήσει μετοχές, αλλά και να εισάγει την κυβέρνηση στη διοίκηση και στην καθημερινή λειτουργία εταιρειών σε επτά στρατηγικούς κλάδους. Οι κλάδοι δεν έχουν ακόμη ονοματιστεί, αλλά είναι προφανές ότι αφορούν τομείς στους οποίους η κυβέρνηση έχει ήδη δείξει ενδιαφέρον – ημιαγωγοί, κρίσιμα ορυκτά, χάλυβας – καθώς και ναυπηγική, αεροδιαστημική, άμυνα και φαρμακευτικά.

Η εξάρτηση από τον μεγαλύτερο αντίπαλο σε τομείς ζωτικούς για την εθνική ασφάλεια είναι πράγματι πρόβλημα, και ορισμένες από τις προτάσεις Μπέσεντ μπορούν να βοηθήσουν. Κατώτατες τιμές και συμφωνίες προαγοράς μπορούν να εξασφαλίσουν βασική ζήτηση, ενθαρρύνοντας επενδύσεις σε παραμελημένους κλάδους και προσελκύοντας ιδιωτικό κεφάλαιο που θα τους καταστήσει αυτάρκεις μεσοπρόθεσμα. Η πανδημία COVID-19 απέδειξε τη λειτουργικότητα αυτών των εργαλείων: οι προκαταβολικές δεσμεύσεις αγοράς έφεραν τα εμβόλια στην αγορά σε χρόνο ρεκόρ, χωρίς η κυβέρνηση να πάρει τον έλεγχο των φαρμακευτικών εταιρειών. Η δημιουργία αποθεμάτων, όπως προτείνεται για τα κρίσιμα ορυκτά, μπορεί επίσης να αποδειχθεί αποτελεσματική. Ο Νόμος Παραγωγής για την Άμυνα ήδη παρέχει στο κράτος μεγάλη ευχέρεια για έκτακτη παραγωγή αγαθών εθνικής σημασίας, ενώ το Στρατηγικό Πετρελαϊκό Απόθεμα λειτουργεί εδώ και 50 χρόνια χωρίς να χρειαστεί να εθνικοποιηθούν εταιρείες όπως η ExxonMobil ή η Chevron.

Το πρόβλημα ξεκινά όταν η διαμόρφωση της αγοράς μετατρέπεται σε κρατικό έλεγχο επιχειρήσεων. Η Ιστορία έχει αποδείξει επανειλημμένα ότι, ενώ το κράτος μπορεί να είναι εξαιρετικά αποτελεσματικό στη δημιουργία συνθηκών ανταγωνισμού, αποτυγχάνει συστηματικά όταν προσπαθεί να διοικήσει συγκεκριμένες εταιρείες ή κλάδους. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν αποτελούν εξαίρεση· ούτε η Κίνα. Παρά το ότι η Κίνα κυριάρχησε διεθνώς σε ηλεκτρικά οχήματα και ηλιακά πάνελ, έχει επίσης προκαλέσει μια τεράστια κρίση στην αγορά ακινήτων, καταστρέφοντας την ιδιωτική περιουσία, κλονίζοντας την καταναλωτική εμπιστοσύνη και αναδεικνύοντας τον σημαντικότερο παράγοντα επιβράδυνσης της κινεζικής οικονομίας. Πέρυσι, οι αμερικανικές ιδιωτικές εταιρείες κατέγραψαν υπερδιπλάσια περιθώρια κέρδους σε σύγκριση με τις κινεζικές κρατικές επιχειρήσεις, και με πολύ χαμηλότερα επίπεδα χρέους. Τον περασμένο μήνα, το Νόμπελ Οικονομίας απονεμήθηκε σε ερευνητές που απέδειξαν ότι η τεχνολογική πρόοδος και η καινοτομία, όχι η κρατική καθοδήγηση, αποτελούν τον θεμελιώδη μοχλό οικονομικής ανάπτυξης.

Ο Μπέσεντ και η κυβέρνηση Τραμπ υπερεκτιμούν την αποτελεσματικότητα του κινεζικού οικονομικού μοντέλου και την ικανότητα των ΗΠΑ να το μιμηθούν, ενώ υποτιμούν τα δικά μας πλεονεκτήματα. Αντί να τοποθετούν κρατικούς γραφειοκράτες στα διοικητικά συμβούλια εταιρειών, η κυβέρνηση θα έπρεπε να ενισχύσει τη ζήτηση με αποδεδειγμένα εργαλεία όπως οι κατώτατες τιμές και οι συμφωνίες προαγοράς, κατευθύνοντας τις δυνάμεις της αγοράς προς τομείς όπου οι ανάγκες της εθνικής ασφάλειας ξεπερνούν τη φυσική κατανομή κεφαλαίου. Για τους κλάδους όπου υπάρχει παγκόσμια έλλειψη παραγωγής —όπως τα κρίσιμα ορυκτά— οι σύμμαχοι των ΗΠΑ μπορούν να ενισχύσουν αυτή τη στρατηγική δημιουργώντας «λέσχες αγοραστών» με αμοιβαία πιστοποίηση, ώστε τα προϊόντα συμμάχων να είναι επιλέξιμα για προμήθειες των ΗΠΑ.

Αυτά τα εργαλεία μπορούν να απελευθερώσουν την αμερικανική καινοτομία, να επιτρέψουν στις Ηνωμένες Πολιτείες να καλύψουν την Κίνα και τελικά να δημιουργήσουν τα στρατηγικά αποθέματα που θα τις προστατεύσουν από μελλοντικές διαταραχές. Είναι επίσης εργαλεία επεκτάσιμα, επειδή δημιουργούν ευνοϊκές συνθήκες σε ολόκληρους κλάδους, αντί να διαλέγουν μεμονωμένους νικητές ή να επιβάλλουν κρατικό έλεγχο εταιρειών.

Η Ουάσινγκτον δεν πρόκειται να ξεπεράσει το Πεκίνο μέσω μεγαλύτερου κρατικού συγκεντρωτισμού —και δεν πρέπει να προσπαθήσει. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα κερδίσουν αυτόν τον οικονομικό ανταγωνισμό ενισχύοντας τα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα που τις κατέστησαν τη πιο δυναμική οικονομία στον κόσμο: καθαροί κανόνες, ελεύθερη κατανομή κεφαλαίου από την αγορά, καινοτομία που αναδύεται από τον ανταγωνισμό και περιορισμένες, στοχευμένες κρατικές παρεμβάσεις που εφαρμόζονται δίκαια και οριζόντια. Πρέπει να προσπαθήσουμε να νικήσουμε την Κίνα – όχι να γίνουμε Κίνα.

Πηγή: Geostrategic Media

Ανακούφιση για την Ευρώπη: Η Κίνα επιβεβαίωσε οτι η συμφωνία με τον πρόεδρο Τραμπ για την 12μηνη αναστολή των αυστηρότερων ελέγχων στις εξαγωγές σπανίων γαιών, θα ισχύει και για την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Τα καλά νέα προέκυψαν μετά την τηλεδιάσκεψη  που πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή μεταξύ του Επιτρόπου Εμπορίου της ΕΕ Μάρος Σέφκοβιτς και του Κινέζικου Υπουργού Εμπορίου Γουάνγκ Γουεντάο.

Ο Σέφκοβιτς έκανε λόγο για  «εποικοδομητικές διαπραγματεύσεις» για την επίλυση ενός προβλήματος που θα προκαλούσε μια πραγματική εμπορική κρίση μεταξύ Πεκίνου και Βρυξελλών.

«Η Κίνα επιβεβαίωσε ότι η αναστολή των ελέγχων των εξαγωγών ισχύει για την ΕΕ», δήλωσε ο Ευρωπαίος Επίτροπος Εμπορίου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Δεν κάνει χωρίς την Κίνα

Η Κίνα ελέγχει περίπου το 80% της παγκόσμιας παραγωγής σπάνιων γαιών και πάνω από το 90% της κατεργασίας τους. Αυτά τα 17 χημικά στοιχεία δεν είναι στην πραγματικότητα τόσο σπάνια στον φλοιό της Γης, αλλά πάντα μόνο σε ελάχιστες συγκεντρώσεις. Η απόσπασή τους απαιτεί την εξόρυξη μεγάλων ποσοτήτων πετρωμάτων και μεταλλευμάτων, και η διαδικασία διαχωρισμού συχνά απαιτεί τη χρήση χημικών ουσιών.

Οι  σπάνιες γαίες  είναι εξαιρετικά πολύτιμα μεταλλικά στοιχεία που βρίσκονται όχι μόνο σε smartphones και ηλεκτρικά αυτοκίνητα, αλλά και στα οπλικά συστήματα. Χρησιμοποιούνται, μεταξύ άλλων, στην κατασκευή μαχητικών αεροσκαφών και υποβρυχίων.

Ένα μόνο βομβαρδιστικό stealth F-35 περιέχει περισσότερα από 400 κιλά στοιχεία σπάνιων γαιών.
Τα μεγαλύτερα κοιτάσματα βρίσκονται στην Κίνα, το Βιετνάμ , τη Βραζιλία , τη Ρωσία, την Αυστραλία και τη Γροιλανδία, αλλά και στις ΗΠΑ.

Ωστόσο, λόγω του υψηλού κόστους που συνεπάγεται, η εξόρυξη είναι ασύμφορη για τις μεταλλευτικές εταιρείες. Ως εκ τούτου, τα ορυχεία στις ΗΠΑ και την Αυστραλία έχουν κλείσει. Η Κίνα, από την άλλη πλευρά, αναγνώρισε νωρίς τη σημασία των σπάνιων γαιών και επέκτεινε τα ορυχεία, τα διυλιστήρια και τις μονάδες επεξεργασίας της.

Μια βρώμικη επιχείρηση

Η Ευρώπη πρέπει να δημιουργήσει τη δική της ικανότητα επεξεργασίας σπάνιων γαιών. Η δημιουργία εναλλακτικών λύσεων στην Κίνα θα διαρκούσε πολλά χρόνια, ακόμη και αν ξεκινούσε αμέσως. «Αυτό απαιτεί τον εξορθολογισμό των σχετικών διαδικασιών περιβαλλοντικής αδειοδότησης».

«Βλέπουμε την επείγουσα ανάγκη για δράση ώστε η Ευρώπη στο σύνολό της να γίνει πιο ανεξάρτητη», τονίζει επίσης ο Χανς Κρίστοφ Ατζπόντιεν εκ μέρους της γερμανικής αμυντικής βιομηχανίας.

Πρόσφατα, η γερμανική βιομηχανία όπλων αύξησε μαζικά την παραγωγή για να εξοπλίσει την  Bundeswehr με σύγχρονα οπλικά συστήματα.

Η μερίδα του λέοντος των σπάνιων γαιών που επεξεργάζονται στη Γερμανία προέρχεται από την Κίνα, και εκεί έγκειται το πρόβλημα: Στον απόηχο της εμπορικής διαμάχης με τις ΗΠΑ,  το Πεκίνο απείλησε ότι δεν θα εξάγονταν καθόλου σπάνιες γαίες για στρατιωτικούς σκοπούς.
Η Ομοσπονδία Γερμανικών Βιομηχανιών (BDI) είναι επίσης εξαιρετικά επικριτική: «Οι νέοι έλεγχοι θα μπορούσαν  να ερμηνευθούν ως άμεση επίθεση στον επανεξοπλισμό της Δύσης», αναφέρει η BDI.

Για τη γερμανική κυβέρνηση, αλλά και για τη γερμανική βιομηχανία, η εξάρτηση από την εισαγωγή σπάνιων γαιών ήταν πάντα η ευκολότερη λύση. «Στο παρελθόν, αναθέταμε εύκολα την επεξεργασία στην Κίνα, κάτι που δεν είναι πλέον εφικτό», σημειώνει η Γερμανική Ένωση Βιομηχανίας Ασφάλειας και Άμυνας.

Η κινεζική επανάσταση

Σε μια εποχή που η παγκόσμια ισχύς  μετατοπίζεται από τον Ατλαντικό στον Ειρηνικό, όπως έδειξε και η συνάντηση κορυφής του προέδρου Τραμπ με τον κινέζο ομόλογό του Σι Τζιπίνγκ την περασμένη Πέμπτη, σήμερα δεν είναι πολύ νωρίς για να μιλήσουμε για την «Κινεζική Επανάσταση».

Ειδικά την τελευταία κινεζική επανάσταση, αυτή που ξεκίνησε το 2001 με την είσοδο της Κίνας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και το επακόλουθο «μεγάλο άλμα προς τα εμπρός».

Συνολικά, σε μόλις 24 χρόνια, η Κίνα έχει γίνει λίγο πολύ ισότιμη με την Αμερική. Έτσι, σήμερα βλέπουμε να επαληθεύονται δύο προφητείες: η προφητεία του Μαρξ, ότι «οι χαμηλές τιμές των βασικών προϊόντων είναι το βαρύ πυροβολικό που θα ισοπεδώσει όλα τα τείχη».

Και δεύτερον , η προφητεία του Ναπολέοντα από την εξορία του στην Αγία Ελένη το 1817: «Όταν η Κίνα ξυπνήσει, ο κόσμος θα τρέμει».

Ο κορσικανός στρατηλάτης όταν ρωτήθηκε στην εξορία του για τα τότε σχέδια των Άγγλων για την Κίνα, είχε πει:

«Λένε πώς θα μπορούσαμε εύκολα να αναγκάσουμε τους Κινέζους να παραχωρήσουν καλούς όρους με τη βοήθεια μερικών πολεμικών πλοίων. Θα ήταν το χειρότερο πράγμα που έχετε κάνει εδώ και αρκετά χρόνια, να πάτε σε πόλεμο με μια τεράστια αυτοκρατορία όπως η Κίνα, και που διαθέτει τόσους πολλούς πόρους. Θα πετύχαινατε αναμφίβολα, στην αρχή, θα παίρνατε όποια πλοία έχουν, και θα καταστρέφατε το εμπόριό τους. αλλά θα τους διδάσκατε τη δική τους δύναμη.

Θα αναγκάζονταν να υιοθετήσουν μέτρα για να αμυνθούν εναντίον σας. Θα σκεφτόντουσαν, και θα έλεγαν, “πρέπει να προσπαθήσουμε να γίνουμε ίσοι με αυτό το έθνος. Γιατί θα πρέπει να κάνουμε να υποφέρει  έναν λαό, τόσο μακριά, να κάνει ό,τι θέλει για  εμάς”; Θα πάρουν τεχνίτες και πλοιοκτήτες από τη Γαλλία και την Αμερική, και ακόμη και από το Λονδίνο. θα χτίσουν έναν στόλο, και, με την πάροδο του χρόνου, θα σας νικήσουν».

Naftemporiki.gr

Γράφει ο Απόστολος Αποστολόπουλος

Ο κ. Τσίπρας προκάλεσε θύελλα στην (υποτιθέμενη) Αριστερά και στα ΜΜΕ με την κάθοδό του εκ νέου στον πολιτικό στίβο. Λέω υποτιθέμενη διότι ο τίτλος απονεμήθηκε από ποικίλους νονούς, ο ίδιος τον είχε και τον εγκατέλειψε εκ των πραγμάτων. Η κληρονομιά στα πολιτικά κόμματα βγάζει συχνά νόθους, στρεβλούς απογόνους. Σήμερα οι τίτλοι, (Αριστερά-Άκρα Δεξιά) είναι νοθευμένοι, δεν εκφράζουν τηνπραγματικότητα αλλά τα συμφέροντα αυτών που έχουν την ισχύ να τους επιβάλλουν στο ανώνυμο πλήθος. Δεν μπορεί ταυτόχρονα να τοποθετούνται στην «ακροδεξιά» η Λεπέν και η Μελόνι, πρωθυπουργός της Ιταλίας και φιλοαμερικανίδα.

Ο κ. Τσίπρας αποφεύγει την προσωπική παρουσία στη σκηνή. Θεωρώντας, μάλλον, ότι «είναι καλύτερα να μας ακούνε παρά να μας βλέπουνε» όπως έλεγαν παλιά. Και έτσι, όμως, έχει δυο σημαντικά προβλήματα, άλυτα. Το πρώτο είναι ότι παραβίασε ένα στοιχειώδη βασικό κανόνα: Αυτός που εμφανίζεται ως αρχηγός είναι αυτός που καλεί να συσπειρωθούν γύρω του οι οπαδοί με βάση την προσωπικότητά του και, αν είναι ήδη γνωστός, από τη δράση του στο παρελθόν. Στην περίπτωση έγινε η χειρότερη επιλογή, ούτε εχθρός του κ. Τσίπρα θα έκανε αυτό το λάθος, να μας επιβεβαιώσει με χίλιους τρόπους ότι ο αρχηγός έχει την ολόψυχη στήριξη Ισχυρών Κεφαλαιούχων, μεγαλομέτοχων κάποιων ΜΜΕ.

Ατόπημα που ούτε ερασιτέχνης δεν θα έκανε για έναν ηγέτη της Αριστεράς. Οι ηγέτες της Δεξιάς ή του Κέντρου έχουν αυτονόητη την υποστήριξη των
πλουσίων. Στην Αριστερά δεν την διαφημίζουν, τουλάχιστον. Το δεύτερο λάθος είναι ότι δεν ήξερε πως να αποφύγει να εμφανιστεί ως διασπαστής της όποιας Αριστεράς υπάρχει σήμερα. Ίσως νομίζει ότι έτσι θα απομακρύνει κάθε υποψία ότι διατηρεί ίχνη του αριστερού παρελθόντος-αν αυτό υπήρξε ποτέ επί της ουσίας.

Το τρίτο λάθος είναι ότι δεν θέλησε ούτε καν ενδιαφέρθηκε να εμφανιστεί ως εκείνος που ενώνει τις ευρύτατες «δημοκρατικές δυνάμεις» για να
νικηθεί ένας ισχυρός αντίπαλος όπως η σημερινή Δεξιά του κ. Μητσοτάκη που δεν περνάει και την καλύτερη περίοδο της πολιτικής του ζωής. Δηλαδή ο κ. Τσίπρας δεν έβγαλε από την φαρέτρα του τίποτα που να ενθουσιάσει, να πείσει, να καθησυχάσει τον κόσμο. Είναι άδειος. Είναι ένα κουτσό άλογο. Το τελευταίο λάθος δεν ήταν μόνο ο πρώην αρχηγός του υποτίθεται αριστερού ΣΥΡΙΖΑ που το έκανε. Ήταν η αποχή της ηγεσίας της σημερινής Αριστεράς από το πένθος για την οριστική απουσία του «Νιόνου» από τη ζωή. Επί Φλωράκη και Κύρκου η Αριστερά δεν ήταν πάντα παρούσα δίπλα στον Μίκυ.

Αλλά τον τίμησε όταν έφυγε από τη ζωή κι ας είχε γίνει έως και υπουργός σε κυβέρνηση της ΝΔ. Τότε η Αριστερά και στην πιο «σκληρή» της
εκδοχή ήξερε να τιμά τα παιδιά της, ακόμα και όταν ξέφευγαν, και οπωσδήποτε ήξερε πως να αγγίζει την ψυχή των ανθρώπων. Και πάντως είχε
ταυτότητα, είχε τιμή και ως εκ τούτου είχε υπόσταση.

Αλήθεια είναι ότι δεν φταίει αποκλειστικά αυτός. Απευθύνεται σε ένα κοινό , την Αριστερά, που εξαφανίζεται από τον πολιτικό χάρτη, όχι μόνο στην
Ελλάδα αλλά σε όλη την Ευρώπη. Ο Σύριζα άφησε την ανάμνηση ότι καλύτερα να αποφύγουμε το δις εξαμαρτείν με τους συγκεκριμένους. Τελικά το όλον πράγμα περί την υποψηφιότητα Τσίπρα θυμίζει «ξαναζεσταμένα μακαρόνια», φαϊ που και οι πιο πεινασμένοι το αποφεύγουν.