Ανοιχτή συζήτηση με τον πρέσβη ε.τ. Ελευθέριο Καραγιάννη για τις τελευταίες εξελίξεις στην Λωρίδα της Γάζας και τις προβλέψεις για τον πόλεμο στην Μ. Ανατολή

Η Άγκυρα ανακοίνωσε επίσημα την υποψηφιότητά της για την προεδρία της INTERPOL, ενόψει της ετήσιας Γενικής Συνέλευσης που θα πραγματοποιηθεί στις 24–27 Νοεμβρίου 2025 στο Μαρακές. Ο υποψήφιος της Τουρκίας είναι ο Μουσταφά Σερκάν Σαμπαντζά, επικεφαλής του τουρκικού Εθνικού Γραφείου της INTERPOL–Europol. Αν εκλεγεί, θα αναλάβει θητεία τετραετίας.

Η υποψηφιότητα προκαλεί έντονες ανησυχίες διεθνώς, καθώς η κυβέρνηση του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κατηγορείται εδώ και χρόνια ότι χειραγωγεί τους μηχανισμούς της INTERPOL για πολιτικούς σκοπούς, στοχοποιώντας αντιφρονούντες, δημοσιογράφους και εξόριστους αντιπάλους του καθεστώτος.

Κατάχρηση διεθνών μηχανισμών

Σύμφωνα με στοιχεία που παραθέτει το Nordic Monitor, οι τουρκικές αρχές έχουν καταθέσει χιλιάδες αιτήματα “Red Notice” εναντίον επικριτών του καθεστώτος, καλυμμένα ως κοινές ποινικές υποθέσεις. Το 2024, ο υπουργός Δικαιοσύνης Γιλμάζ Τουντς παραδέχθηκε ότι η Τουρκία υπέβαλε 1.774 αιτήματα έκδοσης σε 119 χώρες, τα περισσότερα εκ των οποίων απορρίφθηκαν.

Μια εσωτερική διαβαθμισμένη οδηγία της 18ης Ιουνίου 2025 ζητούσε από εισαγγελείς να αποφεύγουν την αναφορά σε “τρομοκρατία” ή δεσμούς με το κίνημα Γκιουλέν όταν στέλνουν αιτήματα στην INTERPOL, προτείνοντας τη χρήση συνηθισμένων κατηγοριών, όπως «παράνομη απόκτηση προσωπικών δεδομένων», ώστε να περνούν τον έλεγχο του οργανισμού.

Η Άγκυρα, επιπλέον, αξιοποιεί τη βάση Stolen and Lost Travel Documents (SLTD) για να δηλώνει διαβατήρια αντιφρονούντων ως “χαμένα” ή “ανακληθέντα”. Το αποτέλεσμα είναι απαγορεύσεις εξόδου, συλλήψεις στα σύνορα και, σε ορισμένες περιπτώσεις, αναγκαστικές επιστροφές.

Καταγγελίες διεθνών θεσμών

Έκθεση της Μικτής Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Βρετανικού Κοινοβουλίου (30 Ιουλίου 2025) τοποθετεί την Τουρκία ανάμεσα στους μεγαλύτερους καταχραστές του συστήματος ειδοποιήσεων της INTERPOL, μαζί με την Κίνα και τη Ρωσία.

Η επιτροπή αναφέρει ότι αυταρχικά καθεστώτα χρησιμοποιούν τη διεθνή αστυνομική συνεργασία για να καταδιώκουν πολιτικούς αντιπάλους στο εξωτερικό, ενώ υπογραμμίζει πως η Τουρκία παραποιεί στοιχεία για να δικαιολογήσει συλλήψεις και εκδόσεις.

Η πρακτική αυτή εντάσσεται στην ευρύτερη εκστρατεία διακρατικής καταστολής που εντάθηκε μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016. Σύμφωνα με οργανώσεις δικαιωμάτων και δυτικές υπηρεσίες, η ΜΙΤ έχει πραγματοποιήσει πάνω από 100 απαγωγές ή “renditions” πολιτικών αντιπάλων από το εξωτερικό, κυρίως ατόμων συνδεδεμένων με το κίνημα Γκιουλέν.

Σύγκρουση με το Σύνταγμα της INTERPOL

Το Άρθρο 3 του Καταστατικού της INTERPOL απαγορεύει οποιαδήποτε εμπλοκή σε υποθέσεις πολιτικής, στρατιωτικής, θρησκευτικής ή φυλετικής φύσης. Παρ’ όλα αυτά, τα στοιχεία δείχνουν ότι η Άγκυρα παρακάμπτει συστηματικά τον κανόνα, μεταμφιέζοντας πολιτικά διωκόμενους σε “κοινούς εγκληματίες”.

Αν η Τουρκία αποκτήσει την προεδρία, οι αναλυτές προειδοποιούν ότι θα αποκτήσει επιρροή στις επιτροπές, στις διαδικασίες και στους εσωτερικούς κανονισμούς του οργανισμού, θέτοντας σε κίνδυνο την ουδετερότητα και αξιοπιστία του διεθνούς αστυνομικού δικτύου.

Αυξανόμενη δυσπιστία

Πολλές ευρωπαϊκές χώρες αρνούνται πλέον να εφαρμόσουν τουρκικά “Red Notices” ή να προχωρήσουν σε εκδόσεις, επικαλούμενες πολιτικά κίνητρα και κινδύνους βασανιστηρίων. Πολλές περιπτώσεις αφορούσαν πρόσφυγες με άσυλο, προστατευμένους από το διεθνές δίκαιο.

Την ίδια ώρα, η Τουρκία καταγράφει δραματική αύξηση οργανωμένου εγκλήματος. Σύμφωνα με τον Global Organized Crime Index (2023), η χώρα βαθμολογήθηκε με 7,03/10, καταλαμβάνοντας την 14η θέση παγκοσμίως και την 1η στην Ευρώπη. Το ίδιο ρεπορτάζ επισημαίνει εκτεταμένα κυκλώματα εμπορίας ανθρώπων, όπλων και μαφίας που διατηρούν διασυνδέσεις με πολιτικά και δικαστικά κέντρα εξουσίας.

Ένα κρίσιμο τεστ για τη διεθνή νομιμότητα

Η εκλογή του επόμενου προέδρου της INTERPOL στο Μαρακές θα αποτελέσει δοκιμασία αξιοπιστίας για τον οργανισμό. Η ερώτηση είναι απλή:
Μπορεί ένα κράτος που κατηγορείται ότι εργαλειοποιεί την INTERPOL να τη διοικήσει χωρίς να την υπονομεύσει;

Η απάντηση, όπως σημειώνει το Nordic Monitor, θα δείξει αν η INTERPOL παραμένει ανεξάρτητος θεματοφύλακας της διεθνούς αστυνόμευσης ή εάν υποκύπτει στις πιέσεις της πολιτικής εξουσίας.

Γράφει ο Σάι Γκαλ, The African Report

Η διείσδυση της Τουρκίας στην Αφρική βασίζεται πλέον λιγότερο σε drones ή μεγάλες συμβάσεις και περισσότερο σε θεσμούς, πρότυπα και σύμβολα που, σιωπηλά, επαναπροσδιορίζουν την ίδια την κυριαρχία των κρατών.

Η Γαλλία συχνά εξηγεί την υποχώρησή της από το Σαχέλ επικαλούμενη τη Ρωσία και την ιδιωτική εταιρεία Wagner. Αυτό το αφήγημα είναι άνετο: ένας ορατός εχθρός είναι πιο εύκολος να περιγραφεί από έναν διάχυτο ανταγωνιστή. Κι όμως, το πιο εντυπωσιακό φαινόμενο δεν είναι οι Ρώσοι μισθοφόροι αλλά η αργή ανοικοδόμηση από την Τουρκία μιας «αόρατης αρχιτεκτονικής ισχύος».

Δεν είναι το θέαμα των drones πάνω από την έρημο που έχει την μεγαλύτερη σημασία· αυτό που μετράει είναι η συσσώρευση θεσμών και συμβόλων που σταδιακά αντικαθιστούν την γαλλική κηδεμονία με τουρκική πατρωνία.

Παράδειγμα η Σομαλία

Η Σομαλία — που δεν ήταν ποτέ μέρος της «Françafrique» — αποδεικνύει αυτό το μοντέλο. Γύρω από το αεροδρόμιο της Μογκαντίσου η Άγκυρα έχει συγκροτήσει ό,τι μοιάζει με παράλληλο κράτος: στρατιωτική βάση ικανή να εκπαιδεύσει χιλιάδες στρατιώτες, λιμάνι και αεροδρόμιο υπό μακροχρόνια σύμβαση, εθνικό νοσοκομείο με το όνομα του προέδρου Recep Tayyip Erdogan, και από το 2023 υποκατάστημα τουρκικής κρατικής τράπεζας — η πρώτη ξένη τράπεζα που άνοιξε στη χώρα εδώ και μισό αιώνα.

Πίσω από τη βιτρίνα των συμβάσεων βρίσκεται κάτι πιο τολμηρό: η σταδιακή εσωτερίκευση τουρκικών «σημείων ταυτότητας». Τράπεζες, λογιστική, υγεία και ασφάλεια συγκεντρώνονται κάτω από μια ξένη ομπρέλα. Αυτό που δοκίμασε η Άγκυρα στη Μογκαντίσου το επεκτείνει τώρα στο Σαχέλ — ακριβώς εκεί που η Γαλλία υποχωρεί.

Επέκταση του τουρκικού αποτυπώματος

Από το 2024 η Τουρκία «βάθυνε» αυτό το μοντέλο: νέες συμφωνίες ναυτικής-ασφάλειας με τη Σομαλία και δικαιώματα από κοινού εξερεύνησης ενέργειας διεύρυναν την παρουσία της στον Ινδικό Ωκεανό, ενώ ιδιωτικές εταιρείες ασφαλείας όπως η SADAT — συχνά περιγραφόμενη ως «τουρκική Wagner» — άρχισαν να δρα σιωπηλά στη Δυτική Αφρική, καλύπτοντας το κενό που άφησε η γαλλική αποχώρηση.

Το «αόρατο» αποτύπωμα της Τουρκίας έχει έτσι διαστάσεις παραστρατιωτικές, συνδέοντας το κράτος με proxies σε ένα ενιαίο συνεχές επιρροής.

Συμβόλαια που χαράσσουν κυριαρχία

Στην Αφρική, λιμάνια, αεροδρόμια και νοσοκομεία φέρουν τουρκικές υπογραφές. Αυτές οι συμβάσεις δεν είναι απλώς εμπορικές συναλλαγές· γράφουν την Άγκυρα στο ορατό υλικό της εθνικής κυριαρχίας.

Ένα συχνά παραγνωρισμένο στοιχείο είναι τα πρότυπα: το 2017 η Τουρκία ίδρυσε την Halal Accreditation Authority και μέσω της Organisation of Islamic Cooperation (ΟΙΚ) προώθησε τα κριτήριά της στις αφρικανικές αγορές. Αυτά τα πρότυπα — πέρα από θεολογικά ζητήματα — διαμορφώνουν αλυσίδες εφοδιασμού σε τρόφιμα και φάρμακα, και δίνουν στην Άγκυρα μια σιωπηλή αλλά διαρκή παρουσία σε αγορές τρισεκατομμυρίων.

Σύμβολα που αντικαθιστούν τη γαλλική παρουσία

Η εκπαίδευση και η θρησκεία αποτελούν άλλη μια διάσταση. Η Maarif Foundation, που ιδρύθηκε το 2016, λειτουργεί σε πάνω από 20 αφρικανικές χώρες με σχολεία που διδάσκουν το τουρκικό πρόγραμμα και γλώσσα. Οι κρατικές υποτροφίες της Τουρκίας έφεραν δεκάδες χιλιάδες Αφρικανούς φοιτητές στα πανεπιστήμια της Τουρκίας — μια γενιά που συνδέει τα διαμορφωτικά της χρόνια με την Κωνσταντινούπολη και όχι με το Παρίσι.

Η Diyanet χτίζει μνημειακά τζαμιά (όπως το Εθνικό Τζαμί στην Άκρα και το Abdulhamid II στη Τζιμπουτί) και η φιλανθρωπική της δράση στήνει γεωτρήσεις και ηλιακά πάνελ με το μισοφέγγαρο και το αστέρι. Αυτές οι καθημερινές υπενθυμίσεις δείχνουν ότι τα τουρκικά σύμβολα αντικατέστησαν τα σβησμένα γαλλικά.

Τα μέσα και οι μεταφορές ενισχύουν το αφήγημα: το κανάλι TRT Africa, που λανσαρίστηκε το 2023, εκπέμπει στα γαλλικά, αγγλικά, χάουσα και σουαχίλι. Η κρατική ειδησεογραφική υπηρεσία Anadolu Agency εκπαιδεύει Αφρικανούς δημοσιογράφους σε τουρκικές ακαδημίες. Η αεροπορική εταιρεία Turkish Airlines συνδέει την Κωνσταντινούπολη με πάνω από 50 αφρικανικούς προορισμούς — πολλές φορές η μόνη απευθείας γραμμή προς πρωτεύουσες του Σαχέλ. Όποιος ελέγχει τις διαδρομές και τη γλώσσα διαμορφώνει την αντίληψη των γεγονότων.

Τα drones δεν είναι απλώς όπλα

Ακόμα και τα drone, είτε εορτάζονται είτε φοβούνται, είναι πρωτίστως πολιτικά σύμβολα. Παραδόσεις Bayraktar TB2 στο Μπουρκίνα Φάσο, στο Μάλι και στο Νίγηρα σκηνοθετούνται ως τελετές “ανακτημένης κυριαρχίας”, φωτογραφίζονται και διαμοιράζονται στα δίκτυα. Οι ηγέτες τιμούν Τούρκους στελέχους και το drone γίνεται λιγότερο εργαλείο πολέμου και περισσότερο πιστοποιητικό ανεξαρτησίας από το Παρίσι.

Στη Βόρεια Αφρική η προσέγγιση της Άγκυρας παίρνει πιο λεπτές αλλά βαθύτερες μορφές. Σε Αλγερία, Τυνησία και Μαρόκο, τουρκικές εταιρείες συνδυάζουν κατασκευές και χρηματοδότηση με πολιτιστικές και εκπαιδευτικές πρωτοβουλίες — σχολεία Maarif, τζαμιά υπό Diyanet και κέντρα Yunus Emre που διδάσκουν γλώσσα και ιστορία.

Ένας νέος τύπος ελέγχου

Η συνοχή της αρχιτεκτονικής είναι η καινοτομία της: η εκπαίδευση δημιουργεί πίστη, η θρησκεία νομιμοποίηση, η υποδομή ορατότητα, η χρηματοδότηση εξάρτηση, οι βάσεις προστατεύουν καθεστώτα και τα μέσα αναδιαμορφώνουν την αντίληψη. Δεν πρόκειται για φιλανθρωπία αλλά για μια στρωματοποιημένη μορφή μαλακού ελέγχου. Η Αφρική δεν στρέφεται πλέον ανακλαστικά προς το Παρίσι ή τις Βρυξέλλες, αλλά όλο και περισσότερο προς την Άγκυρα.

Η επιτυχία εξηγείται επειδή απηχεί τις προσδοκίες που άφησε ο αποικισμός. Το CFA franc, ελεγχόμενο από το Παρίσι, δεν βιώνεται ως τεχνικό εργαλείο αλλά ως σύμβολο εξάρτησης.

Το παράδοξο

Η Τουρκία, κράτος με βαρύ αποικιοκρατικό παρελθόν — ακόμη και με άρνηση της γενοκτονίας των Αρμενίων, καταπίεση των Κούρδων και κατοχή της Βόρειας Κύπρου — παρουσιάζεται σήμερα ως η αυθεντική αντι-αποικιακή φωνή. Δεν την καθιστά αξιόπιστη η διαγραφή του παρελθόντος της, αλλά η απογοήτευση με τη Γαλλία που κάνει την εναλλακτική πιο πειστική.

Πέρα από την Αφρική

Οι επιπτώσεις επεκτείνονται και πέρα από την Αφρική. Σε γαλλικές πόλεις όπως η Λυόν και η Μασσαλία, μέρος της νεότερης γενιάς πολιτών με μεταναστευτική καταγωγή από Τουρκία ή Μαγκρέμπ έρχεται ήδη σε επαφή με πολιτιστικές και εκπαιδευτικές πρωτοβουλίες που στηρίζει η Άγκυρα. Το ζητούμενο δεν είναι απλώς η διαπραγμάτευση ουρανίων συμφωνιών ή εμπορικών συμβολαίων, αλλά η διακριτική ικανότητα να επηρεάζεις ταυτότητες και φαντασιακά εντός της γαλλικής κοινωνίας.

Η Françafrique δεν τελείωσε με φωτιά. Διαλύθηκε. Η Άγκυρα κατάλαβε τη στιγμή όπου η Ευρώπη έχασε την εμπιστοσύνη στην αφήγησή της και την αντικατέστησε με άλλη. Τέτοιες αναμετρήσεις δεν κρίνονται με κηρύγματα αλλά με αξιοπιστία και συνέπεια. Αν η Γαλλία επιθυμεί να ηγηθεί πάλι, πρέπει να ξαναχτίσει εμπιστοσύνη ανάμεσα στις αξίες της και τη συμπεριφορά της. Διαφορετικά, την επόμενη δεκαετία δεν είναι μόνο ότι σημαίες μπορεί να καούν στην Μπαμάκο. Αυτό που μπορεί να χαθεί είναι η ίδια η ιδέα ότι η Γαλλία εξακολουθεί να ανήκει στο μέλλον της Αφρικής.