ΗΤουρκία έχει ήδη πατήσει το δάκτυλο στη σκανδάλη, εφόσον στηρίζει συνονθυλεύματα ανταρτικών ομάδων εντός της Συρίας και εφόσον έχει ήδη ανοίξει τον δρόμο στους τζιχαντιστές να καταλάβουν την εξουσία και να διευρύνουν το έδαφος που κατέχουν ώς τον Ευφράτη. Είναι όμως ή όχι το Κουρδιστάν της Συρίας ένα ναρκοπέδιο; Ενώ αυτά συμβαίνουν στον βορρά, στον νότο της Συρίας οι Ισραηλινοί βρίσκονται μόλις 30 χιλιόμετρα μακριά από τη Δαμασκό. Ο δε Ερντογάν αναγνωρίζεται και από την ΕΕ και από τις ΗΠΑ ως ο ηγέτης-κλειδί στην κρίση, τη στιγμή που οι πληροφορίες από την Τουρκία επιβεβαιώνουν όσα είχε γράψει η «Σ» την περασμένη Κυριακή. Ότι, δηλαδή, η Άγκυρα επιδιώκει όπως υπογράψει με το νέο καθεστώς της Συρίας μια συμφωνία στο μοντέλο του τουρκολιβυκού μνημονίου, από την οποία θα αποσπάσει το 8% από την Κυπριακή ΑΟΖ. Μια θαλάσσια περιοχή, που σήμερα προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι ανήκει στο ψευδοκράτος. Ήδη το θέμα έχει εγερθεί στην τελευταία Σύνοδο της ΕΕ από τον Έλληνα Πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Κύπριο Πρόεδρο Νίκο Χριστοδουλίδη.

Το domino effect

Η Άγκυρα ασκεί βέτο στη δημιουργία κουρδικού κράτους ή αυτόνομης περιοχής στη Συρία είτε εντός είτε εκτός του πλαισίου του νέου πολιτειακού μοντέλου, το οποίο δεν έχει καθοριστεί ακόμη. Λόγω της καταστάσεως που επικρατεί, γίνεται λόγος για ένα μοντέλο ομοσπονδίας με συνομοσπονδιακά χαρακτηριστικά, ανάλογο με εκείνο του Ιράκ, το οποίο, όμως, δεν φαίνεται να είναι και τόσο επιτυχημένο. Ο εφιάλτης της Τουρκίας είναι η δημιουργία ενός domino effect. Και αυτό σημαίνει ότι, εφόσον δημιουργηθεί μια νέα αυτόνομη περιοχή στη Συρία μετά από εκείνη στο Ιράκ, μεγαλώνει ο κίνδυνος για τις αλυτρωτικές τάσεις και τη δημιουργία προϋποθέσεων για αυτόνομη περιοχή εντός της Τουρκίας, όπου το 20% του εδάφους και το 25% του πληθυσμού ανήκει στους Κούρδους.

Οι αντιφάσεις της Τουρκίας

Επί τούτου δε είναι που εγείρεται το εξής ερώτημα, το οποίο θα έπρεπε να τεθεί από τη Λευκωσία και ενώπιον της ΕΕ και ενώπιον των ΗΠΑ: Πώς είναι δυνατό να απαγορεύει η Τουρκία τη δημιουργία αυτόνομης περιοχής στους Κούρδους ενός γηγενούς πληθυσμού στη Συρία και αλλού, αλλά την ίδια στιγμή να αξιώνει ισότιμη κυριαρχία και δύο κράτη στην Κύπρο, όταν στα κατεχόμενα εδάφη και ο πληθυσμός, καθώς και το έδαφος ανήκουν σε ποσοστό πέραν του 82% στους Έλληνες του νησιού; Εφόσον πιστεύει τόσο πολύ στην ομοσπονδία ή στην συνομοσπονδία η Τουρκία, γιατί δεν την εφαρμόζει εντός του εδάφους της με τους Κούρδους, υιοθετώντας το μοντέλο των δύο ισότιμων συνιστώντων κρατών με πολιτική ισότητα, ισότιμη κυριαρχία και εκ περιτροπής Προεδρία; Εφόσον για τη δική της περίπτωση θεωρεί ότι είναι διχοτόμηση και διαμελισμός της χώρας, πώς μπορεί να είναι για μας επανένωση;

Οι «τρομοκράτες» και οι ζώνες ασφαλείας

Οι Τούρκοι, βεβαίως, υιοθετούν τη στρατηγική της ισχύος και όχι του δικαίου. Δημιουργούν «δίκαιο» μέσω τετελεσμένων. Συναφώς, θέλουν, όπως και το ΄74 στην Κύπρο, να προκαλέσουν τετελεσμένα επί του εδάφους. Εδώ και καιρό έχουν δημιουργήσει εντός της Συρίας δύο ζώνες ασφαλείας, τις οποίες δικαιολογούσαν και δικαιολογούν στην εξής βάση: «Εφόσον ο Άσαντ δεν μπορεί να παρέχει ασφάλεια στα σύνορά του μαζί μας και δεχόμαστε επιθέσεις από τις τρομοκρατικές ομάδες των Κούρδων, οφείλουμε να ασκήσουμε το δικαίωμα της αυτοάμυνας, άρθρο 51 του χάρτη του ΟΗΕ. Εφόσον σήμερα η αστάθεια συνεχίζεται και το νέο καθεστώς θέλει στήριξη, η Τουρκία είτε η ίδια είτε μέσω τρίτων, συνεχίζει να παρέχει ασφάλεια». Το νέο στοιχείο ποιο είναι; Ότι πλέον έχει την έγκριση του νέου καθεστώτος στις ενέργειές της, αφού καμιά αντίδραση δεν υπάρχει. Το κενό, όμως, είναι ότι το νέο καθεστώς δεν τυγχάνει ακόμη διεθνούς αναγνώρισης, παρότι η ΕΕ έσπευσε, μέσω της Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, να δηλώσει ότι επιδιώκει να έχει πιο στενές σχέσεις μαζί του. Με ποιους, με τους τρομοκράτες; Διότι, έτσι τους χαρακτήριζε ώς τώρα. Και πού έγιναν οι τοποθετήσεις αυτές; Στην Τουρκία, όπου η Πρόεδρος της Επιτροπής όπως και ο νέος Πρόεδρος Ντόναλτ Τραμπ αναγνώρισαν τον ρόλο-κλειδί της Άγκυρας, παρότι φραστικά δεν θέλουν την «άμεση επέμβαση» της Τουρκίας. Τι γίνεται όμως όταν αυτή διενεργείται μέσω τρίτων, αλλά με τη στήριξή της Άγκυρας, που περιλαμβάνει, ήδη, άρματα μάχης, πυροβολικό, ρουκετοβόλα, συμβούλους και αεροπορία;

Οι δύο τομείς και οι γέφυρες του Ευφράτη

Ποιος είναι ο τουρκικός στρατηγικός σχεδιασμός: Πρώτο, οι Τούρκοι έχουν ήδη προχωρήσει στην κατάληψη της πόλης Μαντζίπ, που είναι στρατηγικής σημασίας για την προώθησή τους προς τις γέφυρες του Ευφράτη. Δεύτερο, οι τουρκικές δυνάμεις βρίσκονται στις τρεις γέφυρες του Ευφράτη, χωρίς να έχουν ακόμη τον έλεγχο. Γίνονται μάχες. Ο έλεγχος των τριών γεφυρών είναι σημαντικός για την προώθηση των εντολοδόχων της Άγκυρας ή ακόμη και του τουρκικού στρατού από την άλλη πλευρά του ποταμού. Έτσι θα είναι δυνατή η προέλασή τους και η συνένωση του δυτικού με τον ανατολικό τομέα ,που κατέχει σήμερα η Τουρκία στη λογική της ζώνης ασφαλείας. Τρίτο, η κατάληψη της πόλης Κομπανί επί των συνόρων της Τουρκίας στα βόρεια της Συρίας. Η πτώση της πόλης του Κομπανί θα προκαλέσει πτώση ηθικού στους Κούρδους και θα επιτρέψει στις τουρκικές δυνάμεις ή στους εντολοδόχους τους να προχωρήσουν από τα βόρεια, στα νότια και τα δυτικά, για να διευκολύνουν την ένωση των δυο τομέων, που υπάρχουν σήμερα. Ο ένας είναι στα ανατολικά και ο άλλος στα δυτικά, όπως έχουμε ήδη αναφέρει. Η πόλη Κομπανί έχει προσλάβει θρυλικό χαρακτήρα. Τον Σεπτέμβριο του 2014, οι δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους με τη «διακριτική στήριξη» της Άγκυρας είχαν μπει στην πόλη, αλλά οι κουρδικές Δυνάμεις με σημαντική και ηγετική τη δράση των γυναικών και την από αέρος κάλυψη των ΗΠΑ πολέμησαν μέχρις εσχάτων και νίκησαν. Το Κομπανί είναι κάτι όπως το Στάλινγκραντ για τους Ρώσους. Η δημιουργία ενιαίας τουρκικής κατοχικής ζώνης θα επιφέρει ήττα στους Κούρδους, θα τους σπρώξει προς Ιράκ και η Άγκυρα θα μπορεί ευκολότερα να επιβάλει τους όρους της. Και να διευκολύνει ταυτοχρόνως το νέο σουνιτικό καθεστώς του Αλ Τζολάνι από κουρδικές αξιώσεις. Σε αυτά, θα πρέπει να προστεθεί και το εξής: Η περιοχή έχει πλούσια κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου…

Το κτύπημα των ΗΠΑ…

Τα συναφή επί των ανωτέρω ερωτήματα που εγείρονται έχουν ως ακολούθως: Οι Κούρδοι της Συρίας έχουν τη συμπάθεια των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Για ίδιους και διαφορετικούς λόγους. Και εξηγούμε: Οι Κούρδοι ήταν και είναι και για τις ΗΠΑ και για το Ισραήλ μια αποτρεπτική για το Ισλαμικό Κράτος και για κάθε φανατικό μουσουλμάνο τρομοκράτη αποτρεπτική δύναμη και απειλή. Και συνεχίζουν οι Κούρδοι να είναι. Εάν μπει τουρκικός στρατός στο Κομπανί ή και αλλού για την ένωση του δυτικού και ανατολικού τομέα, που ελέγχουν οι Τούρκοι, θα ενεργήσουν οι ΗΠΑ, όπως και παλιά; Με άλλα λόγια, θα κτυπήσουν με την αεροπορία τους τον επίσημο τουρκικό στρατό, που είναι και μέλος του ΝΑΤΟ; Δύσκολο, αν όχι αδύνατο. Πολύ πιο εύκολο θα είναι να βομβαρδίσουν, εάν είναι στρατός ατάκτων εντολοδόχων της Άγκυρας. Από την άλλη, οι σχέσεις του Ισραήλ και με την Τουρκία και με το νέο καθεστώς είναι συγκρουσιακές. Το Ισραήλ έχει κάθε λόγο να κλείνει το μάτι στους Κούρδους και να τους θεωρεί φίλιες δυνάμεις. Είναι όμως δύσκολο, αν όχι απίθανο, να κτυπήσει με δικά του στρατιωτικά μέσα τον τουρκικό στρατό. Αυτό θα σημαίνει πόλεμο με την Άγκυρα. Και μια τέτοια εξέλιξη, οι πρώτοι που δεν θα την ήθελαν είναι οι Αμερικανοί. Διότι οι δυο πυλώνες ασφαλείας τους σε περιφερειακό επίπεδο θα τινάζονταν στον αέρα.

Η παράκαμψη το ζητούμενο και η αυτονομία

Ούτως ή άλλως ο ισραηλινός στρατός βρίσκεται μόλις 30 χιλιόμετρα έξω από τη Δαμασκό. Ερώτημα. Έχει λόγο να μπει μέσα; Διότι το ζητούμενο δεν είναι πώς θα μπει, αλλά εάν θα μπορέσει να μείνει ή να βγει νικητής ή χωρίς σημαντικές, δυσανάλογες με το όποιο κέρδος, απώλειες. Το ίδιο ισχύει και για την Τουρκία στο Κομπανί. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εάν ο τουρκικός στρατός καταλάβει το Κομπανί, διευκολύνει -για τους λόγους που έχουν ήδη αναφερθεί- τον στρατηγικό του σχεδιασμό. Θα έχει όμως σοβαρές απώλειες και υπάρχει πάντα και ο κίνδυνος της παγίδευσης. Υπό αυτές τις συνθήκες, υπάρχει και η άλλη επιλογή: Να παρακαμφθεί μεν, αλλά να αποκλειστεί το Κομπανί, μέχρι τη σταδιακή του πτώση, την ίδια στιγμή που είτε ο τουρκικός στρατός είτε οι εντολοδόχοι του θα προχωρούν και θα ενώσουν τον δυτικό με τον ανατολικό τομέα. Βεβαίως, οι Τούρκοι έχουν την πολυτέλεια να τύχουν της υποστήριξης των τζιχαντιστών του καθεστώτος ή άλλων φιλικών προς αυτούς φατριών από τα νότια προς τα βόρεια. Η δημιουργία μιας ενιαίας τουρκικής ζώνης περιορίζει τους Κούρδους προς την περιοχή του Ιράκ και τους εγκλωβίζει μεταξύ των τουρκικών δυνάμεων και άλλων φατριών από τα βόρεια και του καθεστώτος από τα νότια. Εάν θα τα καταφέρει ή όχι η Άγκυρα, πώς και σε ποιο βαθμό, είναι το ζητούμενο. Με άλλα λόγια: Ακόμη και αν ενώσει τις δυο ζώνες της η Τουρκία, πώς θα αποτρέψει την εμπλοκή των Κούρδων σε ένα νέο πολιτειακό σύστημα, στο οποίο, εάν είναι ομοσπονδιακό, θα έχουν τη δική τους περιοχή; Εκτός και αν δεν πάνε σε ομοσπονδία…

Η τάφρος της Συρίας και το Ιράν

Πώς θα δημιουργηθεί νέο πολιτειακό σύστημα στη Συρία, όταν οι Τούρκοι στον βορρά και οι Ισραηλινοί στον νότο έχουν υπό την κατοχή τους, στη λογική των ζωνών ασφαλείας, δικά τους εδάφη, τη στιγμή που το Κουρδικό συνιστά ανοικτή πληγή και η ταυτότητα του Αλ Τζολάνι δεν εμπνέει εμπιστοσύνη στη Δύση; Αλλά ακόμη και αν ο τζιχαντιστής ηγέτης της Συρίας στραφεί προς τις ΗΠΑ για να παραμείνει στην εξουσία και να γίνει μια αποτρεπτική απειλή για τους Σιίτες του Ιράν, τι θα γίνει με το Ισραήλ; Θα επιτρέψουν οι Σουνίτες τζιχαντιστές την κατοχή εδαφών της Συρίας από το Ισραήλ; Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι ο Αλ Τζολάνι είναι «διαλεκτικός» και «ανεκτικός», πώς θα αντιδράσουν 37 φατρίες ανταρτών που συνθέτουν τη δύναμή του; Εάν, δηλαδή, συνεργαστεί με τις ΗΠΑ θα τον ακολουθήσουν οι ομάδες αυτές, που είχαν, όπως και ο ίδιος, σχέση με το Ισλαμικό Κράτος και την Αλ Κάιντα ή θα προκύψει νέος εμφύλιος εάν κάποιες από αυτές σηκώσουν μπαϊράκι; Θα είναι η Συρία μια νέα τάφρος που θα χωρίζει το Ισραήλ και την Τουρκία ή μήπως οι ΗΠΑ θα επιδιώξουν μαζί με το νέο καθεστώς της Συρίας να φέρουν τους συμμάχους τους πιο κοντά, για να βγάλουν από τη μέση το Ιράν;

ΝΑΤΟ, Κίνα και Ρωσία…

Όταν οι ΗΠΑ σχεδιάζουν, λαμβάνουν υπόψη και άλλες παραμέτρους, όπως τη Ρωσία και την Κίνα. Η Τουρκία είναι χώρα του ΝΑΤΟ και η μόνη που μπορεί να παρέχει αξιόπιστη ανάσχεση στη ρωσική απειλή στη Μαύρη Θάλασσα, είτε επιλυθεί είτε όχι το Ουκρανικό, καθώς και έναντι της Κίνας λόγω του ελέγχου που ασκεί στις τουρκογενείς χώρες. Συνεπώς, δεν έχει την πολυτέλεια να χάσει την Τουρκία. Το ζητούμενο είναι πώς θα την διαχειριστούν οι Αμερικανοί, αφού δεν είναι τόσο πιστός σύμμαχος όπως το Ισραήλ, που παραμένει ο κεντρικός πυλώνας ασφάλειας στην περιοχή. Στη σκηνικό βρίσκεται, παρότι αποδυναμωμένη, και η Ρωσία, την οποία ενδιαφέρει η διατήρηση των Βάσεών της στην Ταρτούς και στη Λατάκεια, διότι είναι οι μόνες που διαθέτει στην Ανατολική Μεσόγειο. Όσο δε για την Κύπρο, που βρίσκεται μιαν ανάσα από την κρίση, εφόσον η Ελλάδα κείται μακράν και το Δόγμα δεν υπάρχει, τι ρόλο μπορεί να διαδραματίσει, παρά μόνον εκείνον του ουραγού των εξελίξεων; Και να παρακαλεί τον Θεό να μην την πνίξει ένα τουρκοσυριακό μνημόνιο, στο μοντέλο του τουρκολιβυκού…

Πλήρης επιβεβαίωση της «Σ» : Ο Μητσοτάκης έθεσε θέμα τουρκολιβυκού μνημονίου στην Ε.Ε.

Πλήρης επιβεβαίωση του ρεπορτάζ του Δρος Γιάννου Χαραλαμπίδη για το μοντέλο τουρκολιβυκού μνημονίου στην ΑΟΖ της Κύπρου, μέσω τζιχαντιστών, και τις ανησυχίες που εγείρονται σε Ελλάδα και Κύπρο από τους σχεδιασμούς της Άγκυρας.

Όπως έγινε γνωστό μετά από δηλώσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη στο τέλος των εργασιών της Συνόδου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στις Βρυξέλλες, έκτακτη Σύνοδος Κορυφής αποκλειστικά και μόνο για την ευρωπαϊκή Άμυνα, θα διεξαχθεί στις 3 Φεβρουαρίου, μετά από δική του πρόταση, όπως αποκάλυψε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, απαντώντας σε ερωτήσεις.

«Το τουρκολιβυκό μνημόνιο είναι παράνομο»

Σε ερώτηση αν μαζί  με τον Νίκο Χριστοδουλίδη έθεσαν το θέμα πιθανής συμφωνίας για Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη μεταξύ Τουρκίας και Συρίας, η οποία να παραγνωρίζει τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου κατά τα πρότυπα του τουρκολιβυκού μνημονίου, ο Πρωθυπουργός ξεκαθάρισε για άλλη μια φορά πως το τουρκολιβυκό μνημόνιο είναι παράνομο, όχι μόνο κατά την άποψη της Ελλάδας, αλλά και κατά την άποψη της Ευρώπης. «Προφανώς και εγώ και ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης ενημερώσαμε τους ομολόγους μας γι’ αυτές τις συζητήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας σχετικά με την πιθανότητα ΑΟΖ μεταξύ Τουρκίας – Συρίας.  Άρα υπήρξε μία ενημέρωση, κάτι το οποίο αυτήν τη στιγμή, σε αυτό το επίπεδο, κινείται στον κύκλο των δημοσιογραφικών πληροφοριών».

^{Ο χάρτης αυτός δείχνει τη διασπορά των Κούρδων σε διάφορα κράτη και τον εφιάλτη που ζει διαρκώς η Τουρκία. Να μη δημιουργηθεί εκτός των δικών της συνόρων κράτος ή ισχυρή αυτόνομη περιοχή, που θα προκαλέσει τέτοιας μορφής ντόμινο, ώστε να τεθεί θέμα αυτόνομης περιοχής εντός της Τουρκίας ή μιας ομοσπονδίας. Για τη δική της περίπτωση, η Άγκυρα την θεωρεί απαράδεκτη διχοτόμηση! Πώς οι ημέτεροι για την Κύπρο την αντιλαμβάνονται ως επανένωση…}

^{Ο χάρτης αποτυπώνει: 1. Τις δυο τουρκικές ζώνες εντός της Συρίας, τη μια στα δυτικά και την άλλη στα ανατολικά, εντός της κουρδικής περιοχής. Η μια από την άλλη απέχουν 40 χιλιόμετρα και ο τουρκικός στόχος είναι η κλιμάκωση των επιχειρήσεων είτε με ίδιες δυνάμεις είτε μέσω εντολοδόχων για τη συνένωσή τους. 2. Τις τρεις γέφυρες επί του Ευφράτη (με τρεις τελείες με τη μορφή μπάλας), τις οποίες ο τουρκικός στρατός ή οι εντολοδόχοι του θα πρέπει να διαβούν για να ενώσουν τις δυο ζώνες ασφαλείας. Για να το πετύχουν, θα πρέπει να κερδίσουν τους Κούρδους. 3. Την πόλη Κοπανί, το Στάλινγκραντ των Κούρδων. Εάν το καταλάβει η Τουρκία μπορεί να προελάσει ακτινοειδώς προς διάφορες κατευθύνσεις, για να ενώσει τη δυτική με την ανατολική ζώνη. Στον χάρτη διακρίνεται και η παρουσία των αμερικανικών Δυνάμεων.}

^{Το Ισραήλ όχι μόνο δημιούργησε ζώνη ασφαλείας πέριξ των υψωμάτων Γκολάν, τις θέσεις δηλαδή που κατείχε η Ειρηνευτική Δύναμη, αλλά διεύρυνε την περιοχή ελέγχου του στο ύψωμα Έρμων και βρίσκεται μιαν ανάσα, δηλαδή 30 χιλιόμετρα, έξω από τη Δαμασκό και την Ντάρα επί του αυτοκινητοδρόμου Μ15. Ο αυτοκινητόδρομος ενώνει Δαμασκό με Ιορδανία.}