Ο Αυστραλός vlogger Ράσελ είναι ένας από τους πρώτους Δυτικούς που εξασφάλισε την αποκαλούμενη «Βίζα Κοινών Αξιών» – ένα νέο ρωσικό πρόγραμμα εισδοχής αλλοδαπών που απευθύνεται σε όσους απορρίπτουν τις φιλελεύθερες κοινωνικές αξίες των δυτικών χωρών. Μέσω του καναλιού του στο YouTube «Travelling with Russell», καταγράφει τη διαδικασία αίτησης και δηλώνει ενθουσιασμένος που έχει πλέον «τρία χρόνια για να ζήσει, να δουλέψει και να εγκατασταθεί» στη Ρωσία.

Δεν είναι ο μόνος. Τα social media κατακλύζονται από περιεχόμενο Δυτικών που είτε ζουν ήδη στη Ρωσία είτε σχεδιάζουν να μετακομίσουν, αναζητώντας –όπως λένε– ένα πιο συντηρητικό και θρησκευτικά ευθυγραμμισμένο κοινωνικό πλαίσιο. Το πρόγραμμα, που άτυπα ονομάζεται «Anti-Woke Visa», ξεκίνησε τον Αύγουστο του 2024 με πρωτοβουλία του Βλαντίμιρ Πούτιν και προβλέπει την παροχή ανθρωπιστικής υποστήριξης σε όσους «συμμερίζονται τις παραδοσιακές ρωσικές πνευματικές και ηθικές αξίες».

Σύμφωνα με το προεδρικό διάταγμα, μπορούν να υποβάλουν αίτηση πολίτες ή μόνιμοι κάτοικοι χωρών όπως οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η Ιαπωνία και η Αυστραλία. Οι αιτούντες δεν χρειάζεται να γνωρίζουν ρωσικά ή τον ρωσικό πολιτισμό, αλλά καλούνται να δηλώσουν ρητά τη διαφωνία τους με την πολιτική της χώρας προέλευσής τους. Η βίζα έχει διάρκεια τριών ετών και μπορεί να ανανεωθεί.

Για τη Ρωσία, πρόκειται για ένα πρόγραμμα με πολλαπλές στοχεύσεις. Όπως σημειώνει η κοινωνιολόγος Καταρίνα Μπλουμ, πρόκειται κατ’ αρχάς για ένα πολιτικό σήμα: «Η κυβέρνηση θέλει να δείξει στο εσωτερικό πως υπάρχουν άνθρωποι που εγκαταλείπουν τη Δύση για να έρθουν στη Ρωσία, επειδή θεωρούν πως εκεί βρήκαν αξίες που λείπουν από τις πατρίδες τους». Ταυτόχρονα, λειτουργεί ως εργαλείο soft power έναντι της Δύσης, προβάλλοντας τη Ρωσία ως το καταφύγιο μιας «παραδοσιακής Ευρώπης», βασισμένης στον πατριωτισμό, τη χριστιανική ηθική και τους παραδοσιακούς ρόλους των φύλων.

Πίσω από τον συμβολισμό, όμως, κρύβεται και μια πρακτική ανάγκη: η Ρωσία αντιμετωπίζει σοβαρές δημογραφικές προκλήσεις, με συνεχιζόμενη μείωση του πληθυσμού και μαζική φυγή νέων μετά την εισβολή στην Ουκρανία. Το πρόγραμμα στοχεύει –εν μέρει– στην αναχαίτιση αυτής της τάσης.

Χαρακτηριστική περίπτωση είναι η καναδική οικογένεια Φέενστρα με τα οκτώ παιδιά, που εγκαταστάθηκε πρόσφατα στη Ρωσία. Σε βίντεο που ανεβάζει στα social media, ο πατέρας Άρεντ παρουσιάζει τη χώρα ως ιδανικό περιβάλλον για μεγάλες, παραδοσιακές, χριστιανικές οικογένειες, ενώ υποστηρίζει ότι το κόστος ζωής είναι σημαντικά χαμηλότερο από τον Καναδά.

Ανάλογα μηνύματα αναπαράγονται και από ιστοσελίδες όπως η russianresidency.org, που προωθούν τη Ρωσία ως οικονομικά προσιτή χώρα με χαμηλή φορολογία, δωρεάν εκπαίδευση και καλά δημόσια νοσοκομεία.

Ωστόσο, η εικόνα αυτή προβάλλεται εντατικά και από το ρωσικό κράτος. Σύμφωνα με το ανεξάρτητο περιοδικό Important Stories, ο κρατικός σταθμός RT, που τελεί υπό κυρώσεις σε πολλές δυτικές χώρες, χρηματοδοτεί βίντεο Δυτικών μεταναστών που εξυμνούν τη ρωσική καθημερινότητα και ασκούν κριτική στη Δύση. Πηγές αναφέρουν μάλιστα πως εργαζόμενοι του RT φέρονται να διαχειρίζονται και κανάλια στο YouTube με παρόμοιο περιεχόμενο, όπως το «Russian Road».

Για την Καταρίνα Μπλουμ, το πρόγραμμα της «Βίζας Κοινών Αξιών» εντάσσεται ξεκάθαρα στο πλαίσιο της ρωσικής στρατηγικής προπαγάνδας: «Ακόμα κι αν οι αριθμοί είναι μικροί –μόλις 1.156 αιτήσεις σε εννέα μήνες, με τη Γερμανία να καταγράφει τις περισσότερες– η πολιτική σημασία του προγράμματος είναι μεγάλη. Πρόκειται για έναν ύμνο στη “Ρωσία των αξιών”, απέναντι στη “Δύση της παρακμής”».

Europe’s most successful historical cycle, which began with the Marshall Plan in 1947 and the start of European integration in the 1950s, is now at its most critical point, according to Metlen’s president and CEO, Evangelos Mytilineos, while emphasizing that “all signs indicate that this cycle is rapidly approaching its end, and the biggest question is: where is a united Europe heading?”

In a post on LinkedIn, Mytilineos noted, among other things, that “the first thing Europe must do immediately is to urgently and effectively negotiate a new trade agreement with the United States, with which it maintains a serious trade surplus, avoiding escalation.”

“Today, we face the threat of 30% across-the-board tariffs from the U.S., while the Euro has appreciated nearly 15% against the dollar since the beginning of the year. At the same time, European industry is called upon to become more “competitive,” despite bearing triple the energy costs (natural gas and electricity) compared to the U.S.
How does the European Commission address these combined challenges, which threaten to cause permanent damage to the economy in general and to the highly valuable export sector in particular? By planning to impose a horizontal tax (of unknown amount) on businesses and an additional 14 billion euros in taxes on tobacco products to boost its budget! Unfortunately, it is becoming increasingly clear that the leaders of European policy no longer seem to recognize reality.

Today, President Trump’s tariff announcements against the EU coincides with the overall rearmament of NATO member states—a choice aimed primarily on definitive abandonment of the fiscal austerity defined by the Stability Pact. The reactions—or rather the lack thereof—to Trump’s aggressive barrage of tariffs, which are announced, multiplied, and then reduced, are themselves seeds of destabilization. Now almost exclusively focused on ballooning defense spending—which will remain a paper plan or it will dramatically downgrade the welfare state, unless accompanied by broader development initiatives—the European Commission appears to be “negotiating” for months with the U.S. on a mutually beneficial trade agreement. Yet there is no tangible outcome, only growing frustration on the other side.

Meanwhile, grandiose statements and often aggressive “leaks,” lacking real substance, attempt to distract from the harsh reality.
Through crises, the EU has always moved forward—it was the embodiment of Europe’s willpower. However, today, integration has lost its propulsive dynamic. Europe’s growing geopolitical absence risks being paired with economic and business disintegration. Not because the objective capabilities are lacking, but because they are being stifled by unrealistic bureaucratic policies and one-dimensional ideological obsessions.

Ultimately, this reveals one thing: a failure to understand the real geopolitical and economic conditions in Europe, in relation to the U.S. and the rest of the world—even as major events continue to unfold, exposing the transformations underway. The first thing Europe must do immediately is to urgently and effectively negotiate a new trade agreement with the U.S., with which it maintains a significant trade surplus—avoiding escalation and empty threats.

The second is to adopt the Draghi-Letta proposals to boost competitiveness and establish a truly common and effective market, instead of inventing new ways to burden businesses.
Let’s not delude ourselves: the long- awaited existential crisis of the European Union is already here. It is a multi-layered crisis—affecting economic competitiveness, geopolitical influence, and social cohesion—bringing significant political consequences that are dangerous for its future.”
It will not be tackled with wishful thinking or knee-jerk reactions.

Ο πιο επιτυχημένος ιστορικός κύκλος της Ευρώπης που ξεκίνησε με το σχέδιο Μάρσαλ το 1947 και την έναρξη της Ευρωπαϊκής ενοποίησης την δεκαετία του 1950, βρίσκεται πλέον στο πιο κρίσιμο σημείο του, αναφέρει ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Metlen, Ευάγγελος Μυτιληναίος, ενώ τονίζει πως «όλα δείχνουν ότι ο κύκλος αυτός βαδίζει γρήγορα προς το τέλος του και το πιο μεγάλο ερώτημα είναι, πού βαδίζει η Ενωμένη Ευρώπη».

Σε ανάρτησή του στο LinkedIn, ο κ. Μυτιληναίος σημειώνει μεταξύ άλλων πως «το πρώτο που πρέπει να κάνει άμεσα η Ευρώπη, είναι να διαπραγματευτεί επειγόντως και αποτελεσματικά μια νέα εμπορική συμφωνία με τις ΗΠΑ, με τις οποίες διατηρεί σοβαρό εμπορικό πλεόνασμα, αποφεύγοντας την κλιμάκωση και τις κούφιες απειλές».

«Το δεύτερο, να υιοθετήσει τις προτάσεις Ντράγκι-Λέτα, για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και την εγκαθίδρυση μιας πραγματικά κοινής αποτελεσματικής αγοράς, αντί να εφευρίσκει νέους τρόπους για να επιβαρύνει τις επιχειρήσεις» προσθέτει ο κ. Μυτιληναίος.

«Ας μην γελιόμαστε, η από πολλού χρόνου αναμενόμενη υπαρξιακή κρίση της Ενωμένης Ευρώπης είναι ήδη εδώ. Είναι κρίση πολυεπίπεδη, που αφορά την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, την γεωπολιτική επιδραστικότητα, την κοινωνική συνοχή, επιφέροντας σημαντικά πολιτικά αποτελέσματα, επικίνδυνα για το μέλλον της. Δεν πρόκειται να αντιμετωπιστεί με ευχολόγια, ούτε με σπασμωδικές αντιδράσεις» σημειώνει.

Ολόκληρη η ανάρτηση

Ακολουθεί ολόκληρη η ανάρτηση του κ. Μυτιληναίου:

Ο πιο επιτυχημένος ιστορικός κύκλος της Ευρώπης που ξεκίνησε με το σχέδιο Μάρσαλ το 1947 και την έναρξη της Ευρωπαϊκής ενοποίησης την δεκαετία του 1950, βρίσκεται πλέον στο πιο κρίσιμο σημείο του. Όλα δείχνουν ότι ο κύκλος αυτός βαδίζει γρήγορα προς το τέλος του και το πιο μεγάλο ερώτημα είναι, πού βαδίζει η Ενωμένη Ευρώπη.

Σήμερα, βιώνουμε απειλή για οριζόντιους δασμούς 30% από τις ΗΠΑ και ταυτόχρονα ανατίμηση σχεδόν 15% του ευρώ έναντι του δολαρίου σε σχέση με την αρχή του έτους. Την ίδια ώρα η ευρωπαϊκή βιομηχανία καλείται να γίνει πιο «ανταγωνιστική», όταν επιβαρύνεται με τριπλάσια τιμή ενέργειας (φυσικό αέριο και ρεύμα), σε σύγκριση με την Αμερική.

Πώς αντιμετωπίζει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή τα συνδυαστικά προβλήματα, που απειλούν να προκαλέσουν μόνιμη βλάβη στην οικονομία γενικώς και στον υπερ-πολύτιμο εξαγώγιμο τομέα ειδικώς;

Με σχέδιο επιβολής οριζόντιου φόρου (με άγνωστο ύψος) στις επιχειρήσεις και η επιβάρυνση με 14 δισ. ευρώ επιπλέον φόρου, στα καπνικά προϊόντα, προκειμένου να ενισχυθεί ο προϋπολογισμός της!

Δυστυχώς, γίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρο ότι οι τιμονιέρηδες της ευρωπαϊκής πολιτικής μοιάζουν να μην αναγνωρίζουν πλέον την πραγματικότητα.

Σήμερα ο πόλεμος των δασμών που ανακοίνωσε ο Πρόεδρος Τραμπ απέναντι στην Ε.Ε συμπίπτει με τον συνολικό επα-νεξοπλισμό των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ μια επιλογή που έχει ως κύριο στόχο την οριστική εγκατάλειψη της μόνιμης δημοσιονομικής λιτότητας, όπως την ορίζει το Σύμφωνο Σταθερότητας. Οι αντιδράσεις ή μάλλον η απουσία τους στο επιθετικό μπαράζ του Τραμπ με δασμούς που ανακοινώνονται πολλαπλασιάζονται και στην συνέχεια μειώνονται αποτελούν από μόνα τους υποθήκες αποσταθεροποίησης.

Αφοσιωμένη σχεδόν αποκλειστικά πλέον στη γιγάντωση των αμυντικών δαπανών- που ή θα μείνει σχέδιο επί χάρτου, ή θα υποβαθμίσει δραματικά το κοινωνικό κράτος, εάν δεν συνοδευτεί από ευρύτερη αναπτυξιακή δράση- η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, εμφανίζεται να «διαπραγματεύεται» επί μήνες με τις ΗΠΑ μια αμοιβαία επωφελή εμπορική συμφωνία. Χωρίς όμως οποιοδήποτε απτό αποτέλεσμα, πέρα από την οργή που προκαλεί η καθυστέρηση στην άλλη πλευρά.

Στο μεταξύ, βαρύγδουπες δηλώσεις και συχνά επιθετικές «διαρροές», χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, προσπαθούν να διασκεδάσουν την σκληρή πραγματικότητα.

Μέσα από τις κρίσεις η Ε.Ε προχωρούσε πάντα προς τα εμπρός, ήταν η συμπύκνωση του βολονταρισμού της Ευρώπης. Ωστόσο, σήμερα η ενοποίηση έχει χάση την προωθητική της δυναμική. Η εντεινόμενη γεωπολιτική ανυπαρξία της Ευρώπης, κινδυνεύει να γίνει ζευγάρι με την οικονομική και επιχειρηματική αποσάθρωση. Όχι γιατί δεν υπάρχουν οι αντικειμενικές δυνατότητες, αλλά επειδή καταπνίγονται από ανεδαφικές γραφειοκρατικές πολιτικές και μονοδιάστατες ιδεοληπτικές εμμονές.

Που τελικά φανερώνουν ένα πράγμα: Αδυναμία κατανόησης των πραγματικών γεωπολιτικών και οικονομικών συνθηκών στην Ευρώπη, σε σχέση με τις ΗΠΑ και τον υπόλοιπο κόσμο, παρότι σημειώνονται συνεχώς σοβαρά γεγονότα, αποκαλύπτοντας τις ανατροπές που συντελούνται.

Το πρώτο που πρέπει να κάνει άμεσα η Ευρώπη, είναι να διαπραγματευτεί επειγόντως και αποτελεσματικά μια νέα εμπορική συμφωνία με τις ΗΠΑ, με τις οποίες διατηρεί σοβαρό εμπορικό πλεόνασμα, αποφεύγοντας την κλιμάκωση και τις κούφιες απειλές.

Το δεύτερο, να υιοθετήσει τις προτάσεις Ντράγκι-Λέτα, για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και την εγκαθίδρυση μιας πραγματικά κοινής αποτελεσματικής αγοράς, αντί να εφευρίσκει νέους τρόπους για να επιβαρύνει τις επιχειρήσεις.

Ας μην γελιόμαστε, η από πολλού χρόνου αναμενόμενη υπαρξιακή κρίση της Ενωμένης Ευρώπης είναι ήδη εδώ. Είναι κρίση πολυεπίπεδη, που αφορά την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, την γεωπολιτική επιδραστικότητα, την κοινωνική συνοχή, επιφέροντας σημαντικά πολιτικά αποτελέσματα, επικίνδυνα για το μέλλον της.

Δεν πρόκειται να αντιμετωπιστεί με ευχολόγια, ούτε με σπασμωδικές αντιδράσεις.