Γράφει ο Κώστας Μαυρίδης, Ευρωβουλευτής, ΔΗΚΟ – S&D

Ο Απόστολος γεννήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 40’ σε πολυμελή και φτωχική οικογένεια, σε χωριό της Μεσαορίας, σήμερα στο τουρκοκρατούμενο μέρος της Κύπρου. Έζησε τα παιδικά του χρόνια με στερήσεις κι ήταν το δεξί χέρι του πατέρα του στα χωράφια, στον αγώνα για τον καθημερινό επιούσιο. Παιδί βίωσε την καταπίεση της αγγλικής αποικιοκρατίας, κατόπιν τον Απελευθερωτικό Αγώνα του 1955-59 και ενήλικας στα χρόνια της Κυπριακής ανεξαρτησίας, τα άλματα προόδου στον οικονομικό και κοινωνικό τομέα: ηλεκτροδότηση στα σπίτια και σε δρόμους, δίκτυο παροχής νερού στα σπίτια, νέοι δρόμοι, άνθηση της οικονομίας, νέα σχολικά κτήρια κι αθλητικά σωματεία γεμάτα ζωή, καφενεία με χαρούμενους ανθρώπους…. Μια από τις λιγοστές χαρές του πατέρα του Απόστολου ήταν να πίνει καφέ στο καφενείο του χωριού. Ο Απόστολος, γεροδεμένος κι ωραίος, αφοσιώθηκε επαγγελματικά στην κτηνοτροφία, νυμφεύτηκε νωρίς κι άρχισε την δική του οικογένεια με όνειρα για το μέλλον. 

Το 1974, η τουρκική εισβολή ανέτρεψε τα πάντα, ζωές και όνειρα. Ο Απόστολος πήρε τον δρόμο της προσφυγιάς, αλλά με τον πατέρα του πλέον αγνοούμενο. Τον Αύγουστο του 1974, όταν οι Αττίλες μπήκαν στο χωριό, ο πατέρας του έκρινε ότι δεν είχε λόγο να ανησυχεί, αφού δεν είχε πειράξει ποτέ άνθρωπο, κι είχε μάλιστα συνδράμει πολλές φορές Τουρκοκύπριους, καθώς δούλευαν μαζί στα χωράφια και μοιράζονταν πολλά. Εκείνο όμως το μαύρο καλοκαίρι του 1974, Τουρκοκύπριοι-μέλη της εγκληματικής κι εθνικιστικής οργάνωσης TMT, με τον γνωστό τοπικό διοικητή της, εμφανίστηκαν με τον τουρκικό στρατό και συνέλαβαν συγχωριανούς, μαζί και τον πατέρα του Απόστολου.  Αφού τους χτύπησαν άγρια, τους πέταξαν αιμόφυρτους σε ένα στρατιωτικό τζιπ και έκτοτε χάθηκαν τα ίχνη τους. 

 Το 2003, με το άνοιγμα των οδοφραγμάτων προς τα κατεχόμενα, αναζωπυρώθηκε και η ελπίδα για ανεύρεση  αγνοουμένων. Συγχωριανοί του Απόστολου που επισκέφτηκαν το χωριό, βρήκαν τον τότε τοπικό αρχηγό της TMT να έχει πλέον στην κατοχή του το καφενείο του χωριού και να το λειτουργεί. Έκτοτε, για μερικούς  οι επισκέψεις έγιναν συχνές, αφού στο καφενείο διευθετούνται διάφορες βρωμοδουλειές. Ο Απόστολος αρνήθηκε να περάσει τη Γραμμή Αττίλα για επίσκεψη στα κατεχόμενα. Κι όταν ο γνωστός τοπικός διοικητής της ΤΜΤ, μέσω ενός Ελληνοκύπριου συγχωριανού και συχνού θαμώνα του καφενείου, διεμήνυσε στον Απόστολο πως είχε πληροφορίες να του δώσει για τον αγνοούμενο πατέρα του, αν πλήρωνε ένα ποσό χρημάτων, ο Απόστολος απέρριψε την πρόταση, παρά την επιμονή του Ελληνοκύπριου «διαμεσολαβητή» που προσδοκούσε κι εκείνος το …μερίδιό του.

«Είναι θέμα αξιοπρέπειας και δεν θα μου το συγχωρέσει ποτέ ο πατέρας μου», είπε ο Απόστολος, χωρίς δεύτερη κουβέντα.   

 Ο πατέρας του Απόστολου παραμένει αγνοούμενος ως σήμερα. Κι αυτές τις μέρες του Πάσχα, καθώς μερικοί πυκνώνουν τις επισκέψεις στο καφενείο του κατεχόμενου χωριού του, την ίδια περίπου ώρα, κάθε απόγευμα της Μεγάλης Εβδομάδας, ο Απόστολος, περπατά από τον Προσφυγικό Συνοικισμό, προς την κοντινή εκκλησία, κι ανάβει κάθε φορά ένα ακόμη κερί για τον αγνοούμενο πατέρα του. Την ίδια περίπου ώρα ο συγχωριανός «διαμεσολαβητής» περνά το οδόφραγμα με προορισμό το καφενείο… 

Δύο συγχωριανοί…Δύο αλλιώτικοι κόσμοι.