Ακολουθήστε μας

Αναλύσεις

Foreign Policy: It’s Time for Europe to Do the Unthinkable

Brussels has slavishly followed Washington for too long—and forgotten how to advance its own geopolitical interests.

Δημοσιεύτηκε στις

Desperate times call for desperate measures. And as my geopolitical gurus taught me, one must always think the unthinkable, as Europe must do now.

It’s too early to tell who the real winners and losers from the second Trump administration will be. Things could change. Yet, there’s no doubt that Europe’s geopolitical standing has diminished considerably. U.S. President Donald Trump’s decision to not even consult with or forewarn European leaders before speaking to Russian President Vladimir Putin shows how irrelevant Europe has become, even when its geopolitical interests are at stake. The only way to restore Europe’s geopolitical standing is to consider three unthinkable options.

First, Europe should announce its willingness to quit NATO. A Europe that is forced to spend 5 percent on defense is a Europe that doesn’t need the United States. Five percent of the combined EU/U.K. GDP in 2024 amounts to $1.1 trillion, comparable to U.S. defense spending of $824 billion in 2024 (In 2024, the EU and U.K. combined spent around $410 billion on defense.). Eventually, Europe need not quit. But only a credible threat to leave would wake up Trump (and Vice President J.D. Vance and Defense Secretary Pete Hegseth) and force him to treat Europe with respect. By contrast, the insistence of the Europeans on staying in NATO after Trump’s provocative actions gives the impression to the world that they are licking the boots that are kicking them in the face.

What shocks many in the world is that Europeans didn’t anticipate the quagmire they’re in. One of the first rules of geopolitics is that we must always plan against worst-case scenarios. After the Ukraine war broke out, all European strategic thinking was based on the best-case scenario of the United States being a totally reliable ally, despite having experienced Trump’s first term and his threats to pull out of the world’s biggest military alliance. For a continent that has produced strategic minds like Metternich, Talleyrand, and Kissinger, there has been almost infantile strategic thinking on Ukraine and its long-term consequences.

If Metternich or Talleyrand (or Charles de Gaulle) were alive today, they would recommend unthinkable option 2: Work out a new grand strategic bargain with Russia, with each side accommodating the other’s core interests. Many influential European strategic minds would balk at these suggestions, because they are convinced that Russia represents a real security threat to the EU countries. Really? Which is Russia’s most fundamental strategic rival, the EU or China? With whom does it have the longest border? And with whom has its relative power changed so much? The Russians are geopolitical realists of the highest order. They know that neither Napoleon’s troops nor Hitler’s tanks are going to advance to Moscow again. The Europeans don’t see the obvious contradiction between exulting in Russia’s inability to defeat Ukraine (a country of 38 million people and a GDP of about $189 billion in 2024) and then declaring that Russia is the real threat to Europe (which has 744 million people and a GDP of $27 trillion in 2024). The Russians would likely be happy to work out a fair compromise with the EU, respecting current borders between Russia and the EU and a realistic compromise on Ukraine that doesn’t threaten either side’s core interests.

In the long run, after some strategic trust has redeveloped between Russia and a new strategically autonomous Europe, Ukraine could gradually serve as a bridge between the EU and Russia rather than as a bone of contention. Brussels should consider itself fortunate that, in relative terms, Russia is a declining power, not a rising power. If the Association of Southeast Asian Nations, a relatively weaker regional organization, can work out a long-term relationship of trust with a rising power like China, surely the EU can do better with Russia.

And this leads to unthinkable option 3: Work out a new strategic compact with China. Again, in the realm of the ABCs of foreign policy, there’s an important reason why geopolitics is a combination of two words: geography and politics. The geography of the United States, which faces China across the Pacific Ocean, combined with Washington’s urge for primacy, explains the hostile relationship between the United States and China. What geopolitical pressures have caused the downturn in EU-China relations? The Europeans foolishly believed that a slavish loyalty to American geopolitical priorities would lead to rich geopolitical dividends for them. Instead, they have been kicked in the face.

The remarkable thing here is that China can help the EU deal with its real long-term geopolitical nightmare: the demographic explosion in Africa. In 1950, Europe’s population was double that of Africa. Today, Africa’s population is twice as large as Europe’s. By 2100, it will be 6 times larger. Unless Africa develops its economies, there will be a surge of African migrants into Europe. If Europeans believe that Europe will never produce leaders like Trump, they are clearly being delusional. Elon Musk isn’t the only billionaire supporting far-right parties in Europe.

To preserve a Europe run by centrist parties, Europeans should welcome any foreign investment in Africa that creates jobs and keeps Africans at home. Instead, the Europeans are shooting themselves in the foot by criticizing and opposing China’s investment in Africa. Just this one act demonstrates how naive long-term European strategic thinking has become. Brussels is sacrificing its own strategic interests to serve American interests in the hope that geopolitical subservience would lead to rewards.

Clearly, it hasn’t. Two thousand years of geopolitics has taught us a simple and obvious lesson: All great powers will put their own interests first and, if necessary, sacrifice the interests of their allies. Trump is behaving like a rational geopolitical actor in putting what he perceives to be his country’s interests first. Europe shouldn’t just criticize Trump—instead, it should emulate him. It should carry out the currently unthinkable option: Declare that henceforth it will be a strategically autonomous actor on the world stage that will put its own interests first. Trump may finally show some respect for Europe if it does that.

Source: Foreign Policy

Σχετικά θέματα
Profile Picture

Είναι ο άγνωστος Χ, αλλά φυσικό πρόσωπο που βοηθάει στην παραγωγή ειδήσεων στο Geopolitico.gr, αλλά και τη δημιουργία βίντεο στο κανάλι του Σάββα Καλεντερίδη. Πολλοί τον χαρακτηρίζουν ως ανθρώπινο αλγόριθμο λόγω του όγκου των δεδομένων και πληροφοριών που αφομοιώνει καθημερινώς. Είναι καταδρομέας με ειδικότητα Χειριστή Ασυρμάτων Μέσων.

Συνέχεια ανάγνωσης

Αναλύσεις

Οι εθνικές προκλήσεις της Αρμενίας και η Διασπορά

Mελετώντας το παρελθόν, γίνεται φανερό ότι ο βάρβαρος γείτονας ποτέ δεν ικανοποιείται με μονομερείς υποχωρήσεις, ενώ η Δύση παραμένει μακρινή και αδιάφορη απέναντι στα προβλήματα της περιοχής μας.

Δημοσιεύτηκε

8 ώρες πριν

στις

31 Οκτωβρίου 2025

από τον

Οι εθνικές προκλήσεις της Αρμενίας και η Διασπορά

Άρθρο του Ζακ Νταμαντιάν στην εφημερίδα Αζάτ Όρ

Μετά τον 44ήμερο Πόλεμο του Αρτσάχ, άρχισε να κυκλοφορεί μια άποψη σύμφωνα με την οποία «οι Αρμένιοι της Διασποράς δεν πρέπει να μιλούν για την πολιτική της Αρμενίας, αφού δεν ζουν μέσα στη χώρα, και η κυβέρνηση έχει εκλεγεί από τον λαό».

Αναμφίβολα, σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα είναι σεβαστή τόσο η γνώμη του πολίτη όσο και η ελεύθερη έκφραση διαφορετικών απόψεων.

Ωστόσο, προκαλεί εντύπωση ότι τέτοιες αντιλήψεις δεν υπήρχαν πριν από τη “βελούδινη επανάσταση”, παρόλο που οι Αρμένιοι της Διασποράς ασκούσαν σφοδρή κριτική στις μετασοβιετικές κυβερνήσεις, επισημαίνοντας τη συντριπτική φτώχεια των κατοίκων και την προφανή οικονομική ανισότητα.

Εκείνες οι κυβερνήσεις είχαν καταδικαστεί στη συνείδηση του αρμενικού λαού με την κατηγορία της «διαφθοράς», αν και η θεμελιώδης αρχή της δικαιοσύνης ορίζει πως «κάθε κατηγορούμενος θεωρείται αθώος μέχρι να αποδειχθεί ένοχος από το δικαστήριο».

Αλλά είναι άραγε η διαφθορά ένα αποκλειστικά μετασοβιετικό φαινόμενο;

Ανατρέχοντας στην παγκόσμια ιστορία, από τη γένεση των αρχαίων κρατών και τη βασιλεία του ινδιάνικου φύλου των Ίνκας έως τις σύγχρονες δημοκρατίες, βλέπουμε πως ακόμη και οι πιο ανεπτυγμένες κοινωνίες δεν έχουν μείνει αλώβητες.

Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η ποινή φυλάκισης πέντε ετών του πρώην προέδρου της Γαλλίας, Νικολά Σαρκοζί, για τη δωροδοκία που φέρεται να έλαβε από τον Καντάφι.

Στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης, κάθε άνθρωπος δεν είναι μόνο πολίτης του κράτους του, αλλά και πολίτης του κόσμου.

Όταν διεξάγονται εκλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες, στη Γερμανία, στην Τουρκία ή στη Γαλλία, τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης προβάλλουν ζωντανές αναλύσεις, όπου δημοσιογράφοι, πολιτικοί και ειδικοί εξετάζουν τα αποτελέσματα και τις επιπτώσεις τους.

Ο Έλληνας πολίτης σχολιάζει την πολιτική αυτών των χωρών. Γιατί, λοιπόν, να μην έχει και ο Αρμένιος της Διασποράς το δικαίωμα να μιλήσει για την Αρμενία;

Ή μήπως θα του αφαιρεθεί αυτό το «δικαίωμα» απλώς και μόνο επειδή είναι Αρμένιος στην καταγωγή;

Κατά τον πόλεμο στη Γάζα, Εβραίοι διανοούμενοι που δεν ζουν στο Ισραήλ επέκριναν ανοιχτά τον Νετανιάχου, παρότι είχε εκλεγεί δημοκρατικά από τον λαό του.

Παρά το γεγονός ότι το Ισραήλ εξήλθε στρατιωτικά νικηφόρο, πολεμώντας ταυτόχρονα σε δύο μέτωπα, είναι αυτονόητα καταδικαστέα η σφαγή αμάχων, ιδιαίτερα παιδιών.

Ωστόσο, δεν μπορεί να αγνοηθεί πως ένα κράτος των δέκα εκατομμυρίων κατάφερε να γονατίσει ένα των ενενήντα, λαμβάνοντας σημαντική διπλωματική στήριξη από την εβραϊκή Διασπορά.

Στις δημοκρατίες υπάρχουν αμέτρητα παραδείγματα ηγετών που δεν εφάρμοσαν τα προεκλογικά τους προγράμματα.

Ας θυμηθούμε πως ακόμη και ο Χίτλερ ανήλθε στην εξουσία της Γερμανίας μέσω εκλογών.

Όσον αφορά την αρμενική πραγματικότητα, δεν ήταν η Διασπορά εκείνη που πριν τον πόλεμο αποφάσισε να ακυρώσει τις διαπραγματεύσεις για τη λύση του «ζητήματος του Αρτσάχ», ούτε εκείνη που απέρριψε τις προτάσεις για ειρήνευση.

Οι οργανώσεις της αρμενικής Διασποράς πάντοτε απέφευγαν τις πολεμοχαρείς δηλώσεις.

Ωστόσο, στις προσωπικές συνομιλίες, δεν λείπει το πικρό ερώτημα:

«Αφού δεν υπήρχε καμία πιθανότητα νίκης, γιατί θυσιάστηκε το άνθος της νεολαίας μας;»

Το δικαίωμα του πολίτη της Αρμενίας να ζει με ειρήνη και αξιοπρέπεια είναι αδιαπραγμάτευτο, όπως και για όλους τους λαούς του κόσμου.

Όμως μπορούν αυτά τα δικαιώματα να διασφαλιστούν με την παραίτηση από τα εθνικά σύμβολα και δικαιώματα;

Ανατρέχοντας στη σοβιετική περίοδο, βλέπουμε ότι η Αρμενία, όσο της επέτρεπαν οι συνθήκες, διατήρησε τα εθνικά της σύμβολα. Ακόμη και στις πιο σκληρές σταλινικές εποχές δεν αρνήθηκε ποτέ το Αραράτ.Είναι γνωστός ο διάλογος του Νικίτα Χρουστσόφ με έναν Τούρκο πολιτικό, όταν εκείνος τον ρώτησε:

«Γιατί επιτρέπετε στους Αρμενίους να χρησιμοποιούν το όρος Αραράτ, αφού δεν τους ανήκει;»

Και ο Σοβιετικός ηγέτης απάντησε:

«Κι εσείς έχετε τη Σελήνη στη σημαία σας. Σας ανήκει μήπως;»

Το 1980, στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Μόσχας, το Αρμενικό Κρατικό Συγκρότημα Χορού παρουσίασε τον χορό «Berd», ενώ στο στάδιο «Λουζνίκι» απεικονιζόταν περήφανα το Αραράτ.

Η γεωγραφική θέση της Αρμενίας είναι αναμφίβολα δύσκολη.

Η σημερινή κυβέρνηση της Δημοκρατίας της Αρμενίας φαίνεται να αποκηρύσσει το Αραράτ ως εθνικό σύμβολο, ενώ ο υπουργός Εξωτερικών φέρει το όνομα… Αραράτ Μιρζογιάν.

Ο πρωθυπουργός, μέσα από τις αναρτήσεις του στα κοινωνικά δίκτυα, παρουσιάζει στιγμιότυπα όπου διαβάζει την «Ιστορία των Αρμενίων».

Μα μελετώντας το παρελθόν, γίνεται φανερό ότι ο βάρβαρος γείτονας ποτέ δεν ικανοποιείται με μονομερείς υποχωρήσεις, ενώ η Δύση παραμένει μακρινή και αδιάφορη απέναντι στα προβλήματα της περιοχής μας.

ԱԶԱՏ ՕՐ 31-10-2025
Συνέχεια ανάγνωσης

Αναλύσεις

Θα Κρατήσει Εκεχειρία στην Γάζα;

Συνέντευξη του πρέσβη ε.τ. Ελευθέριου Καραγιάννη στον Σταύρο Καλεντερίδη

Δημοσιεύτηκε

11 ώρες πριν

στις

31 Οκτωβρίου 2025

από τον

Ανοιχτή συζήτηση με τον πρέσβη ε.τ. Ελευθέριο Καραγιάννη για τις τελευταίες εξελίξεις στην Λωρίδα της Γάζας και τις προβλέψεις για τον πόλεμο στην Μ. Ανατολή

Συνέχεια ανάγνωσης

Αναλύσεις

Η Τουρκία, από κορυφαίος καταχραστής της INTERPOL, επιδιώκει τώρα να την διοικήσει

Η υποψηφιότητα προκαλεί έντονες ανησυχίες διεθνώς, καθώς η κυβέρνηση του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κατηγορείται εδώ και χρόνια ότι χειραγωγεί τους μηχανισμούς της INTERPOL για πολιτικούς σκοπούς, στοχοποιώντας αντιφρονούντες, δημοσιογράφους και εξόριστους αντιπάλους του καθεστώτος.

Δημοσιεύτηκε

12 ώρες πριν

στις

31 Οκτωβρίου 2025

από τον

Η Άγκυρα ανακοίνωσε επίσημα την υποψηφιότητά της για την προεδρία της INTERPOL, ενόψει της ετήσιας Γενικής Συνέλευσης που θα πραγματοποιηθεί στις 24–27 Νοεμβρίου 2025 στο Μαρακές. Ο υποψήφιος της Τουρκίας είναι ο Μουσταφά Σερκάν Σαμπαντζά, επικεφαλής του τουρκικού Εθνικού Γραφείου της INTERPOL–Europol. Αν εκλεγεί, θα αναλάβει θητεία τετραετίας.

Η υποψηφιότητα προκαλεί έντονες ανησυχίες διεθνώς, καθώς η κυβέρνηση του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κατηγορείται εδώ και χρόνια ότι χειραγωγεί τους μηχανισμούς της INTERPOL για πολιτικούς σκοπούς, στοχοποιώντας αντιφρονούντες, δημοσιογράφους και εξόριστους αντιπάλους του καθεστώτος.

Κατάχρηση διεθνών μηχανισμών

Σύμφωνα με στοιχεία που παραθέτει το Nordic Monitor, οι τουρκικές αρχές έχουν καταθέσει χιλιάδες αιτήματα “Red Notice” εναντίον επικριτών του καθεστώτος, καλυμμένα ως κοινές ποινικές υποθέσεις. Το 2024, ο υπουργός Δικαιοσύνης Γιλμάζ Τουντς παραδέχθηκε ότι η Τουρκία υπέβαλε 1.774 αιτήματα έκδοσης σε 119 χώρες, τα περισσότερα εκ των οποίων απορρίφθηκαν.

Μια εσωτερική διαβαθμισμένη οδηγία της 18ης Ιουνίου 2025 ζητούσε από εισαγγελείς να αποφεύγουν την αναφορά σε “τρομοκρατία” ή δεσμούς με το κίνημα Γκιουλέν όταν στέλνουν αιτήματα στην INTERPOL, προτείνοντας τη χρήση συνηθισμένων κατηγοριών, όπως «παράνομη απόκτηση προσωπικών δεδομένων», ώστε να περνούν τον έλεγχο του οργανισμού.

Η Άγκυρα, επιπλέον, αξιοποιεί τη βάση Stolen and Lost Travel Documents (SLTD) για να δηλώνει διαβατήρια αντιφρονούντων ως “χαμένα” ή “ανακληθέντα”. Το αποτέλεσμα είναι απαγορεύσεις εξόδου, συλλήψεις στα σύνορα και, σε ορισμένες περιπτώσεις, αναγκαστικές επιστροφές.

Καταγγελίες διεθνών θεσμών

Έκθεση της Μικτής Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Βρετανικού Κοινοβουλίου (30 Ιουλίου 2025) τοποθετεί την Τουρκία ανάμεσα στους μεγαλύτερους καταχραστές του συστήματος ειδοποιήσεων της INTERPOL, μαζί με την Κίνα και τη Ρωσία.

Η επιτροπή αναφέρει ότι αυταρχικά καθεστώτα χρησιμοποιούν τη διεθνή αστυνομική συνεργασία για να καταδιώκουν πολιτικούς αντιπάλους στο εξωτερικό, ενώ υπογραμμίζει πως η Τουρκία παραποιεί στοιχεία για να δικαιολογήσει συλλήψεις και εκδόσεις.

Η πρακτική αυτή εντάσσεται στην ευρύτερη εκστρατεία διακρατικής καταστολής που εντάθηκε μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016. Σύμφωνα με οργανώσεις δικαιωμάτων και δυτικές υπηρεσίες, η ΜΙΤ έχει πραγματοποιήσει πάνω από 100 απαγωγές ή “renditions” πολιτικών αντιπάλων από το εξωτερικό, κυρίως ατόμων συνδεδεμένων με το κίνημα Γκιουλέν.

Σύγκρουση με το Σύνταγμα της INTERPOL

Το Άρθρο 3 του Καταστατικού της INTERPOL απαγορεύει οποιαδήποτε εμπλοκή σε υποθέσεις πολιτικής, στρατιωτικής, θρησκευτικής ή φυλετικής φύσης. Παρ’ όλα αυτά, τα στοιχεία δείχνουν ότι η Άγκυρα παρακάμπτει συστηματικά τον κανόνα, μεταμφιέζοντας πολιτικά διωκόμενους σε “κοινούς εγκληματίες”.

Αν η Τουρκία αποκτήσει την προεδρία, οι αναλυτές προειδοποιούν ότι θα αποκτήσει επιρροή στις επιτροπές, στις διαδικασίες και στους εσωτερικούς κανονισμούς του οργανισμού, θέτοντας σε κίνδυνο την ουδετερότητα και αξιοπιστία του διεθνούς αστυνομικού δικτύου.

Αυξανόμενη δυσπιστία

Πολλές ευρωπαϊκές χώρες αρνούνται πλέον να εφαρμόσουν τουρκικά “Red Notices” ή να προχωρήσουν σε εκδόσεις, επικαλούμενες πολιτικά κίνητρα και κινδύνους βασανιστηρίων. Πολλές περιπτώσεις αφορούσαν πρόσφυγες με άσυλο, προστατευμένους από το διεθνές δίκαιο.

Την ίδια ώρα, η Τουρκία καταγράφει δραματική αύξηση οργανωμένου εγκλήματος. Σύμφωνα με τον Global Organized Crime Index (2023), η χώρα βαθμολογήθηκε με 7,03/10, καταλαμβάνοντας την 14η θέση παγκοσμίως και την 1η στην Ευρώπη. Το ίδιο ρεπορτάζ επισημαίνει εκτεταμένα κυκλώματα εμπορίας ανθρώπων, όπλων και μαφίας που διατηρούν διασυνδέσεις με πολιτικά και δικαστικά κέντρα εξουσίας.

Ένα κρίσιμο τεστ για τη διεθνή νομιμότητα

Η εκλογή του επόμενου προέδρου της INTERPOL στο Μαρακές θα αποτελέσει δοκιμασία αξιοπιστίας για τον οργανισμό. Η ερώτηση είναι απλή:
Μπορεί ένα κράτος που κατηγορείται ότι εργαλειοποιεί την INTERPOL να τη διοικήσει χωρίς να την υπονομεύσει;

Η απάντηση, όπως σημειώνει το Nordic Monitor, θα δείξει αν η INTERPOL παραμένει ανεξάρτητος θεματοφύλακας της διεθνούς αστυνόμευσης ή εάν υποκύπτει στις πιέσεις της πολιτικής εξουσίας.

Συνέχεια ανάγνωσης

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Άμυνα27 λεπτά πριν

Αυξάνεται η πίεση στις Βρυξέλλες για την υπαγωγή της Τουρκίας στο SAFE

Ο εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για θέματα Άμυνας, Τομά Ρενιέ, απάντησε ακόμη μια φορά σε επίμονες ερωτήσεις δημοσιογράφων πως η...
ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΣΗΜΑΣΙΑ58 λεπτά πριν

Το Σάββατο στην Αθήνα η Κίμπερλι Γκιλφόιλ! Πάρτι με κοκτέιλ για πεζοναύτες

Κατά πάσα πιθανότητα, η Γκιλφόιλ θα έρθει στην Αθήνα με ιδιωτική πτήση, όπως προβλέπει το πρωτόκολλο, αλλά δεν υπάρχει καμία...
ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΣΗΜΑΣΙΑ1 ώρα πριν

Φιντάν: Η Τουρκία θα φιλοξενήσει συνάντηση για τη Γάζα τη Δευτέρα εν μέσω ανησυχιών για την κατάπαυση πυρός

Μιλώντας σε συνέντευξη Τύπου στην Άγκυρα, ο Φιντάν τόνισε ότι στη συνάντηση θα συμμετάσχουν οι υπουργοί Εξωτερικών των χωρών που...
ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΣΗΜΑΣΙΑ4 ώρες πριν

Το Σουδάν, οι σφαγές και ο ματωμένος χρυσός του RSF

Αυτά γνωρίζουμε για  το Σουδάν και τις σφαγές του εμφυλίου πολέμου σε  μια από τις φτωχότερες χώρες στον κόσμο -...
ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΣΗΜΑΣΙΑ5 ώρες πριν

Συμφιλίωση δεν σημαίνει λήθη, ούτε ισοπέδωση της ιστορίας

Οι Ελληνοκύπριοι αγνοούμενοι και πεσόντες είναι θύματα μιας διεθνώς καταδικασμένης στρατιωτικής εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής — πράξεων που συνιστούν κρατική...

Δημοφιλή