Γράφει η Μαρία Γιαλαμά

Η Κυριακή των Βαϊων του 2025, σηματοδότησε την εκκίνηση μίας νέας Άνοιξης στις ψυχές των Νεοελλήνων, μίας Άνοιξης φωτός. Μία ολοζώντανη μεταστροφή των βυθισμένων στον ύπνο της θλίψεως Ελλήνων που στα πολυπληθή Μέσα Κοινωνικής Δικτυώσεως, εκδηλώνουν την ευγνωμοσύνη τους και τον θαυμασμό τους για την εξαιρετικού περιεχομένου τηλεοπτική σειρά με τίτλο, «Άγιος Παϊσιος, από τα Φάρασα στον ουρανό». Μία τηλεοπτική παραγωγή, που ξεκίνησε με περιορισμένες προσδοκίες και ολοκληρώθηκε με ύμνους και διθυράμβους από τους τηλεθεατές, που σε κάθε επεισόδιό της ανεγνώριζαν εικόνες από τις οικογενειακές και πνευματικές τους μνήμες. Μία αναδρομή, σ’ έναν ακόμη ξεριζωμό των Ελλήνων από την πατρώα γή της Καππαδοκίας με καταγραφή των μεγάλων ταλαιπωριών που υπέστησαν, μέχρι να βρεθεί τόπος φιλόξενος γι αυτούς στην ελεύθερη πατρίδα, για να εγκατασταθούν. Μία σειρά εικόνων πόνου, θλίψεως του αποχωρισμού της πατρώας γής και καταγραφή της μεγάλης, δύσβατης πορείας και διαδοχικής εγκαταστάσεως σε μέρη αφιλόξενα, όλων των Ελλήνων προσφύγων των αδούλωτων Πατρίδων. Μέχρι τον τελικό προορισμό, στα φιλόξενα βουνά της Ηπείρου και δή στην περιοχή της πολύπαθης Κόνιτσας. Σ’όλη αυτή την διαδρομή, πολύτιμα κειμήλια είχαν λίγα ρούχα, πολλή πίστη στους αγίους τις εικόνες των οποίων πήραν μαζί τους και εμπιστοσύνη στη βοήθεια της μάνας Παναγιάς και στις ικανότητές τους. Τα ελάχιστα φερόμενα αγαθά, ήταν αυτά που ένωσαν πνευματικά τον τόπο γεννήτορα με την νέα πατρίδα.

Εικοσιτέσσερα επεισόδια μίας σειράς, που απεικόνισαν την πορεία του διωχθέντος Ελληνισμού στον εικοστό αιώνα

Τον διαρκή του Γολγοθά και την αναμενόμενη Ανάσταση. Τον δρόμο της τελειώσεως που οφείλει να ακολουθεί ο κάθε Ορθόδοξος Χριστιανός, μέσα από δύσβατες πνευματικές διαδρομές .Το αίσιο κι ευλογημένο τέλος ,μετά από τις τεράστιες δυσκολίες. Την αγιότητα, που αναδύθηκε μέσα από την απεριόριστη αγάπη για τον άνθρωπο, τον πλησίον, τον άγνωστο και γνωστό, την ταπεινότητα μπροστά στο Θείο των δωρεών του Υψίστου και το φιλότιμο. Αυτό το τόσο Ελληνικό σύνθετο χαρακτηριστικό, ταυτόσημο με την Ελληνικότητά μας, που στην πορεία του Έθνους, πολλοί το εγκατέλειψαν, το απαρνήθηκαν, ακολουθώντας τον ατομισμό. Ήταν η εποχή της «πτώσεως». Έφθασε αυτή η σύντομη σειρά ολιγόωρων επεισοδίων, να θέσει για εκατομμύρια τηλεθεατές τον δάκτυλον επί των τύπων των ήλων και να αφυπνίσει συνειδήσεις, κοιμισμένες ευαισθησίες, ψήγματα πίστεως στον τριαδικό θεό και το φιλότιμο, αυτό το ξεχασμένο Ελληνικό χαρακτηριστικό, που δεν μεταφράζεται σε άλλη γλώσσα και που περικλείει, όλη την αγάπη, την ανθρωπιά, την ψυχική δύναμη και την διάθεση αλληλεγγύης στον συνάνθρωπο και όχι μόνον. Το φιλότιμο που ανεβάζει την δημιουργική διάθεση και αποτελεσματικότητα κάθε ομάδος μέσω της προσφοράς ενός εκάστου και δείχνει τον δρόμο πνευματικής ενηλικιώσεως. Τί άλλο θα μπορούσε να είναι αυτή η πολύτιμη λέξη με τις σπουδαίες έννοιες που κουβαλά στην σύνθεσή της; Διαρκής εκδήλωση αγάπης από τον φέροντα αυτήν ως χαρακτηριστικό, στον άνθρωπο, στο γένος. Αγάπης άδολης, πηγαίας, που αναβλύζει από την ψυχή και δίδεται απλόχερα σ’ όποιον έχει ανάγκη να δροσισθεί απ’αυτήν, με την ταπεινότητα δίπλα της, να φωτίζει το ιερό της καθαρότητος της σκέψης και της καρδιάς.

Η απλότητα των λόγων του γέροντος και η διαρκής προσευχή, τροφός πνευματικότητος

Τόσο το κείμενο των διαλόγων, όσο και η σκηνοθεσία, στηρίχθηκαν σε μαρτυρίες, ανθρώπων που είχαν την ευλογία να γνωρίσουν τον Άγιο Παϊσιο, να συμπορευθούν για κάποιο χρονικό διάστημα μαζί του και να έχουν καταγεγραμμένες στη μνήμη τους, σπουδαίες στην απλότητά τους στιγμές της αγιότητός του. Είναι αυτές οι στιγμές, που άγγιξαν τις ψυχές των τηλεθεατών και μέσω της απλότητός τους έδωσαν πολύτιμα για την ζωή τους διδάγματα. Είναι όμως και η εξαιρετική ερμηνεία των ρόλων και δή αυτή του προσώπου του Αγίου Παϊσίου που αβίαστα οδήγησαν στην πληρότητα της σκέψεως από την αγιότητά του.

Αλήθεια, αγάπη ανεξάντλητη και πηγαία, μαζί με την ταπείνωση της άδολης προσφοράς, υπήρξαν τα πνευματικά εισητήρια για τους ορθοδόξους που ετοιμάζονταν να ακολουθήσουν την διαδρομή του Κυρίου μας την Μεγάλη Εβδομάδα. Ανάσες πνευματικότητος για τους έχοντες αμφιβολίες, τους είρωνες αθέους αλλά και τους πτωχούς τω πνεύματι, προκειμένου να ταξειδέψουν στα ιερά μονοπάτια της Χριστιανοσύνης.

Η κορύφωση του Θείου δράματος, προσεγγίζεται μόνον με βαθειά πίστη και προσευχή, μόνον με ανοιχτές τις καρδιές αφού έχουν δωρίσει την άφθορη συγχώρεση, με αμόλυντες σκέψεις

Ή σύντομη βιογραφία ενός μοναχού ,συγχρόνου ,που εκοιμήθη μόλις πριν τριάντα χρόνια ,έχοντας διανύσει μία ενδιαφέρουσα, δύσκολη πορεία ζωής ως βρέφος από τα Φάρασα της Καππαδοκίας και ως ενήλικας και δή μοναχός από την Κόνιτσα και την Ι.Μ.Στομίου, κέντρισε το ενδιαφέρον όλων, προσφέροντάς τους τροφή για σκέψη. Μία σκέψη που συστηματικά τα τελευταία χρόνια βιάζεται άλογα, προκειμένου να αποδεχθεί τα παρά φύση και κατά φύση ,ως απολύτως λογικά. Μία βαριά τραυματισμένη από την επιβολή του δικαιωματισμού σκέψη, που οδηγήθηκε σε ατραπούς παράνοιας από διαταραγμένα άτομα.

Ήλθε λοιπόν ο προσφάτως αγιοποιηθείς γέροντας, με την διαρκή ζώσα παρουσία και προσέφερε φώς ανατροπής του νοσηρού υπάρχοντος κλίματος αλλά και στηρίξεως στους αντιστεκομένους στην εγκαθίδρυση της παράνοιας. Ήλθε φέροντας την ελπίδα για την επιστροφή στις αδούλωτες Πατρίδες με την ευλογία του ιδίου και του Αγίου Αρσενίου. Πότισε τις άγονες καρδιές και τις ετοίμασε να δεχθούν την εορτή των εορτών, την Ανάσταση του Κυρίου, της αγάπης και της ελπίδος.

Χριστός Ανέστη.