Αξιότιμε κύριε Καλεντερίδη, ονομάζομαι Αντωνιάδης Αντώνιος και είμαι Έλληνας της Διασποράς.

Θα ήθελα μέσα από την καρδιά μου να σας ευχαριστήσω για τον μεγάλο αγώνα που δίνετε καθημερινά για την πατρίδα μας και τον Ελληνισμό. Τα βίντεά σας στο YouTube δεν είναι απλώς λόγια· είναι φωνές αγωνίας αλλά και αγάπης για την Ελλάδα, για την ιστορία μας και για το μέλλον των παιδιών μας.

Σε μια εποχή που πολλοί σιωπούν ή αδιαφορούν, εσείς συνεχίζετε ακούραστα να υπενθυμίζετε ποιοι είμαστε και τι αξίζει να υπερασπιζόμαστε. Ο αγώνας σας μας εμπνέει, μας δίνει δύναμη και μας θυμίζει πως ο Ελληνισμός δεν περιορίζεται από σύνορα – είναι φως που λάμπει παντού όπου υπάρχουν Έλληνες.

Να έχετε υγεία και δύναμη ώστε να συνεχίσετε το έργο σας. Ο αγώνας που κάνετε είναι πολύτιμος και γι’ αυτό σας αξίζουν σεβασμός και στήριξη.

Η αγωνία των Ελλήνων στη Γερμανία

Η ζωή στην ξενιτιά κουβαλάει μέσα της ένα βάρος που δεν σβήνει με τον χρόνο. Χιλιάδες Έλληνες που ζουν στη Γερμανία εδώ και δεκαετίες εργάζονται, δημιουργούν οικογένειες και προσπαθούν να ριζώσουν, κουβαλώντας την αγωνία της απόστασης από την πατρίδα και τον φόβο της απώλειας της γλώσσας και της ταυτότητας.

Η μεγαλύτερη στεναχώρια αφορά τα παιδιά μας. Οι Έλληνες γονείς παλεύουν καθημερινά να μεταδώσουν στα παιδιά τους τη γλώσσα των προγόνων τους, τα τραγούδια και τις παραδόσεις. Όμως χωρίς οργανωμένη και σταθερή παιδεία, ο αγώνας αυτός γίνεται κάθε μέρα πιο δύσκολος. Σήμερα, ελληνικά σχολεία λειτουργούν μόνο σε μεγάλες πόλεις όπως το Ντίσελντορφ, το Ντόρτμουντ και η Φρανκφούρτη. Για τις οικογένειες που ζουν σε μικρότερες πόλεις ή χωριά, η δυνατότητα να στείλουν τα παιδιά τους σε ελληνικό σχολείο είναι σχεδόν ανύπαρκτη.

Έτσι, οι μικροί Έλληνες μεγαλώνουν χωρίς να έχουν πρόσβαση στη μητρική τους γλώσσα μέσα από ένα οργανωμένο εκπαιδευτικό πλαίσιο. Η γλώσσα χάνεται σιγά-σιγά, η επαφή με τον ελληνικό πολιτισμό αδυνατίζει, και μαζί μ’ αυτά μεγαλώνει και η αγωνία των γονιών. «Τι θα απογίνει η ταυτότητά τους;» αναρωτιούνται. «Πώς θα μπορούν να σταθούν με περηφάνια ως Έλληνες αλλά και ως πολίτες της χώρας που τους φιλοξενεί;»

Το πρόβλημα είναι βαθύ και καθημερινό. Δεν αφορά μόνο τη γλώσσα, αλλά και την ψυχή. Κάθε γονιός που βλέπει το παιδί του να απομακρύνεται από τις ρίζες του νιώθει θλίψη και ένα ανείπωτο κενό. Το κενό γίνεται ακόμη μεγαλύτερο όταν βλέπει ότι η ελληνική πολιτεία δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, αφήνοντας τους απόδημους Έλληνες να παλεύουν μόνοι τους.

Η ελληνική γλώσσα είναι το νήμα που μας συνδέει με χιλιάδες χρόνια ιστορίας και πολιτισμού. Αν αυτό το νήμα σπάσει, χάνεται ένα κομμάτι της ψυχής μας. Για τους Έλληνες της Γερμανίας –και όχι μόνο– η αγωνία αυτή είναι καθημερινή. Όσο δεν υπάρχουν λύσεις και τα ελληνικά σχολεία περιορίζονται σε λίγες μεγάλες πόλεις, τόσο μεγαλώνει η αίσθηση της εγκατάλειψης, της μοναξιάς και της θλίψης.

Η κρίση της πίστης των παιδιών

Τα παιδιά φοιτούν στα γερμανικά σχολεία και μία φορά την εβδομάδα, για μιάμιση ή δύο ώρες, παρακολουθούν ελληνικά μαθήματα. Ο χρόνος αυτός είναι ελάχιστος για να μάθουν σωστά τη γλώσσα, πόσο μάλλον για να διατηρήσουν ζωντανή την επαφή με την πίστη και την παράδοση.

Την περασμένη Κυριακή, ο ιερέας της ενορίας κάλεσε τα παιδιά για τον καθιερωμένο αγιασμό στην εκκλησία –μιας και δεν υπάρχει δυνατότητα να γίνει αγιασμός στα σχολεία– αλλά η εικόνα ήταν αποκαρδιωτική. Ανταποκρίθηκαν μόλις δέκα παιδιά, όλα μικρά, κυρίως του Δημοτικού. Η απουσία των μεγαλύτερων ήταν εκκωφαντική.

Αυτό το γεγονός δεν είναι τυχαίο. Είναι σύμπτωμα μιας βαθύτερης κρίσης: οι νέες γενιές Ελλήνων που μεγαλώνουν μακριά από την πατρίδα χάνουν σιγά-σιγά τον δεσμό τους με την Ορθοδοξία. Όχι γιατί δεν υπάρχει πίστη στις καρδιές τους, αλλά γιατί η καθημερινότητά τους είναι γεμάτη από υποχρεώσεις, δραστηριότητες και το γερμανικό σχολείο – και η Εκκλησία έρχεται συχνά τελευταία, ξεχασμένη.

Η εικόνα μιας σχεδόν άδειας εκκλησίας πονάει. Δείχνει πόσο δύσκολο είναι να κρατηθεί ζωντανή η φλόγα της παράδοσης και της πίστης όταν η ξενιτιά απομακρύνει τα παιδιά από τις ρίζες τους. Και όμως, η Εκκλησία παραμένει το σταθερό καταφύγιο, σημείο αναφοράς για κάθε Έλληνα που θέλει να κρατήσει την ψυχή του δεμένη με την πατρίδα.

Ο φανατισμός και η προπαγάνδα

Ο φανατισμός που καλλιεργείται σήμερα στην Τουρκία έχει ξεπεράσει τα όρια της χώρας και εξαπλώνεται επικίνδυνα και στη Γερμανία. Μέσα από βίντεο και προπαγάνδα, επιχειρείται να δηλητηριαστούν οι ψυχές των ανθρώπων με ψέματα και μισαλλοδοξία.

Προβάλλουν ψευδείς ισχυρισμούς ότι τα ελληνικά νησιά βρίσκονται υπό «κατοχή» ή ότι η Θράκη δεν είναι ελληνική. Η πραγματικότητα όμως είναι ξεκάθαρη: οι διεθνείς συνθήκες έχουν καθορίσει τα σύνορα οριστικά και αμετάκλητα. Η Συνθήκη της Λωζάννης ορίζει ρητά ότι οι μουσουλμάνοι της Θράκης είναι Έλληνες πολίτες με πλήρη δικαιώματα και υποχρεώσεις.

Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αμφισβητεί την κυριαρχία της Ελλάδας ή να χρησιμοποιεί την πίστη των ανθρώπων ως εργαλείο προπαγάνδας. Ο φανατισμός αυτός δεν απειλεί μόνο την ειρήνη στην περιοχή, αλλά και την κοινωνική συνοχή στη Γερμανία, όπου Έλληνες και Τούρκοι ζουν δίπλα-δίπλα.

Η Ιστορία, οι συνθήκες και το διεθνές δίκαιο είναι ξεκάθαρα. Η Ελλάδα δεν κατέχει τίποτα ξένο – υπερασπίζεται μόνο τα δικά της. Όσοι προσπαθούν να πείσουν τον λαό τους για το αντίθετο, οδηγούν σε επικίνδυνους δρόμους, γεμάτους μίσος και ψευδαισθήσεις.

Η αγωνία της επιστροφής στην πατρίδα

Η πλειονότητα των Ελλήνων που ζουν στο εξωτερικό –σχεδόν το 90%– επιθυμεί διακαώς να επιστρέψει στην πατρίδα. Η αγάπη για την Ελλάδα, οι ρίζες, οι μνήμες και η ανάγκη να μεγαλώσουν τα παιδιά τους με την ελληνική γλώσσα και παράδοση, τους ωθούν σε αυτό το όνειρο.

Κι όμως, η πραγματικότητα είναι σκληρή. Το ελληνικό κράτος δεν έχει δημιουργήσει τις απαραίτητες συνθήκες για να γίνει αυτή η επιστροφή εφικτή. Η γραφειοκρατία, η έλλειψη υποδομών, οι οικονομικές δυσκολίες και η απουσία πολιτικής στήριξης καθιστούν την επιστροφή σχεδόν ανέφικτη για την πλειονότητα των Ελλήνων της διασποράς.

Αυτό το κενό αφήνει τον Ελληνισμό «κομμένο στα δύο». Από τη μία είναι οι Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό, με την καρδιά τους στην πατρίδα αλλά χωρίς δυνατότητα επιστροφής· από την άλλη είναι η Ελλάδα, που δείχνει να μην μπορεί ή να μην θέλει να τους υποστηρίξει. Η αδράνεια αυτή όχι μόνο στερεί ευκαιρίες από τους ανθρώπους, αλλά πλήττει και το μέλλον του ελληνισμού.

Αξιότιμε κύριε Καλεντερίδη,

Σας ευχαριστούμε από καρδιάς που αφιερώσατε χρόνο να διαβάσετε αυτό το κείμενο. Η φωνή σας, ο αγώνας και η αφοσίωσή σας μέσα από τα βίντεά σας είναι για εμάς φάρος ελπίδας και δύναμης. Κάθε φορά που ακούμε τη σκέψη και την αγωνία σας για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό, νιώθουμε πως δεν είμαστε μόνοι σε αυτόν τον δύσκολο δρόμο της ξενιτιάς.

Η εποχή μας είναι απαιτητική και γεμάτη προκλήσεις. Γι’ αυτό η ενότητα, η αλληλεγγύη και η φωνή του Ελληνισμού είναι πιο αναγκαίες από ποτέ. Σας παρακαλούμε να συνεχίσετε να μεταφέρετε την πραγματικότητα των αποδήμων, να ακουστεί η φωνή μας και να μας βοηθήσετε να κρατήσουμε ζωντανές τις ρίζες μας, την ταυτότητα και την ελπίδα μας.

Με βαθιά εκτίμηση, θαυμασμό και ευγνωμοσύνη