Ένα σημαντικό επίτευγμα της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας, σχεδιασμένο και κατασκευασμένο από την εταιρεία EODH (Engineering Office Deisenroth Hellas), με έδρα τη Θεσσαλονίκη αποτελεί το στρατιωτικό όχημα «ΟΠΛΙΤΗΣ». Η EODH έχει μακρά εμπειρία στον τομέα της θωράκισης στρατιωτικών οχημάτων, συνεργαζόμενη με διεθνείς κατασκευαστές όπως οι Leopard, Boxer και Puma .

Τεχνικά Χαρακτηριστικά του ΟΠΛΙΤΗ
Κινητήρας: Τουρμποντίζελ 6.7 λίτρων, απόδοσης 700 ίππων και ροπής 1100 Nm.|
Αυτονομία: Πάνω από 700 χιλιόμετρα, με δεξαμενή καυσίμου 300 λίτρων
Μεταφορική Ικανότητα: Φιλοξενεί έως 8 επιβάτες με πλήρη εξοπλισμό.
Διαμόρφωση: Διαθέσιμο σε εκδόσεις με 2 έως 5 πόρτες, προσαρμόζεται για διάφορες αποστολές όπως μεταφορά προσωπικού, πυροσβεστικές επιχειρήσεις ή άλλες στρατιωτικές ανάγκες.
Εξοπλισμός: Δυνατότητα ενσωμάτωσης οπλικών συστημάτων, αισθητήρων και άλλων τεχνολογιών, ανάλογα με τις απαιτήσεις του πελάτη.

Το νέο εργοστάσιο στην Χαλκιδική

Όπως αποκάλυψε προ ημερών το newsauto, η εταιρεία EODH προχωρά στην κατασκευή ενός νέου εργοστασίου στο Λάκκωμα Χαλκιδικής, με στόχο την παραγωγή του ΟΠΛΙΤΗ. Το εργοστάσιο θα έχει στεγασμένη επιφάνεια 10.000 τ.μ., με δυνατότητα επέκτασης στα 20.000 τ.μ., και θα απασχολεί περίπου 200 εξειδικευμένους εργαζόμενους. Η κατασκευή ανατέθηκε στην εταιρεία Preconstructa SA και αναμένεται να ολοκληρωθεί έως το καλοκαίρι του 2026.

Οι εγκαταστάσεις θα είναι εξοπλισμένες με σύγχρονα μηχανήματα και θα περιλαμβάνουν χώρους κοπής, συγκόλλησης, κατεργασίας, συναρμολόγησης οχημάτων, βαφής και δοκιμών. Επιπλέον, θα διαθέτουν γραμμή παραγωγής για πύργους, τηλεχειριζόμενους σταθμούς οπλισμού (RWS) και ενσωμάτωση συστημάτων ελέγχου πυρός (FCS), ηλεκτρονικών και ηλεκτροοπτικών μονάδων.

Η ανάπτυξη και παραγωγή του ΟΠΛΙΤΗ ενισχύει την εγχώρια αμυντική βιομηχανία και μειώνει την εξάρτηση από εισαγόμενα στρατιωτικά οχήματα. Η EODH, μέσω της θυγατρικής της EODH DYNAMICS, στοχεύει να καλύψει τόσο τις ανάγκες των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων όσο και να προωθήσει το όχημα σε διεθνείς αγορές, αξιοποιώντας τη μακροχρόνια εμπειρία και τεχνογνωσία της στον τομέα της άμυνας.

Η επένδυση αυτή αποτελεί ένα σημαντικό βήμα για την ενίσχυση της ελληνικής βιομηχανικής παρουσίας στον τομέα της άμυνας και την προώθηση της τεχνολογικής καινοτομίας στη χώρα.

Το μαζικό καταστροφικό χτύπημα της Ουκρανίας με Drones εναντίον σημαντικών στόχων στο βάθος της ρωσικής επικράτειας, περιέχει ένα σοβαρό μήνυμα για την Ελλάδα.

Γράφει ο Λάζαρος Καμπουρίδης

Τα drones αποτελούν ένα πολύ φτηνό επιθετικό όπλο το οποίο μπορεί να αποτελεί λύση, ειδικότερα για χώρες οι οποίες αντιμετωπίζουν μεγαλύτερη σε μέγεθος στρατιωτική απειλή. Δηλαδή περίπτωση Ελλάδας – Τουρκίας.

Με μία σημαντική επισήμανση, μιλάμε για τα εξοπλισμένα – επιθετικά drones και όχι για drones επιτήρησης.

Θα πρέπει να σταματήσουμε να παρουσιάζουμε τον “Σιδερένιο Θόλο”, δηλαδή το εθνικό αντιαεροπορικό σύστημα ως την τελική επιλογή αντιμετώπισης της τουρκικής από αέρος επιθετικότητας. Το χρειαζόμαστε και θα πρέπει να ολοκληρωθεί η εγκατάστασή του. Αυτό όμως που χρειάζεται η Ελλάδα είναι ένας μεγάλος στόλος από φτηνά εξοπλισμένα drones τα οποία σε διασπορά από τον Έβρο, το Αιγαίο και την Κύπρο να μπορούν να πλήξουν στόχους στην τουρκική επικράτεια.

Ο Αντιαεροπορικός Θόλος είναι απαραίτητος, όμως είναι ένα αμυντικό όπλο. Οι Τούρκοι θα πρέπει να γνωρίζουν ότι θα πονέσουν πολύ εάν τολμήσουν να ακουμπήσουν την επικράτειά μας. Όχι μόνο από τα μαχητικά μας αεροσκάφη αλλά και από τα ύπουλα μικρά εξοπλισμένα drones τα οποία εμφανίζονται από εκεί που δεν τα περιμένεις.

Οι Τούρκοι καταλαβαίνουν μόνο από επίθεση.

Από παλιά οι ΗΠΑ είχανα αναδειχθεί κορυφαίος εξαγωγέας όπλων στον κόσμο. Από τις 100 κορυφαίες αμυντικές βιομηχανίες στην παγκόσμια κατάταξη του δικτύου DefenseNews για το έτος 2024, οι 48 ήταν αμερικανικές· ενώ οι ΗΠΑ κατέχουν διαχρονικά την πρώτη θέση και στις σχετικές λίστες του ινστιτούτου SIPRI με τους μεγαλύτερους εξαγωγείς οπλικών συστημάτων.

Μέσα σε έναν κόσμο που αλλάζει, κάποια δεδομένα όπως φαίνεται παραμένουν σταθερά… σχεδόν ωσάν «αξιώματα».

Οταν πρόκειται λοιπόν για οπλικά συστήματα, οι Αμερικανοί κυρίως εξάγουν· δεν εισάγουν· χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν εισάγουν καθόλου.

Ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι έπεσε νεκρός το 1963 από τα πυρά ενός εισαγόμενου όπλου: ενός ιταλικού τυφεκίου Carcano. Εκτοτε, οι εισαγωγές όπλων στις ΗΠΑ περιορίστηκαν σημαντικά, χωρίς όμως να εξαλειφθούν.

Αντιθέτως, από το 2000 και έπειτα, οι ετήσιες εισαγωγές όπλων (μικρών, φορητών όπλων) στις Ηνωμένες Πολιτείες αυξήθηκαν κατά περίπου 500%, σύμφωνα με τα συγκεντρωτικά στοιχεία του αμερικανικού κρατικού «Γραφείου Αλκοόλ, Καπνού, Πυροβόλων Οπλων και Εκρηκτικών» («Bureau of Alcohol, Tobacco, Firearms and Explosives – ATF»).

Από ποιες χώρες, όμως, εισάγουν όπλα οι ΗΠΑ; «Κυρίως από την Αυστρία, τη Βραζιλία και την Τουρκία», έγραφε προ μηνών ο Guardian, επικαλούμενος στοιχεία του 2024. «Κυρίως από την Τουρκία, η οποία είναι από το 2021 και έπειτα ο κορυφαίος εξαγωγέας όπλων στις ΗΠΑ», σημειώνει το περιοδικό Foreign Policy, κατατάσσοντας την Τουρκία στην κορυφή της σχετικής λίστας, πάνω από την Αυστρία, τη Βραζιλία και τη Γερμανία. Πράγματι, με βάση τα στοιχεία του ATF, η Αυστρία, η Βραζιλία, η Τουρκία και η Γερμανία ήταν οι χώρες με τις μεγαλύτερες εξαγωγές την περίοδο μεταξύ 2010 και 2023.

Οι Αμερικανοί εισάγουν από το εξωτερικό ως επί το πλείστον όπλα κυνηγετικά, σκοποβολής και οπλοφορίας. Διόλου τυχαία, οι προαναφερθείσες χώρες έχουν βιομηχανίες που διακρίνονται στους εν λόγω τομείς: η Αυστρία την Glock, η Γερμανία τη Sig Sauer και η Βραζιλία την Taurus, ενώ η Τουρκία γνωρίζει αξιοσημείωτη εμπορική επιτυχία τα τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ κυρίως χάρη στα πιστόλια της βιομηχανίας Canik που είναι θυγατρική της Samsun Yurt Savunma (SYS).

Κάποτε ήταν «για γέλια», όχι πια

«Τα τουρκικά πυροβόλα όπλα άλλοτε θεωρούνταν “για γέλια” στις Ηνωμένες Πολιτείες, τώρα όμως είναι εξαιρετικά δημοφιλή», γράφει ο Μαρκ Χάιντς στο τοπικό site «Cowboy State Daily» της Πολιτείας του Ουαϊόμινγκ. Στην προσπάθειά του, δε, να εξηγήσει αυτήν τη δημοφιλία, επικαλείται αυτό που προσφέρουν τα εν λόγω όπλα ως βασικό τους θέλγητρο: έναν συνδυασμό αξιοπιστίας/λειτουργικότητας από τη μία πλευρά, και χαμηλής τιμής από την άλλη.

Οι Τούρκοι πήραν πατέντες που εξέπνευσαν και άρχισαν, με βάση αυτές, να κατασκευάζουν τα δικά τους όπλα, τα οποία τώρα πωλούν σε τιμές χαμηλότερες από εκείνες των ορίτζιναλ. Ενδεικτικά, ο Χάιντς αναφέρει ότι ένα ορίτζιναλ Staccatto 2011 πιστόλι μπορεί να κοστίζει σχεδόν 3.000 δολάρια στις ΗΠΑ, ενώ η τουρκική του ρέπλικα πωλείται για λιγότερα από 750 δολ.

Εάν ανατρέξει κανείς στα αμερικανικά σάιτ τουρκικών βιομηχανιών όπως είναι η Tisas (Tisas USA) και η Canik (Canik USA), θα βρει πιστόλια οι τιμές των οποίων ξεκινούν από ολίγες εκατοντάδες δολάρια.

Το πρόβλημα -το οποίο απορρέει από την ίδια την οπλοκατοχή και την οπλοχρησία που είναι αθρόες στις ΗΠΑ- είναι ότι πολλά από αυτά τα φθηνά φορητά όπλα καταλήγουν, όπως καταγγέλλεται, στις φτωχογειτονιές, όπου συνδαυλίζουν τις πολύνεκρες πληγές της ένοπλης βίας…

«Η εμπορική επιτυχία των τουρκικών εταιρειών στις Ηνωμένες Πολιτείες οφείλεται εν μέρει στην στροφή που εκείνες έκαναν προς την παραγωγή ημιαυτόματων πιστολιών 9 χιλιοστών», εξηγεί η Ναόμι Κοέν μέσα από τις σελίδες του περιοδικού Foreign Policy.

Τα εν λόγω πιστόλια είναι φθηνά (εάν συγκριθούν με τα αντίστοιχα άλλων δυτικών βιομηχανιών), μικρά σε μέγεθος και εύκολα στη χρήση.

Οι έμποροι όπλων στις ΗΠΑ αναζητούσαν εδώ και καιρό τρόπους να επεκτείνουν την πελατειακή τους βάση, πουλώντας για παράδειγμα περισσότερα όπλα σε γυναίκες, και πλέον, μέσω αυτών των εύχρηστων και φθηνών πιστολιών η χρήση των οποίων δεν αποτελεί ιδιαίτερη σκοπευτική πείρα, τα κατάφεραν.

Από τη Σαμψούντα… στο Λας Βέγκας

Η Ναόμι Κοέν εστιάζει κυρίως στην περίπτωση της τουρκικής εταιρείας Canik, θυγατρικής της Samsun Yurt Savunma-SYS, τα πιστόλια της οποίας εισάγονται στις ΗΠΑ από την εταιρεία Century Arms, όσα δηλαδή εξ αυτών δεν κατασκευάζονται πια στις ΗΠΑ αφού η Canik (ή CANiK) έχει εδώ και λιγότερο από έναν χρόνο αποκτήσει ένα δικό της εργοστάσιο στη Φλόριντα.

Η CANiK πήρε το όνομά της από την περιοχή Τζανίκ της Σαμψούντας. Συστάθηκε πίσω στα τέλη της δεκαετίας του 1990, όταν ο επιχειρηματίας Ζαφέρ Αράλ αποφάσισε να αγοράσει ένα μικρό οπλοποιείο, το οποίο στην πορεία… μεγάλωσε. Για την ιστορία, πατέρας του Ζαφέρ Αράλ ήταν ο βιομήχανος Χουσεΐν Τζαχίτ Αράλ, ιδρυτικό στέλεχος του Κόμματος της Μητέρας Πατρίδας και υπουργός Βιομηχανίας στην κυβέρνηση του Τουργκούτ Οζάλ. Εν έτει 2012, στέλεχη της τουρκικής Samsun Yurt Savunma (SYS) ταξίδεψαν στο Λας Βέγκας, με αφορμή την ετήσια έκθεση όπλων SHOT Show. Στο πλαίσιο της εν λόγω έκθεσης, είχαν τις πρώτες τους επαφές με στελέχη της αμερικανικής εταιρείας εισαγωγών Century Arms. Σχεδόν 15 χρόνια μετά, τα τουρκικά πιστόλια CANiK ξεχωρίζουν πια ως κάποια από τα πλέον ευπώλητα εισαγόμενα προϊόντα της Century Arms…