Nature of freedom

It’s not clear what freedom has become in the twenty-first century. So many claim it, but so few understand it. We probably connect this virtue to the right of free speech and to the absence of old-style despotism. But how are we to explain freedom in the United States and the Republican Party in particular? They elected Trump in 2025 who tried burying democracy and freedom in 2021.

What I can say with certainty is that freedom is in danger. Billionaire oligarchy and tyranny, on the other hand, have found a fertile ground in an increasingly plutocratic America. Plutocracy means the rule of the rich, the very few very wealthy Americans we call billionaires. Senator Bernie Sanders of Vermont speaks of the dangers Americans face from the “billionaire class.” “Today,” he said in the Senate on March 13, 2025, “at a time when we have more income and wealth inequality than we have ever had in the history of this country, 60% of our people are living paycheck to paycheck. And that means… that people are worried about how they are going to afford housing. What happens if their landlord raises the rent? People go to the grocery store, and they see the high price of food, and they wonder how they are going to feed their kids. People are looking at the outrageous cost of childcare, but you need childcare if you are going to go to work. How can you afford childcare? Our health care system is dysfunctional. People worry about how they can afford health care if they are lucky enough to find a doctor. That is the reality of what is going on in our county today: the rich are getting richer, working people are struggling, and 800,000 Americans are sleeping out in the streets.”

Temple of Nike / Victory on the Acropolis. Photo: Evaggelos Vallianatos

Unless the billionaire class is brought under the rule of law, America will have the fate of the Roman republic. The “republican” Romans knew the virtues of Greek freedom, but they were too busy killing each other to pay attention. They fought their decades-long civil wars in Greece.

Greeks invented political theory and freedom. One led to the other. In fact, freedom was weaved into their civilization: piety for the gods and democracy that allowed citizens to rule and be ruled. Greeks also shared the land without too much inequality. Freedom also gained legitimacy and strength with athletic games like the Olympics, the education of the young in the sciences and philosophy and literature, attending theater, and producing and enjoying gorgeous architecture and art. The product was freedom. The Greeks tested and improved freedom in the polis, which enabled them to pass laws that protected their right to speak freely, and to govern and be governed by citizens. In other words, the Greeks experimented with a variety of constitutions that either embraced freedom (democracy) or limited freedom to a few (oligarchy) or just one (monarchy and tyranny). The Athenians proved that direct democracy was the best defender of freedom.

The Greeks were extremely competitive, however. Such antagonism often gave rise to hubris and discord, even war. Oligarchy and tyranny empowered the few who weakened the common interest and defense of most of the many small Greek poleis (city-states).

The loss of Greek freedom

Civil conflicts in mainland Greece, however, brought Rome and Christianity to Hellas. They wrecked Hellenic civilization and, in time, the image we have of ancient Greeks and their civilization. The Greeks suffered what people suffer when they lose their freedom. Western Christians and Moslem Turks captured and humiliated and impoverished Greece.

One example of that subjugation illustrates the price of living without the divine-like virtue of freedom, which was the oxygen of the Greeks. The Greek Revolution, 1821-1828, was an explosion of that remade Greece and Europe. After four centuries of abominable Mongol Turkish occupation, the Greeks rose up and fought for freedom or death.

The Greek Revolution: Battle of Athens, November 1821-June 1822, by Panagiotes Zographos guided by general Ioannes Makriyiannes. The battle took place under the wrecked Acropolis and Parthenon. Public Domain.

In January 1824, Lord Byron, the most celebrated Philhellene in Europe, arrived in Mesologgi in Central Greece.

Lord Byron arriving in Mesologgi, Jan. 1824. Painting by Theodore Vryzakis, 1861. Public Domain

The Greeks of the beleaguered city welcomed Byron like a hero and defender. The poems of Byron praised Greek virtues. He loved Greece. He tried convincing the European powers to intervene on behalf of the Greeks struggling valiantly since 1821 to free their country from Turkish occupation. However, he died in Mesologgi in April of 1824.

The battle of Mesologgi

Meanwhile, the Turks were fighting back. The Sultan promised his Egyptian vassal, Mohammed Ali and Ali’s son, Ibrahim Pasha, Peloponnesos, if only they could defeat the Greek Revolution raging against him successfully since 1821. The Egyptian ruler sent a large fleet to crush the Greek rebels. The arrival in Peloponnesos of the Egyptian and African troops meant an all-out war of extermination.

During 1825-1826, these foreign armies besieged the strategic town of Mesologgi. The Greek defenders fought successfully for several months against the much larger enemy army. But in time the Egyptian African troops shut down the land and water ways Greeks used to supply food to the defenders of Mesologgi. In desperation, the population of half-starving Greeks tried to get out of their besieged city with catastrophic losses. But before this heroic exodus, some of the people of Mesologgi blew themselves up or committed suicide.

This great heroism and tragedy touched the feelings of the Europeans who had heard stories from Philhellenes who fought with the Greeks against the Egyptian-African and Turkish troops.

One of the Europeans who got infuriated with the fall of Mesologgi was the famous French artist and painter, Eugene Delacroix. In 1823, he had painted a canvas of the 1822 Turkish massacre of the population of the Aegean island of Chios.

The massacre at Chios by Eugene Delacroix, 1824. Louvre, Paris. Public Domain.

Delacroix had also read the poetry of Lord Byron. In 1827, he produced his masterpiece of Hellas expiring at Mesologgi, which inflamed the passion of Europeans trying to convince their governments to do something on behalf of Greek freedom.

No doubt, the brutality of the invading Egyptian-African and Turkish soldiers in Peloponnesos, and Mesologgi in particular, had something to do with the European intervention in Greece. In October 1827, a fleet made up of British, Russian and French warships annihilated the Egyptian-African and Turkish fleet at Navarino in Peloponnesos. This ally victory brought independent Greece into being.

Dionysios Solomos

Another person who was caught in the flames and passion of the struggle at Mesologgi was a privileged Greek named Dionysios Solomos, 1798-1857. He was born in the Ionian island of Zakynthos. He was educated in Italy, but his talent blossomed in Greek poetry.

Dionysios Solomos, 1800-1899. National poet of Greece. Wrote Hymn to freedom. Benaki Museum. Public Domain.

The inspiration of Solomos came from the ancient Greek tradition of poetry as well as the equally rich source of modern Greek peasant poetry, wedding and festival songs, and stories.

Deep freedom

The Greek Revolution touched the soul of Solomos. In 1823, he wrote the Hymn to Freedom, which became the Greek national anthem. Solomos traced freedom right from within the roots of Hellenic civilization.

Hymn to Freedom by Dionysios Solomos, May 1823. Zakynthos. Public Domain

“I recognize you, eleutheria, freedom,” he said, “from the terrible cuting edge of the sword… You come straight from the sacred bones of the Greeks and, like in ancient times, you are full of manliness and courage, hail o hail eleutheria!”

In 1844, he wrote a poem, The Free Besieged, in which he resurrected the heroic struggle of the people of Mesologgi. Like ancient Greek poets, Solomos has a goddess—like woman relating the story of Mesologgi under siege. The woman wore a black cloth, as black as the blood of a hare. Walking towards Mesologgi was stepping into deep darkness, light, thunder and thunderbolt.

The black-dressed woman says the drama of Mesologgi unfolded while nature was blooming, its beauty overwhelming. What with the land, flowers, birds, and the sky merging to a gigantic beautiful being. Nature wanted to enter the human soul and besiege human nature on the surface and in depth. The enemy was tempted to speed up its conquest in order to possess this beautiful land. But to the besieged Greeks, the exquisite land caused pain as they knew they would lose it.

We are all free but besieged. The plutogenic climate chaos has set the Earth on fire. It has been threatening and causing massive harm, more plagues, and destruction. And like climate emergency and chaos, oligarchy and plutocracy are rising and engulfing our politics, threatening and causing harm to freedom here at home and all over the world.

Γράφει ο Κώστας Μαυρίδης, Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ-S&D

Στην πρόσφατη συνάντηση για το Κυπριακό στην Γενεύη προέκυψαν σημαντικές διαπιστώσεις.

Πρώτον, καμία μετακίνηση στις τουρκικές θέσεις επί της ουσίας. Ούτε καν έγινε αποδεκτή η συμφωνημένη βάση των διαπραγματεύσεων, αλλά απλώς άλλαξε το ύφος με τις τουρκικές απαιτήσεις αναλλοίωτες.

Δεύτερον, ο Τατάρ δεν είναι ο «ηγέτης των Τουρκοκυπρίων», δηλαδή ΔΕΝ εκπροσωπεί τους πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας που διαμένουν στα κατεχόμενα, αλλά είναι υποτελής κατοχικός εκπρόσωπος.

Τρίτον, η Κυπριακή Δημοκρατία στην Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί το κυριότερο μας πολιτικό-διπλωματικό πλεονέκτημα και ασπίδα προστασίας του Κυπριακού Ελληνισμού.

Τέταρτον, ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης «κέρδισε» την διεθνή κοινότητα και την ΕΕ, διατηρώντας την διαδικασία ζωντανή, έχοντας ως επικριτές εγχώριους περιθωριακούς και σκληροπυρηνικούς κομματικούς.

Θετικής αποδοχής τυγχάνουν ΜΟΕ για την διάσωση Κοιμητηρίων, ενώ υπάρχουν ενστάσεις για όσα ΜΟΕ εμπεδώνουν περισσότερο την κατοχή π.χ. η αποναρκοθέτηση περιοχών απέναντι στον κατοχικό στρατό σε επιθετική διάταξη και η οικονομική αρωγή ενός παράνομου κατοχικού καθεστώτος, δεν συμβάλλουν στην αποτίναξη της κατοχής αλλά στην κανονικοποίηση και αποδοχή της μέσω «συνεργασίας και γειτονίας», όπως υπέδειξε κι ο κατοχικός εκπρόσωπος.

Η πλέον σημαντική διαπίστωση είναι ότι η «κινητικότητα» στην Γενεύη προέκυψε επειδή η Τουρκία χρειάζεται την συναίνεση της Κύπρου για να προχωρήσουν οι Ευρωτουρκικές σχέσεις σε δύο κορυφαία θέματα:

α) στις εμπορικές σχέσεις μέσω της Τελωνειακής Ένωσης ΕΕ-Τουρκίας, καθώς όμως η Τουρκία δεν εκπληρώνει τις δεσμεύσεις της προς την ΕΕ που αφορούν την Κυπριακή Δημοκρατία εδώ και 20 χρόνια και

β) για να αποκτήσει η Τουρκία ρόλο στην Ευρω-άμυνα, ώστε να επωφεληθεί οικονομικά αλλά πρωτίστως για να καταστεί κύριος ρυθμιστής των γεωπολιτικών εξελίξεων.

Για την Ευρω-άμυνα, η Λευκωσία «κέρδισε» την αναφορά στα Συμπεράσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου που συνδέουν τις Ευρωτουρκικές σχέσεις με «πρόοδο» στο Κυπριακό. «Πρόοδο», όμως, που επιδέχεται ερμηνείας και με την παραβίαση της Τελωνειακής Ένωσης για 20 χρόνια χωρίς κάποιο μέτρο από την ΕΕ.

Ειδικά στο θέμα της Ευρω-άμυνας που η Τουρκία διακαώς επιζητεί ρόλο, τα κράτη-μέλη έχουν δικαίωμα βέτο. Η σιγή της Λευκωσίας και κυρίως τα «ήρεμα νερά» του Μητσοτάκη-Γεραπετρίτη και της αθηναϊκής ελίτ, αφήνουν στην Τουρκία ένα ανοιχτό παράθυρο, που η Λευκωσία επιδιώκει να αξιοποιήσει. Οι μόνιμοι εγχώριοι διαφωνούντες μαζί με τις εξαρτώμενες ΜΚΟ, με μονοπώλιο στις έξωθεν χρηματοδοτήσεις, βρίσκονται απέναντι από την θέληση των πολιτών κι εφευρίσκουν λόγους να κατηγορούν την «Ελληνοκυπριακή πλευρά».

Επιπρόσθετα, στην Κωνσταντινούπολη ο Ερντογάν εργαλειοποιεί αδίστακτα την δικαστική εξουσία εις βάρος πολιτικών του αντιπάλων, καταδεικνύοντας ότι δεν είναι απλά ένας αυταρχικός ηγέτης, αλλά ένας ισλαμοφασίστας που επέβαλε τον ισλαμοφασισμό εντός Τουρκίας και τον νέο-οθωμανικό επεκτατισμό προς τα έξω. Την εσωτερική δυσαρέσκεια και οικονομική δυσχέρεια, το καθεστώς Ερντογάν τα αντιμετωπίζει διά πυγμής και ιδεοληψίας μίσους, έχοντας εργαλειοποιήσει την δικαστική εξουσία. Είναι επίσης ο «αγαπημένος» δικτάτορας της Προέδρου της Ευρ. Επιτροπής, κ. φον ντερ Λάιεν, ενώ έχουμε και τους εγχώριους δήθεν «αντιφασίστες», οι οποίοι θεωρούν την εναντίωση στον ισλαμοφασισμό, ως …εθνικισμό!

Δεν μπορούμε να αλλάξουμε την Τουρκία, αλλά μπορούμε να αλλάξουμε την στάση μας στην ΕΕ προτού βγάλουμε τα μάτια μόνοι μας ξανά.

Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου

 Άρχισαν να εξαντλούνται, ως φαίνεται, τα χοληφόρα πυρομαχικά εχθροπάθειας κατά της κυβέρνησης από τη φαρέτρα αντικυβερνητικών εφημερίδων της Δεξιάς, για να φτάνουν σήμερα στο σημείο κάποιες από αυτές να αποκαλύπτουν θριαμβικά τις πηγές πληροφόρησής τους, αν και δεν είναι συμβατές με την ιδεολογία τους.

   Πηγές που τους τροφοδοτούσαν με αποκαλύψεις μήνες πριν (καλοκαίρι του ’24), για ό,τι συνέβαινε στην Κάσο (σ.σ: τουρκικά πολεμικά παραβίασαν την ελληνική ΑΟΖ ανεμπόδιστα από τα παρόντα ελληνικά) και παρέπεμπαν στη ”φινλανδοποίηση” της Ελλάδας…

   Και οι πηγές έχουν ονοματεπώνυμο: ‘Χρήστος Ροζάκης” (”Ζητάμε την άδεια των Τούρκων για ό,τι κάνουμε στο Αιγαίο”, άρα απεμπολήσαμε στην Κάσο κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας εφαρμόζοντας στην πράξη τη ”συνεκμετάλλευση”. Την απαγορευμένη λέξη που εκστόμισε πρώτος ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του πρωθυπουργού Θάνος Ντόκος τον Φεβρουάριο του 2020)…

   Έτσι ο Χρήστος Ροζάκης έγινε πρωτοσέλιδο όχι σε ρόλο… ”οξαποδώ” (όπως συνηθιζόταν άλλοτε στον δεξιό Τύπο εξαιτίας του φιλοτουρκισμού του), αλλά σε ρόλο… έγκυρου πληροφοριοδότη που αποκάλυπτε το… έλλειμα πατριωτισμού Μητσοτάκη (βλ. πρωτοσέλιδα: ”Η Κάσος χειρότερη από τα Ίμια…” [δώρο Ροζάκη στον Κώστα Σημίτη] //”Μεταξύ εθνικής ταπεινώσεως και εθνικής τραγωδίας”// ”Η ατίμωση βήμα βήμα” // ”Διατάξατε τον Α/ΓΕΕΘΑ να μην εμπλακεί στην Κάσο, κ. πρωθυπουργέ”)!!!

   Ο αγώνας του ”σκληρού” δεξιού/ακροδεξιού Τύπου να προλειάνει το έδαφος για πραγμάτωση των σχεδίων κάποιου ή κάποιων οι οποίοι κινούν στα παρασκήνια (από έτους σχεδόν) τα νήματα συνωμοσίας (με όχημα τα αριστεροδεξιά ΜΜΕ) προς αντικατάσταση ”εν πλω” του αήττητου σε εκλογές πρωθυπουργού, είναι προφανής.

  Είναι προφανής η επιδίωξή τους να ροκανίσουν την καρέκλα του με αιχμές για μειοδοσία, ώστε να διεγείρουν το θυμικό των ”Σαμαρικών” και ”Καραμανλικών” βουλευτών, οι οποίοι δείχνουν να έχουν συμβιβαστεί με το πνεύμα και την πολιτική Μητσοτάκη στην  κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας.

   Κάτι που πάει κόντρα στα σχέδια των εθνολαϊκιστικών εφημερίδων και ιστοσελίδων που εξυφαίνουν από καιρό σχέδια αντικατάστασής του εκ των έσω στην αρχηγία του κόμματος και την πρωθυπουργία από έναν ”πατριώτη” δικό τους, αν δεν ευδοκιμήσει  η πίεση που του ασκείται ένθεν κακείθεν – μέσω ”Τεμπών” – για να προσφύγει πρόωρα στις κάλπες, ώστε να βγει ακόμα και αριστερός εν ανάγκη στη θέση του…

   Η υποβόσκουσα από καιρό πικρία (που εκδηλώνεται με δόσεις… επικαιροποίησης της αλήθειας στα Μέσα) του εκπαραθυρωθέντα… ευγενικά προ πενταετίας από τη θέση συμβούλου στο ΥΠΕΞ πρώην ΥΦΕΞ του Σημίτη Χρήστου Ροζάκη, θα έπρεπε λογικά να χαροποιεί τους έχοντες γνώση επί των εθνικών μας θεμάτων Έλληνες οι οποίοι απεύχονται την παρουσία εθνομηδενιστών και τουρκόφιλων της ”Σχολής” του ΕΛΙΑΜΕΠ στη χάραξη της εθνικής στρατηγικής  μας, 

   Και, όντως, χαροποιεί τους ανιδιοτελείς Έλληνες η μη ανανέωση της θητείας του εν λόγω πανεπιστημιακού στο ΥΠΕΞ, όχι όμως – ως φαίνεται – τους ιδιοτελείς των εν λόγω Μέσων, οι οποίοι έβρισκαν σε αυτόν μέχρι τώρα μια αθέατη και έγκυρη πηγή πληροφόρησης, για να ”χτυπήσουν”  τον… Μητσοτάκη.

   Ο Ροζάκης έμεινε, προφανώς στα… αζήτητα της εξουσίας από πενταετίας και αναζητά δημοσιότητα, με δόσεις αλήθειας, στην προσπάθειά του να αποκαταστήσει την αρνητικά προδιαγραφόμενη υστεροφημία του. Να την αποκαταστήσει  παριστάνοντας ετεροχρονισμένα τον ”πατριώτη” και, εκμεταλλευόμενος  την αρνητική συγκυρία για τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση, να γίνει βακτηρία εκείνων που μέμφονταν άλλοτε το έλλειμμα πατριωτισμού του.

    Βακτηρία παροχής πληροφοριών σε δόσεις, μέχρι να ξεχαστούν τα ανείπωτα που ξεστόμιζε κατά καιρούς περί ”μαξιμαλιστικών θέσεων της Ελλάδας”, ”απομονωμένου Καστελόριζο, που είναι – έτσι κι αλλιώς – κοντύτερα στην Τουρκία” κλπ), αν και έχει ανανεωθεί η μαγιά που μας άφησε, δυστυχώς, με ανθρώπους που κατέχουν θέσεις κλειδιά σε γενικές γραμματείες και υφυπουργεία…

  ”Οὐδέ γρ ἐνταῦθα το κακόν ἀμιγές καί τοῦ ἀγαθοῦ  ουδέν κακόν αμιγές καλού”, έλεγε ο φιλόσοφος Πρόκλος τον 5ο αι. π Χ. Με άλλα λόγια ”ουδέν κακό αμιγές καλού”, κάτι που αποδεικνύεται χρήσιμο μέχρι και τώρα για διττούς, επαμφοτερίζοντες στόχους:

   Ο πρώτος έχει αποδέκτη την εξουσία (”καμπανάκι” για τους παροικούντες το Μαξίμου και το ΥΠΕΞ ότι ”ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον” στα εθνικά μας θέματα) και ο δεύτερος τον εθνολαϊκιστικό Τύπο ο οποίος πάσχει από το σύνδρομο των δύο μέτρων και δύο σταθμών, όταν πρόκειται να ασκήσει κριτική στον Κυριάκο Μητσοτάκη.

    Τον πρωθυπουργό ο οποίος, αν και αντιμετωπίζει με ευγένεια, λογική επιχειρηματολογία και αυτοκυριαρχία τους εχθροπαθείς αντιπάλους του, δέχεται επί μήνες αήθεις επιθέσεις πανταχόθεν, (με πρωτοστάτες είτε δημαγωγούς και λαοπλάνους κομματάρχες είτε φερέφωνά τους στον Τύπο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (ΜΚΔ), όπου περισσεύει η υποκρισία και η χυδαιότητα σπιθαμιαίων πολιτικών, οι οποίοι παροτρύνουν – μέσω των τρολ των κομμάτων τους, που γέρνουν επικίνδυνα προς τα άκρα – να ρίξουν τον πρωθυπουργό, για να έρθουν μετά (εξ ευωνύμων ή εκ δεξιών) να τον αντικαταστήσουν δια της κάλπης ή μη ως… σωτήρες.

    ”Σωτήρες”, αν και έχουν χρηματίσει  από επαγγελματίες εργαλειοποιητές έως πατριδοκάπηλοι τσαρλατάνοι και θεομπαίχτες… Ο ενταγμένος πολιτικά στην αριστεροδεξιά αντιπολίτευση λαός των συλλαλητηρίων, έχοντας την ομόθυμη ”συμπαράσταση” των κομματαρχών-καθοδηγητών του, δεν εξετίμησε προφανώς τη δήλωση ταπεινότητας και συντριβής του πρωθυπουργού για την τραγωδία των Τεμπών (κάτι που δεν έκανε ο Τσίπρας στο Μάτι) και γι’ αυτό συνεχίζει να καταφέρεται με τέτοια σφοδρότητα εναντίον του.

   Συνεχίζει να καταφέρεται εναντίον του –  στα ΜΜΕ και τα κοινωνικά δίκτυα (ΜΚΔ) – με ανοίκειους χαρακτηρισμούς που ευτελίζουν τους ίδιους που τους εκφέρουν και τους δόλιους υποβολείς τους απ’ τα παρασκήνια. Αυτούς οι οποίοι – από κομματικό φανατισμό ή  εν ονόματι της Δικαιοσύνης – διασύρουν σε ευρωπαϊκό έδαφος την Ελληνική Δημοκρατία και τους θεσμούς της, ώστε να πληγεί καίρια – ηθικά και οικονομικά –  το ελληνικό κράτος.

   Το ελληνικό κράτος που παρουσιάζεται ως ανάλγηττο και άδικο στα μάτια των ξένων δια στόματος Ελλήνων ευρωβουλευτών (βλ. ΣΥΡΙΖΑ και Σία), ακτιβιστών-φιλομεταναστών και της εκπροσώπου του Συλλόγου των συγγενών των Τεμπών), με αφορμή τους 57 νεκρούς του τραγικού σιδηροδρομικού δυστυχήματος προ διετίας και όχι μόνο, γιατί οι αριστεροί ευρωβουλευτές μας στην Ε.Ε πρόσθεσαν σε αυτούς τους προ διετίας μετανάστες του ναυαγίου της Πύλου, για τον πνιγμό των οποίων καταγγέλλουν τους Έλληνες λιμενικούς.

  Καταγγέλλουν άδικα με ανθελληνικό οίστρο τους άγρυπνους φρουρούς των θαλασσίων συνόρων μας, αν και είναι αποδεδειγμένο ότι το ναυάγιο του σαπιοκάραβου των λαθρεμπόρων έγινε σε διεθνή ύδατα και με κατεύθυνση την Ιταλία (Ιούνιος 2023), ενώ οι επιβάτες του είχαν αρνηθεί κάθε εκδήλωση προσφοράς βοήθειας από ελληνικής πλευράς.

   Όμως, δυστυχώς, η κομματική προκατάληψη  δεν τα λογαριάζει αυτά και κάνει τα θύματά της να σκέφτονται και να εκφράζονται μεροληπτικά,  ”χορεύοντας” μηχανικά στον ρυθμό των ποδηγετών τους, όπως… ”χορεύαμε” εμείς κάποτε – αντί για τις Αγορές – ακούγοντας το νταούλι και τον ζουρνά  του Τσίπρα (2015/’16)…

   Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στο σήμα αφύπνισης το οποίο εξέπεμψε το πιο… επικοινωνιακό απ’ τα ”ορφανά” του Σημίτη,  που πλαισίωσε με θορυβώδη τρόπο συμβουλευτικά το ΥΠΕΞ κατά την πρώτη διετία διακυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη.

   Ας ξαναγυρίσουμε στον Χρήστο Ροζάκη ο οποίος έκανε τελευταία μια δήλωση τροχιοδεικτική προς αποκατάσταση της υστεροφημίας του, με στόχο να  απεκδυθεί – έστω κι αργά – τον μανδύα του φιλότουρκου και να ξιφουλκήσει – ως… μεταχρονολογημένος πατριώτης – αποκαθιστώντας τη χαμένη τιμή του Έλληνα μέσα του με μια βαριά ομολογία: αυτήν που εκστόμισε περί κατάλυσης των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στην Κάσο το καλοκαίρι του ’24.

   Έτσι άρχισε νέος κύκλος επιθετικότητας κατά του πρωθυπουργού με κυρίαρχη την κρεμασμένη στα μανταλάκια του πρωτοσέλιδου-καταγγελία Ροζάκη: ”Απεμπολήσαμε δικαιώματα στην Κάσο”, ενώ μήνες πριν ο λαλίστατος εκδότης της εφημερίδας είχε φτάσει αρθρογραφικά  σε σημείο αβάσταχτης υπερβολής, συνώνυμης με συνειδητή στρεψοδικία σε κλιμάκωση ανιούσα  (”Η Κάσος χειρότερη από τα Ίμια…”), ενώ γνώριζε και γνωρίζει  καλά ότι στην Κάσο απεμπολήσαμε κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας  (βλ. αναβολή επ’ αόριστον της επέκτασης των χωρικών μας υδάτων στα 12 νμ), αλλά στα Ίμια χάσαμε ελληνική κυριαρχία!!!

   Χάσαμε έδαφος της ελληνικής επικράτειας για πρώτη φορά  από τον Β’ ΠΠ, αν και δεν τόλμησε κανείς τότε (1996) του Τύπου (πολύ περισσότερο πολιτικός αντίπαλος του Κώστα Σημίτη) να εκτοξεύσει εναντίον του και εναντίον του υπουργού Εξωτερικών του (Θεόδωρου Πάγκαλου) τις βαρύτατες ύβρεις που ακούμε σήμερα κατά του πρωθυπουργού για μη εθνικό θέμα, με αφορμή τα πρόσφατα κοινωνικά και δικαιωματικά συλλαλητήρια.

   Συλλαλητήρια τα οποία ξεκίνησαν με αίτημα τη Δικαιοσύνη στην μη εκδικασθείσα ακόμα υπόθεση των Τεμπών και μετατράπηκαν ασκαρδαμυκτί σε ”αντικυβερνητικά”, ελέω αντιπολίτευσης και υφέρπουσας  προπαγάνδας. 

   Φευ! Η πολιτική τυμβωρυχία του τραγικού δυστυχήματος του ’23 έχει τόνο αντιπολιτευτικό, λόγο απολιτικό και… αγαπησιάρικο, για να παγιδεύει ευκολότερα τα θύματά της, που αδυνατούν να δουν τα πρόσωπα του Ιανού στον Τύπο και την εκκολαπτόμενη εξουσία…