Οι εθνικές προκλήσεις της Αρμενίας και η Διασπορά

Άρθρο του Ζακ Νταμαντιάν στην εφημερίδα Αζάτ Όρ

Μετά τον 44ήμερο Πόλεμο του Αρτσάχ, άρχισε να κυκλοφορεί μια άποψη σύμφωνα με την οποία «οι Αρμένιοι της Διασποράς δεν πρέπει να μιλούν για την πολιτική της Αρμενίας, αφού δεν ζουν μέσα στη χώρα, και η κυβέρνηση έχει εκλεγεί από τον λαό».

Αναμφίβολα, σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα είναι σεβαστή τόσο η γνώμη του πολίτη όσο και η ελεύθερη έκφραση διαφορετικών απόψεων.

Ωστόσο, προκαλεί εντύπωση ότι τέτοιες αντιλήψεις δεν υπήρχαν πριν από τη “βελούδινη επανάσταση”, παρόλο που οι Αρμένιοι της Διασποράς ασκούσαν σφοδρή κριτική στις μετασοβιετικές κυβερνήσεις, επισημαίνοντας τη συντριπτική φτώχεια των κατοίκων και την προφανή οικονομική ανισότητα.

Εκείνες οι κυβερνήσεις είχαν καταδικαστεί στη συνείδηση του αρμενικού λαού με την κατηγορία της «διαφθοράς», αν και η θεμελιώδης αρχή της δικαιοσύνης ορίζει πως «κάθε κατηγορούμενος θεωρείται αθώος μέχρι να αποδειχθεί ένοχος από το δικαστήριο».

Αλλά είναι άραγε η διαφθορά ένα αποκλειστικά μετασοβιετικό φαινόμενο;

Ανατρέχοντας στην παγκόσμια ιστορία, από τη γένεση των αρχαίων κρατών και τη βασιλεία του ινδιάνικου φύλου των Ίνκας έως τις σύγχρονες δημοκρατίες, βλέπουμε πως ακόμη και οι πιο ανεπτυγμένες κοινωνίες δεν έχουν μείνει αλώβητες.

Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η ποινή φυλάκισης πέντε ετών του πρώην προέδρου της Γαλλίας, Νικολά Σαρκοζί, για τη δωροδοκία που φέρεται να έλαβε από τον Καντάφι.

Στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης, κάθε άνθρωπος δεν είναι μόνο πολίτης του κράτους του, αλλά και πολίτης του κόσμου.

Όταν διεξάγονται εκλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες, στη Γερμανία, στην Τουρκία ή στη Γαλλία, τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης προβάλλουν ζωντανές αναλύσεις, όπου δημοσιογράφοι, πολιτικοί και ειδικοί εξετάζουν τα αποτελέσματα και τις επιπτώσεις τους.

Ο Έλληνας πολίτης σχολιάζει την πολιτική αυτών των χωρών. Γιατί, λοιπόν, να μην έχει και ο Αρμένιος της Διασποράς το δικαίωμα να μιλήσει για την Αρμενία;

Ή μήπως θα του αφαιρεθεί αυτό το «δικαίωμα» απλώς και μόνο επειδή είναι Αρμένιος στην καταγωγή;

Κατά τον πόλεμο στη Γάζα, Εβραίοι διανοούμενοι που δεν ζουν στο Ισραήλ επέκριναν ανοιχτά τον Νετανιάχου, παρότι είχε εκλεγεί δημοκρατικά από τον λαό του.

Παρά το γεγονός ότι το Ισραήλ εξήλθε στρατιωτικά νικηφόρο, πολεμώντας ταυτόχρονα σε δύο μέτωπα, είναι αυτονόητα καταδικαστέα η σφαγή αμάχων, ιδιαίτερα παιδιών.

Ωστόσο, δεν μπορεί να αγνοηθεί πως ένα κράτος των δέκα εκατομμυρίων κατάφερε να γονατίσει ένα των ενενήντα, λαμβάνοντας σημαντική διπλωματική στήριξη από την εβραϊκή Διασπορά.

Στις δημοκρατίες υπάρχουν αμέτρητα παραδείγματα ηγετών που δεν εφάρμοσαν τα προεκλογικά τους προγράμματα.

Ας θυμηθούμε πως ακόμη και ο Χίτλερ ανήλθε στην εξουσία της Γερμανίας μέσω εκλογών.

Όσον αφορά την αρμενική πραγματικότητα, δεν ήταν η Διασπορά εκείνη που πριν τον πόλεμο αποφάσισε να ακυρώσει τις διαπραγματεύσεις για τη λύση του «ζητήματος του Αρτσάχ», ούτε εκείνη που απέρριψε τις προτάσεις για ειρήνευση.

Οι οργανώσεις της αρμενικής Διασποράς πάντοτε απέφευγαν τις πολεμοχαρείς δηλώσεις.

Ωστόσο, στις προσωπικές συνομιλίες, δεν λείπει το πικρό ερώτημα:

«Αφού δεν υπήρχε καμία πιθανότητα νίκης, γιατί θυσιάστηκε το άνθος της νεολαίας μας;»

Το δικαίωμα του πολίτη της Αρμενίας να ζει με ειρήνη και αξιοπρέπεια είναι αδιαπραγμάτευτο, όπως και για όλους τους λαούς του κόσμου.

Όμως μπορούν αυτά τα δικαιώματα να διασφαλιστούν με την παραίτηση από τα εθνικά σύμβολα και δικαιώματα;

Ανατρέχοντας στη σοβιετική περίοδο, βλέπουμε ότι η Αρμενία, όσο της επέτρεπαν οι συνθήκες, διατήρησε τα εθνικά της σύμβολα. Ακόμη και στις πιο σκληρές σταλινικές εποχές δεν αρνήθηκε ποτέ το Αραράτ.Είναι γνωστός ο διάλογος του Νικίτα Χρουστσόφ με έναν Τούρκο πολιτικό, όταν εκείνος τον ρώτησε:

«Γιατί επιτρέπετε στους Αρμενίους να χρησιμοποιούν το όρος Αραράτ, αφού δεν τους ανήκει;»

Και ο Σοβιετικός ηγέτης απάντησε:

«Κι εσείς έχετε τη Σελήνη στη σημαία σας. Σας ανήκει μήπως;»

Το 1980, στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Μόσχας, το Αρμενικό Κρατικό Συγκρότημα Χορού παρουσίασε τον χορό «Berd», ενώ στο στάδιο «Λουζνίκι» απεικονιζόταν περήφανα το Αραράτ.

Η γεωγραφική θέση της Αρμενίας είναι αναμφίβολα δύσκολη.

Η σημερινή κυβέρνηση της Δημοκρατίας της Αρμενίας φαίνεται να αποκηρύσσει το Αραράτ ως εθνικό σύμβολο, ενώ ο υπουργός Εξωτερικών φέρει το όνομα… Αραράτ Μιρζογιάν.

Ο πρωθυπουργός, μέσα από τις αναρτήσεις του στα κοινωνικά δίκτυα, παρουσιάζει στιγμιότυπα όπου διαβάζει την «Ιστορία των Αρμενίων».

Μα μελετώντας το παρελθόν, γίνεται φανερό ότι ο βάρβαρος γείτονας ποτέ δεν ικανοποιείται με μονομερείς υποχωρήσεις, ενώ η Δύση παραμένει μακρινή και αδιάφορη απέναντι στα προβλήματα της περιοχής μας.

Σε συνέντευξή του στο ινδικό δίκτυο WION και τον δημοσιογράφο Sidhant Sibal, ο Υπουργός Εξωτερικών της Κυπριακής Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Κόμπος, τόνισε πως η Ινδία αποτελεί «σταθερό και διαχρονικό» υποστηρικτή της Κύπρου στο ζήτημα της τουρκικής εισβολής και κατοχής.

Ο κ. Κόμπος εξέφρασε την ευγνωμοσύνη της Λευκωσίας για τη συνεπή στήριξη της Ινδίας στην προάσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας, καθώς και για τη θέση που διατυπώνει υπέρ της πλήρους εφαρμογής των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ σχετικά με τη λύση του Κυπριακού.

Υπενθυμίζεται ότι η Ινδία υποστηρίζει λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας, στη βάση των αποφάσεων του ΟΗΕ, και δεν αναγνωρίζει το καθεστώς που επιβλήθηκε μετά την τουρκική εισβολή του 1974, η οποία οδήγησε στη διχοτόμηση του νησιού.

Ο Υπουργός Εξωτερικών της Κύπρου πραγματοποιεί επίσημη επίσκεψη στο Νέο Δελχί, με στόχο την περαιτέρω ενίσχυση των διμερών σχέσεων, ιδιαίτερα στους τομείς της ενέργειας, της άμυνας, της ναυτιλίας και της ψηφιακής οικονομίας.