Σταύρος Καλεντερίδης: Ουκρανικά μη επανδρωμένα συνεχίζουν να επιτίθενται στην Ρωσία. Νέες πωλήσεις όπλων από τον Τραμπ στο Κίεβο; Πού το πάει τελικά ο Αμερικανός πρόεδρος;

Απόλυτος διασυρμός του Φρίντριχ Μερτς στο Γερμανικό κοινοβούλιο.

Όταν η Κύπρος εντάχθηκε στην ΕΕ υπήρχαν μεγάλες προσδοκίες σε όλα τα επίπεδα. Πρώτα απ’ όλα υπήρχε η πεποίθηση ότι το θεσμικό πλαίσιο της Ένωσης καθώς και το κοινοτικό κεκτημένο θα επενεργούσαν θετικά στο Κυπριακό. Πέραν τούτου, ήταν διάχυτη η αίσθηση ότι στο κοινωνικοοικονομικό πεδίο θα ενισχύονταν ακόμη περισσότερο η αναπτυξιακή προοπτική. Θεωρείτο επίσης βέβαιο ότι η συμμετοχή στην Ένωση αφ’ ενός θα αναβάθμιζε τη δημοκρατία και αφ’ ετέρου το αξιακό σύστημα της χώρας.

21 χρόνια μετά υπάρχει ένας έντονος προβληματισμός για τα τεκταινόμενα καθώς και για την πορεία της ΕΕ. Είναι λοιπόν επιβεβλημένο να προβούμε σε ένα συνοπτικό απολογισμό αυτής της περιόδου και να προβληματισθούμε επίσης για την επόμενη μέρα.

Σε σχέση με το Κυπριακό ομολογουμένως δεν υπήρξε η αναμενόμενη αλληλεγγύη. Υπογραμμίζω συναφώς ότι στην πρόσφατη πενταμερή συνάντηση στη Γενεύη (17-18 Μαρτίου, 2025) υπό την αιγίδα του ΓΓ του ΟΗΕ η ΕΕ δεν εκπροσωπήθηκε ούτε και ως παρατηρητής. Προφανώς υπήρχαν αντιδράσεις από την τουρκική πλευρά. Επιπρόσθετα, υπογραμμίζεται ότι η στάση της ΕΕ έναντι της ρωσικής εισβολής εναντίον της Ουκρανίας δεν είναι ίδια σε σχέση με τη συνεχιζόμενη κατοχή του βορείου τμήματος της Κύπρου. Αναμφισβήτητα η πραγματικότητα είναι ότι η Ένωση ακολουθεί μια πολιτική δυο μέτρων και δυο σταθμών. Τα δεδομένα αυτά εύλογα προκαλούν προβληματισμό και σκεπτικισμό μεταξύ των Κυπρίων.

Είναι όμως σημαντικό να αξιολογήσουμε και τις δικές μας ευθύνες. Θεωρώ ότι η ελληνοκυπριακή πλευρά έχει ακολουθήσει μια πολιτική που αποδεδειγμένα δεν οδήγησε στα αναμενόμενα αποτελέσματα. Ούτε αξιοποίησε επαρκώς το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ. Δεν μπορώ επίσης να μην επαναλάβω ότι 51 χρόνια μετά την εισβολή και 21 χρόνια μετά από την ένταξη στην ΕΕ η παρουσία της Κύπρου στη διεθνή αγορά προβολής και ανταλλαγής ιδεών είναι πενιχρή. Αυτό είναι ανεπίτρεπτο. Και γι’ αυτή την απαράδεκτη κατάσταση υπάρχουν διαχρονικές ευθύνες. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει αναβάθμιση των σχέσεων της Τουρκίας με την ΕΕ ενώ παράλληλα η Άγκυρα δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία και διεξάγει υβριδικό πόλεμο εις βάρος της. Η κυπριακή ηγεσία πρέπει να αναδείξει διάφορα συναφή ζητήματα.

Θεωρώ επίσης ότι δεν έγιναν πλήρως κατανοητές οι κοινωνικοοικονομικές προεκτάσεις της ένταξης στην ΕΕ και ιδίως στην Ευρωζώνη λίγα χρόνια αργότερα. Υπήρξε ένας εφησυχασμός καθώς και η πεποίθηση ότι οι ψηλοί ρυθμοί οικονομικής μεγέθυνσης θα συνεχίζονταν. Ούτε διερωτήθηκαν οι ιθύνοντες κατά πόσον η Κύπρος θα μπορούσε να λειτουργήσει αποτελεσματικά σε ένα πολύ ανταγωνιστικό περιβάλλον. Θεωρείτο επίσης βέβαιο ότι το βιοτικό επίπεδο και η ευημερία θα αναβαθμίζοντο συνεχώς.

Η οικονομική κρίση που οδήγησε στο Μνημόνιο το 2013 ήταν αποτέλεσμα εξωγενών αλλά και ενδογενών παραγόντων. Και όμως η αντιμετώπιση από την Ένωση δεν ήταν ορθολογιστική. Αντίθετα, ήταν τιμωρητική. Σημειώνεται συναφώς ότι στις περιπτώσεις της Ισπανίας και της Ιταλίας η στάση της ΕΕ ήταν βοηθητική και επιεικής. Εύλογα μπορεί να διερωτηθούν οι πολίτες κατά πόσον σήμερα υπάρχει καλύτερη κατανόηση και αντιμετώπιση των δεδομένων.

Δυστυχώς το κράτος σήμερα δεν εξασκεί επαρκώς τον στρατηγικό, κοινωνικό και επιδιαιτητικό του ρόλο. Δεν μπορώ επίσης να παραβλέψω το γεγονός ότι σημαντικοί τομείς της οικονομίας καθώς και γη εξαγοράζονται από ξένα κεφάλαια. Εν πολλοίς, σήμερα ο τραπεζικός τομέας ανήκει σε ξένα συμφέροντα. Εξαγοράζονται επίσης ιδιωτικά νοσοκομεία και πανεπιστήμια. Ούτε μπορούμε να προβλέψουμε το γεγονός ότι έχει αυξηθεί η ανισότητα, ενώ ο στόχος της απόκτησης στέγης για τους νέους είναι πολύ πιο δύσκολος απ’ ότι ήταν στο παρελθόν.

Στο πολιτικό επίπεδο αντί ενίσχυσης της δημοκρατίας υπάρχουν τριγμοί. Εκτός από το Κυπριακό, είναι τα οικονομικά ζητήματα, το μεταναστευτικό, καθώς και η απογοήτευση από την ΕΕ σε διάφορα επίπεδα. Πάνω απ’ όλα το υφιστάμενο κομματικό και πολιτικό σύστημα δεν φαίνεται να διαχειρίζεται επαρκώς τις προκλήσεις. Τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών για το Ευρωκοινοβούλιο είναι ενδεικτικά.

Επιπρόσθετα, θα ήλπιζε κανείς ότι η συμμετοχή στην Ένωση θα οδηγούσε σε μια κατάσταση πραγμάτων όπου θα υπήρχε μεγαλύτερη διαφάνεια και λιγότερη διαπλοκή. Δυστυχώς αυτές οι προσδοκίες δεν επαληθεύθηκαν.

Το ζητούμενο είναι πως προχωρούμε στο μέλλον. Επείγει η αναβάθμιση του κομματικού και πολιτικού συστήματος σε όλα τα επίπεδα. Χρειάζονται νέες ιδέες και νέα πρόσωπα. Η ΕΕ έχει τα δικά της σοβαρά προβλήματα τα οποία επηρεάζουν τα κράτη μέλη καθώς και τους πολίτες τους. Παρά τις απογοητευτεύσεις η θέση της Κύπρου είναι στην ΕΕ.

Η χώρα μας καλείται να λειτουργήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο προασπίζοντας τα νόμιμα συμφέροντά της. Νομιμοποιείται η Λευκωσία να τονίσει ότι είναι αδιανόητη η αναβάθμιση των Ευρωτουρκικών σχέσεων την ίδια ώρα που η Άγκυρα παρεμποδίζει την ηλεκτρική διασύνδεση Κύπρου – Ελλάδας/ΕΕ. Ούτε είναι δυνατό να αποτελεί η Τουρκία βασικό πυλώνα της Ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής ασφάλειας την ίδια ώρα που κατέχει το βόρειο τμήμα της Κύπρου και ταυτόχρονα αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας. Πέραν τούτου, παρά το μικρό της μέγεθος η Κύπρος πρέπει να έχει ενεργή συμμετοχή στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.

Γράφει ο Γουίλιαμ Μάλινσον;

Είναι πλέον επιτακτικό να ενημερωθεί ο κόσμος για τον κίνδυνο μιας αναγεννημένης Γερμανίας. Ο γράφων θα επιχειρήσει με το παρόν άρθρο να εκθέσει με συντομία πώς η φρικτή ιστορία των γερμανικών φύλων θα μπορούσε να αναβιωθεί και να μας προξενήσει κακό. Θα αναλογιστούμε πτυχές αυτές της ιστορίας της εσκεμμένης αυτοτύφλωσης, της σκληρότητας, της δίψας για ισχύ και της αλαζονείας, ολοκληρώνοντας με τον εντοπισμό της τρέχουσας πειθήνιας ηλιθιότητας που κυριαρχεί στη Γερμανία.

Εσκεμμένη αυτοτύφλωση, σκληρότητα και αλαζονεία

Παρόλο που το σύγχρονο γερμανικό κράτος ανάγεται μόλις στο 1871 – ακολουθώντας τρεις πολέμους μεταξύ της Πρωσίας και των γειτόνων της, δηλαδή της Δανίας, της Αυστρίας και της Γαλλίας – η πρώτη φάνηκε αρκετά σώφρων και ειρηνική μέχρι ο Μπίσμαρκ να αφήσει την εξουσία, το 1890. Η ιδέα της Γερμανίας ως έθνους είναι, εν τούτοις, πολύ παλαιότερη και ανάγεται τουλάχιστον στην εποχή του ρωμαίου ιστορικού Τάκιτου, ο οποίος σημείωνε ότι η μεγαλύτερη αδυναμία των Γερμανών ήταν η ροπή προς τη μέθη. Οι Γερμανοί λεηλατούσαν την Ευρώπη και έπρεπε να τελούν υπό τον έλεγχο των Ρωμαίων. Ίσως το πρώτο σημάδι της γερμανικής βαρβαρότητας εμφανίστηκε στη Μάχη του Τευτοβούργιου Δρυμού, το 9 μ.Χ., όταν τρεις ρωμαϊκές λεγεώνες ισοπεδώθηκαν από τον Αρμίνιο, Γερμανό υπήκοο της Ρώμης ο οποίος εκπαιδεύτηκε στρατιωτικά και δούλεψε υπό τις διαταγές του ρωμαίου στρατηγού Βάρου. Εν τούτοις, ο πρώτος αποδείχτηκε προδότης και απατεώνας. Σήμερα είναι ήρωας στη Γερμανία, γι’αυτό και πολλοί Γερμανοί παίρνουν το όνομα Χέρμαν. Αν προσθέσει κανείς ότι οι Γότθοι και οι Βάνδαλοι, οι οποίοι κατάφεραν σχεδόν μόνοι τους να καταστρέψουν το δυτικό πολιτισμό, παρατηρεί πόσο καταστροφικοί έχουν υπάρξει οι Γερμανοί. Έχουμε επίσης τη γοητευτική συμπεριφορά τους στον τελευταίο πόλεμο, όταν σφαγίασαν, μεταξύ άλλων, εκατομμύρια Ρώσων, Ελλήνων και Γιουγκοσλάβων υπηκόων: η Γερμανία μπορεί κάλλιστα να ανταγωνιστεί την Τουρκία και το Ισραήλ σε όρους διαπραχθεισών γενοκτονιών.

Φυσικά, όπως όλοι οι νταήδες, η Γερμανία εκφοβίστηκε και έμαθα να συμπεριφέρεται συνετά, μετατρεπόμενη σε εργαλείο της αντι-σοβιετικής/αντι-ρωσικής Αμερικής, εξ ου και ο επανεξοπλισμός της, αν και με σφιχτό λουρί. Της προσφέρθηκε μια πολύ ευνοϊκή ισοτιμία συναλλάγματος, η οποία φυσικά κράτησε τους Δυτικούς Γερμανούς ικανοποιημένους. Και μόνο τους Δυτικούς, γιατί η Δύση αρνήθηκε να ικανοποιήσει το αίτημα της Μόσχας για μια ουδέτερη και ενιαία Γερμανία. Εκεί εντοπίζονται και οι απαρχές του Ψυχρού Πολέμου, προς τέρψη των μεγαλομετόχων και των εξοπλιστικών βιομηχανιών, οι οποίοι μετέτρεψαν το ΝΑΤΟ σε μια επιθετική επιχειρηματική οργάνωση, τουλάχιστον μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου.

Όταν ενημερώθηκαν για την ύπαρξη στρατοπέδων εξόντωσης, οι περισσότεροι Γερμανοί ισχυρίστηκαν ότι δεν είχαν ιδέα, προσποιούμενοι τους σοκαρισμένους. Έκτοτε, περνούν τον περισσότερο χρόνο τους ξεπερνώντας το παρελθόν, αγαπώντας το Ισραήλ και ό,τι είναι καλό. Μικρή σημασία έχει ότι το Εβραϊκό Κράτος είναι επίσης γενοκτονικό. Θα μπορούσε κανείς επίσης να ρωτήσει, αρκούντως υποτιμητικά, αν μια φυσική ροπή προς τη γενοκτονία συνδέει τις δύο χώρες, με τον ίδιο τρόπο που η Γερμανία βοήθησε τους Οθωμανούς στο Μεγάλο Πόλεμο και νωρίτερα, γνωρίζοντας καλά για τη γενοκτονία των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων. Όμοιος ομοίω αεί πελάζει. Μπορεί επίσης να αναρωτηθεί κανείς εάν οι Εβραίοι που επιβίωσαν των στρατοπέδων εξόντωσης έμαθαν πώς να μεταχειρίζονται τους αθώους Παλαιστινίους με τον ίδιο τρόπο, το 1948 και αργότερα.

Η εξαίρεση κάνει τον κανόνα

Προτού συνεχίσουμε να δίνουμε παραδείγματα της γερμανικής βαναυσότητας και αλαζονείας (με την Ελλάδα ως ένα από αυτά), ας μας επιτραπεί να δηλώσουμε ότι είναι η εξαίρεση που κάνει τον κανόνα: το συνάφι των Σίλλερ, Μπίσμαρκ, Πάστορα Νίμελλερ, Βίλι Μπραντ και Μπρούνο Βούστενμπεργκ αποτελούν καλά παραδείγματα για όλη την ανθρωπότητα. Για όσους μπορεί να μη γνωρίζουν τον τελευταίο, αυτός ήταν διπλωμάτης του Βατικανού ο οποίος έκρυψε Εβραίους στο σπίτι του στη Ρώμη, και έγινε αργότερα Νούντσιος του Πάπα στην Ολλανδία. Σε αντίθεση με τους περισσότερους Γερμανούς, είχε επίσης μια υπέροχη αίσθηση του χιούμορ.

Οι φρικαλεότητες στην Ελλάδα

Παρόλους αυτούς τους σπάνιους Γερμανούς, η Ελλάδα δεν στάθηκε το ίδιο τυχερή: στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, γύρω στους 600.000 Έλληνες πέθαναν από ασιτία, ασθένειες, σφαγές και εκτελέσεις. Ο πληθυσμός της χώρας μειώθηκε κατά 13.5%. Οι γερμανικές ένοπλες δυνάμεις κατέστρεψαν 1.770 πόλεις και χωριά, επιδιδόμενες σε 131 σφαγές, όπως για παράδειγμα στα Καλάβρυτα, όπου 1.460 άρρενες ηλικίας μεταξύ 12 και 90 ετών εξοντώθηκαν, τα γεννητικά τους όργανα αφαιρέθηκαν και τοποθετήθηκαν στα στόματα αλόγων και τα στήθη γυναικών κόπηκαν.

Σήμερα, η Γερμανία αρνείται ακόμα, με τρόπο αλαζονικό, να αποπληρώσει τα δισεκατομμύρια που χρωστάει στην Ελλάδα, ισχυριζόμενη ότι η Συμφωνία 2+4, που αφορά την επανένωση των δύο Γερμανιών (Μόσχα, 1990) έχει διευθετήσει το ζήτημα των αποζημιώσεων. Εν τούτοις, Η Επιστημονική Επιτροπή της Γερμανικής Βουλής, με έκθεση του 2019, αναγνωρίζει ότι η Ελλάδα δεν απέσυρε ποτέ τις αξιώσεις της. Αυτή είναι συμπεριφορά που αρμόζει σε νυφίτσες και αποτελεί παραπειστική σημειολογική περιστροφή. Ρίχνοντας αλάτι στην πληγή, οι Γερμανοί, υπό τον φανατικό Υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, αρνήθηκε το αίτημα του ΔΝΤ να δώσει στην Ελλάδα περισσότερο χρόνο προκειμένου η τελευταία να μειώσει τα ελλείμματά της. Και όλα αυτά στον απόηχο του σκανδάλου γύρω από τη κολοσσιαία γερμανική εταιρεία Siemens, η οποία αποδεδειγμένα δωροδόκησε διεφθαρμένους Έλληνες αξιωματούχους. Με τρόπο εξοργιστικό, η Γερμανία απέρριψε το αίτημα να εκδώσει τον επικεφαλής της εταιρείας στην Ελλάδα, ο οποίος είχε καταφύγει στη Γερμανία για να αποφύγει τη σύλληψη. Ένας Έλληνας ειδικός πέτυχε διάνα γράφοντας ότι η ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων καταστράφηκε ως αποτέλεσμα της σαδιστικής εφαρμογής από τους Σόιμπλε και Μέρκελ ενός από τα βαναυσότερα και οικονομικά ηλιθιέστερα προγράμματα που έχουν συλληφθεί στην παγκόσμια ιστορία των οικονομικών.¹ Εμφανώς, η γερμανική ηγεσία θεωρούσε τον εαυτό της ως Υπεράνθρωπο, όπως καταδεικνύει μεγάλο μέρος της αποκαλούμενη γερμανικής φιλοσοφίας.

Φρενοβλαβείς ψευδο-φιλόσοφοι

Ας αναλογιστούμε το συνάφι των Νίτσε, Χέγκελ και Μαρξ. Η σκέψη του Νίτσε εδράζεται στην ιδέα του για τον Υπεράνθρωπο, που έτυχε πολλής εκμετάλλευσης από τους Ναζί. Ο Χέγκελ, από την άλλη, με την ψυχρά λογική και υποτιθέμενα ορθολογική προσέγγισή του του έναντι της ιστορίας, την αίσθησή του του αναπόφευκτου και της ιδέας του για το ιδανικό κράτος ως γερμανικό, είναι διανοητικά ταραχώδης, μέσα στον ιστορικισμό του. Όπως και με το Νίτσε, οι ιδέες του Χέγκελ έτυχαν επίσης εκμετάλλευσης από τους Ναζί. Ο Χέγκελ μοιάζει να εκμεταλλεύεται τη θεώρησή του για την ιστορία προκειμένου να προωθήσει τις ιδέες του για τον ορθολογισμό και τη θεϊκή γερμανική τελειότητα. Ο Μαρξ, επίσης ‘φετιχιστής της ιστορίας’, αλλά ουσιαστικά υλιστής, εκμεταλλεύεται την ιστορία αντικαθιστώντας τον Θεό και τη θρησκεία με την κοινωνία και τα οικονομικά. Η ουσία είναι η παραγωγή και ποιος την ελέγχει. Τόσο ο Μαρξ όσο και ο Χέγκελ είναι κατηγορηματικοί στη θεώρησή τους για την ιστορία, ο πρώτος με τα μάλλον απλοϊκά στάδια του κοινοτισμού, της σκλαβιάς, του φεουδαρχισμού, του καπιταλισμού και της νιρβάνας του, του κομμουνισμού, και με την εμφανή αποθέωση από τον τελευταίο του πολέμου, ως προαπαιτούμενου για τον εξαγνισμό των λιμναζόντων νερών της ανθρωπότητας. Είναι τέτοιο φρενοβλαβείς διανοητές που επηρεάζουν ακόμα τυ σύγχρονη γερμανική σκέψη. Η πειθήνια αγάπη για το Εβραϊκό Κράτος μπορεί να θεωρηθεί ως προσωρινή κάλυψη.

Όταν ιδρύθηκε το ΝΑΤΟ, το 1949, ο πρώτος Γενικός Γραμματέας του, Λόρδος Ίσμεϊ, δήλωσε ότι σκοπός του ΝΑΤΟ ήταν να κρατήσει τη Σοβιετική Ένωση εκτός, τους Αμερικανούς εντός και τους Γερμανούς κάτω. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι η Γερμανία παρέμενε υπό κατοχή, de facto, αν όχι de jure, όπως κάνει και σήμερα. Έκτοτε, φυσικά, το ΝΑΤΟ έχει μετουσιωθεί από αμυντικό σε επιθετικό οργανισμό, βλ. τη μανιώδη επέκτασή του και τη διεξαγωγή πολέμων. Η Γερμανία εντέλλεται τώρα να μετατραπεί σε κύριο πολεμικό μέτωπο εναντίον της Ρωσίας, εξ ου και ο πρωταγωνιστικός ρόλος της στη στήριξη της Ουκρανίας.

Εν τούτοις τα πράγματα εξελίσσονται με παράδοξο τρόπο: η γερμανική υπηρεσία εσωτερικών πληροφοριών έχει επίσημα κατατάξει το ακροδεξιό κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) ως ‘αποδεδειγμένα δεξιά εξτρεμιστικά οργάνωση,’ σηματοδοτώντας το πιο σοβαρό μέτρο μέχρι στιγμής στις προσπάθειες του Βερολίνου να περιορίσει την αναδυόμενη αυτή πολιτική δύναμη. Η υπηρεσία ισχυρίστηκε επίσης ότι η επικρατούσα ‘κατανόηση’, εκ μέρους του AfD, ‘των ανθρώπων με βάση την εθνότητα και την καταγωγή’ αντιβαίνει στην ‘ελεύθερη δημοκρατική τάξη’ της Γερμανίας. Τα παραπάνω αποτελούν απλά ανοησίες, αφού κάθε ανθρώπινο ον οφείλει την ύπαρξή του στην εθνότητα και την καταγωγή του. Η ταυτότητα κάποιου είναι προϊόν των προγόνων του, ξεκινώντας με τους γονείς του.

Θα πρέπει να είναι εμφανές σε οποιονδήποτε έχει ένα μίνιμουμ φαιάς ουσίας ότι οι διώξεις εναντίον του AfD οφείλονται στην κατανόηση της θέσης της Μόσχας έναντι της Ουκρανίας, εκ μέρους του τελευταίου και της επιθυμίας του να απελευθερώσει τη Γερμανία από την υποτέλειά της έναντι της Δύσης, πράγματα που φέρνουν σε αμηχανία του πολεμοκάπηλους, όπως το γερμανικό αφεντικό της ΕΕ, Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν, και την απερχόμενη Υπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας, Μπέρμποκ, γνωστής για την έλλειψη ευστροφίας της. Φαίνεται ότι αυτοί οι πολιτικά ανόητοι έχουν λησμονήσει τον ‘Μεγάλο Συνασπισμό’, μεταξύ 1966 και 1969, όταν δεν υπήρχε ουσιαστική αντιπολίτευση στη Γερμανική Βουλή, που οδήγησε σε τρομοκρατικές ενέργειες με τη δημιουργία του διαβόητου ‘Μπαάντερ-Μάινχοφ’. Εάν το AfD αποκλειστεί, θα μοιάζει με συγκέντρωση τσαγιού προσκοπίνων, εν συγκρίσει με τον εξτρεμισμό που πρόκειται να ανακύψει. Επί του παρόντος, το αξίωμα ότι οι Γερμανοί κάνουν καλούς στρατιώτες αλλά ακολουθούν κακούς ηγέτες επαληθεύεται, με τους κακούς ηγέτες να είναι οι πολεμοχαρείς όλων των κομμάτων του συνασπισμού. Επιπλέον, εάν πρόκειται ο Ναζισμός να αναβιώσει στη Γερμανία, θα είναι ως αποτέλεσμα των πράξεων αυτών των πολεμοχαρών κομμάτων, αντί του AfD.

Ας καταλήξουμε με την άποψη του Τολστόι για τους Γερμανούς: ‘[…] μόνοι οι Γερμανοί έχουν τέτοια αυτοπεποίθηση στη βάση μιας αφηρημένης ιδέας – της επιστήμης, δηλαδή της υποτιθέμενης γνώσης της απόλυτης αλήθειας. […] Η αυτοπεποίθηση του Γερμανού είναι η χειρότερη όλων, ισχυρότερη και απωθητικότερη οποιασδήποτε άλλης, επειδή ο ίδιος φαντάζεται ότι γνωρίζει την αλήθεια – την επιστήμη- την οποία ο ίδιος έχει εφεύρει αλλά η οποία είναι για τον ίδιο η απόλυτη αλήθεια.’²

Με άλλα λόγια, η Γερμανία υποφέρει από ένα πλεόνασμα λογικής. Εξ ου και η προειδοποίησή μου.