Η αρμενική κοινότητα στη Συρία Hasakahs ανταποκρίνεται στο κάλεσμα για γενική επιστράτευση παίρνοντας τα όπλα και σχηματίζοντας ένα αρμενικό τάγμα” (..) ο αρμενικός λαός είναι μαζί με τον #SDF ενάντια στις επιθέσεις του κατοχικού τουρκικού κράτους και τις συμμορίες του».

Δείτε την κινητικότητα & από τους Κούρδους!

O Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν απευθύνθηκε με διάγγελμά του στον γαλλικό λαό μετά την παραίτηση Μπαρνιέ, τονίζοντας μεταξύ άλλων πως θα ορίσει τον νέο πρωθυπουργό εντός των επόμενων ημερών.

Ο Μακρόν ευχαρίστησε αρχικά τον Μπαρνιέ για την «αφιέρωσή» του και την «απροθυμία του να τα παρατήσει» κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του. «Στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων», πρόσθεσε.

Η προτεραιότητα του νέου πρωθυπουργού θα είναι να περάσει ο προϋπολογισμός, τόνισε ο Μακρόν στο διάγγελμά του. Όπως είπε, στις αρχές του επόμενου έτους η νέα κυβέρνηση θα παρουσιάσει τον νέο προϋπολογισμό που πρέπει να εγκριθεί ώστε «να υλοποιηθούν οι αναγκαίες επενδύσεις».

Ο Εμανουέλ Μακρόν επέκρινε με δριμύτητα τους βουλευτές της άκρας δεξιάς και της άκρας αριστεράς οι οποίοι όπως είπε αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Ανέφερε επίσης πως προκήρυξε πρόωρες βουλευτικές εκλογές το περασμένο καλοκαίρι διαπιστώνοντας από τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών την ενίσχυση των πολιτικών άκρων. Σημείωσε ωστόσο ότι η κίνηση του δεν έγινε κατανοητή.

Ο πρόεδρος Μακρόν συνέχισε λέγοντας, ότι ορισμένοι από τους πολιτικούς του αντιπάλους επέλεξαν το «χάος». Είπε ότι «δεν σκέφτονται εσάς τους ψηφοφόρους», υποδηλώνοντας ότι το ενδιαφέρον τους είναι οι επόμενες προεδρικές εκλογές.

Είπε τελος ότι η άκρα δεξιά και η άκρα αριστερά ενώθηκαν σε ένα αντιδημοκρατικό μέτωπο και ότι ο ίδιος δεν είναι διατεθειμένος να αναλάβει ευθύνες που δεν είναι δικές του.

Ο Μακρόν παραδέχτηκε ότι «είναι δική του ευθύνη» το γεγονός ότι η διάλυση του κοινοβουλίου και η προκήρυξη πρόωρων εκλογών το καλοκαίρι ήταν μια απόφαση που δεν έγινε κατανοητή από τους πολιτικούς παράγοντες. «Σήμερα στην Εθνοσυνέλευση δεν υπάρχει μια σαφής πλειοψηφία για αυτό χρειάζεται μια νέα πολιτική μέθοδος», είπε.

Ο Πρόεδρος Μακρόν τόνισε ότι η Γαλλία ξέρει να κάνει «σπουδαία πράγματα», προτρέποντας όλους στη χώρα να κάνουν «το ίδιο τώρα» και έκλεισε την ομιλία του, τονίζοντας πως η Γαλλία «πρέπει να ανοικοδομηθεί».

Το Πακιστάν βρίσκεται επί του παρόντος αντιμέτωπο με δύο ισχυρά κοινωνικά κινήματα στις δυτικές επαρχίες του που μοιράζονται μια ρητή αυτονομιστική ατζέντα, συνυφαίνουν τη ρητορική θυμάτων και έχουν ισχυρή υποστήριξη από ξένα κράτη και τη διασπορά.

Αν συνοψίσει κανείς το κυρίαρχο τοπίο στο Πακιστάν, δύο χαρακτηριστικά το περικλείουν ιδιαίτερα – ο συνηθισμένος θάνατος στρατιωτών σε ανησυχητικούς αριθμούς και μεγαλοπρεπείς ομιλίες που χαρακτηρίζουν επίμονα όλη τη μη κρατική βία ως τρομοκρατία και δεσμεύονται να την αντιμετωπίσουν κατά μέτωπο. Πολλοί λόγοι εξηγούν αυτή τη στρατιωτική νοοτροπία. Αναμφισβήτητα, είναι ο δρόμος της ελάχιστης αντίστασης, ειδικά σε κράτη όπου οι κυβερνήσεις καλούνται λιγότερο να λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους.

Δεύτερον, ο λόγος της Δύσης για τον Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας έχει παράσχει γενική νομιμότητα στα ολοκληρωτικά καθεστώτα για να περιγράψουν εκ νέου τη μάχη κατά των εγχώριων αντιπάλων αξιοποιώντας τη βία. Εξάλλου, η στρατηγική μόνο με τη βία δελεάζει απίστευτα επειδή διευρύνει τη δύναμη της αστυνομίας και των υπηρεσιών πληροφοριών και μοχλεύει το κράτος να καταχραστεί το καθεστώς του μονοπωλίου στη βία του Βέμπεριαν. Αντίθετα, οι κυβερνήσεις αποφεύγουν τις προσεγγίσεις επίλυσης συγκρούσεων που απαιτούν την αντιμετώπιση των βαθύτερων αιτιών, αλλά μπορούν ενδεχομένως να εκθέσουν μεταξύ άλλων παραγόντων βίας τις υπερβολές της άρχουσας ελίτ.

Το Πακιστάν βρίσκεται επί του παρόντος αντιμέτωπο με δύο ισχυρά κοινωνικά κινήματα στις δυτικές επαρχίες του που μοιράζονται μια ρητή αυτονομιστική ατζέντα, συνυφαίνουν τη ρητορική θυμάτων και έχουν ισχυρή υποστήριξη από ξένα κράτη και τη διασπορά. Το ένα είναι ένα μαρξιστικό αποσχιστικό κίνημα σταθερά εδραιωμένο σε περιοχές του Νοτιοδυτικού Βελουχιστάν. Το άλλο είναι ένα εθνοθρησκευτικό κίνημα υπό την ηγεσία των Ταλιμπάν που επιδιώκει την κατάληψη εδαφών των φυλών. Η πρώτη είναι μια επαναστατική εξέγερση εμπνευσμένη από τη βάση, η δεύτερη ένα τυπικό παράνομο τρομοκρατικό κίνημα. Εκτός από την απορρόφηση συγκεκριμένων μεθόδων πολέμου, η διαφορά μεταξύ των δύο είναι η έμφαση ή η απουσία, της συνεργασίας και της πολιτικής οργάνωσης των μαζών. Αυτοί οι μεταμοντερνιστικοί τρόποι βίαιης έκφρασης στο Πακιστάν, συμπεριλαμβανομένης της τρομοκρατίας, προέρχονται από βαθιά μπερδεμένες ιστορικές, ανθρωπολογικές, κοινωνικοοικονομικές, κανονιστικές και πολιτικές διαδικασίες, θεσμούς και πλαίσια. Σε αυτό το περιβάλλον, η τρομοκρατία δεν είναι ούτε παρίας, ούτε «μάχη μεταξύ ομοτίμων ανταγωνιστών», ούτε είναι ανωμαλία. Αντίθετα, είναι μια μεταδιεργασία (και όχι η) ενσωματωμένη μέσα, μεταξύ και μεταξύ πολλών κοινωνικοπολιτικών διαδικασιών που συνεπάγονται μια σειρά από φορείς. Έτσι, το φαινόμενο δεν μπορεί εύκολα να διαχωριστεί από αυτές τις δυναμικές, εκτός και αν αναλυθεί επαγγελματικά. «Η στρατηγική σκέψη όπως επιδιώκεται στον στρατιωτικό σχεδιασμό είναι ακατάλληλη για την αντιμετώπιση ενός προβλήματος τρομοκρατίας», καθιστώντας αντ’ αυτού την ανάγκη να εμπλέκεται κάθε (μη) βίαιο πλαίσιο με βάση την αξία του.

Η εξέγερση των Μπαλόχ χρησιμοποιεί περίπλοκες τακτικές με εξίσου επίκεντρο την κατήχηση και την πολιτική αναταραχή. Το κίνημα έχει γίνει πολύ πιο πολιτικοποιημένο τον τελευταίο καιρό λόγω της αυξημένης ευαισθησίας των ανδρών σε διώξεις που ωθούν τις γυναίκες των Μπαλόχ να αποκρούσουν την πατριαρχία και την έξαρσή του που προκλήθηκε από την κακομεταχείριση της Επιτροπής Μπαλόχ Γιακτζέχτι. Η έντονη εμφάνιση του αυτοκτονικού-φεμινισμού του Μπαλόχ που παρομοιάζεται με τις κουρδικές αδελφές κομμούνες, η ευρύτερη απήχησή του μεταξύ των νεαρών εγγράμματων γυναικών και η ξενοφοβία κατά των «κατακτητών» φανερώνουν την έμφυλη κινητοποίηση.

Ένα τρομοκρατικό κίνημα παρακάμπτει την επιτακτική ανάγκη της πολιτικής οργάνωσης δίνοντας προτεραιότητα στη στρατιωτική στρατηγική για την ταχεία επίτευξη στρατηγικών στόχων. Διδακτικά, ακολουθώντας τα βήματα των μεντόρων του, το TTP αναδιαμορφώνεται τώρα σε εξέγερση. Τοποθετεί τις αφηγήσεις, τα σχόλια, τις κριτικές και τις ομιλίες του μέσα σε εθνοεθνικά παράπονα, γράφει θρησκευτικές πολεμικές, συμμετέχει στην τοπική πολιτική και αποφεύγει να στοχοποιεί αμάχους.

Είναι όλη αυτή η ανατομία της σύγκρουσης επιρρεπής σε μια στρατιωτική λύση ή μήπως δικαιολογεί πολυδιάστατες προσεγγίσεις πολιτικής, κοινωνικής και ιατρικής επιστήμης (όπως ο χημειοεμβολισμός) που στηρίζονται σε ένα κριτικά φιλολαϊκό όραμα; Εν πάση περιπτώσει, η επίλυση των υφιστάμενων προκλήσεων υπερβαίνει τις δυνατότητες ενός μεμονωμένου ιδρύματος που διακινδυνεύει μόνο περισσότερη ανθρώπινη, φήμη, ηθική και υλική απώλεια με μειωμένες αποδόσεις. Αντίθετα, η υπόθεση της επικρατούσας βίας ως μορφής σύγκρουσης μπορεί να διοχετεύσει εκ νέου τις ενέργειες των κινημάτων σε πιο εύκολες πολιτικές διαδικασίες. Αυτό θα ελευθερώσει τους απογοητευμένους και θα διατηρήσει τους εθνικούς πόρους. Ωστόσο, για να συμβεί αυτό, η πακιστανική πολιτική πρέπει να αποκηρύξει το αφήγημα, ότι «όλα είναι τρομοκρατία», όσο νωρίτερα τόσο καλύτερα από το να κυνηγήσει μια δαπανηρή χίμαιρα.

ΠΗΓΗ: Tribune