Του Γιώργου Χαρβαλιά

Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη ενός εκδοτικού οίκου να διαφημίσει τη πραμάτεια του και μιας εφημερίδας να εκμεταλλευθεί επικοινωνιακά το γεγονός. Μόνο που η προχθεσινή, τάχα μου, «δημοσιογραφική ανάκριση» της κυρίας Μέρκελ, μέσα στην κατάμεστη από οπαδούς της (;) Λυρική Σκηνή, κατέληξε σε ένα χαμηλής αισθητικής πλυντήριο εντυπώσεων για τον ρόλο της στην κρίση του 2015. Ένα πλυντήριο που δουλεύει με εκκωφαντικό θόρυβο μέρες τώρα, πλαστογραφώντας τα γεγονότα γύρω από το περιβόητο δημοψήφισμα για το ευρώ και ρίχνοντας όλο το βάρος για τον ωμό εκβιασμό εις βάρος της Ελλάδας στον μακαρίτη τον Σόιμπλε, ο οποίος, από εκεί που είναι, μάλλον δυσκολεύεται να απαντήσει.

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες, βέβαια, τα πράγματα δεν χωρούν ούτε παρερμηνείες ούτε εξωραϊσμούς ούτε απαλλαγή από ευθύνες. Την περίοδο της ελληνικής κρίσης δεν υπήρχαν Γερμανοί «φιλέλληνες» και «ανθέλληνες». Υπήρχαν μόνο Γερμανοί που σκέφτονταν γερμανικά, κατά την αντίληψη των οποίων η χώρα μας έπρεπε να τιμωρηθεί παραδειγματικά, όπως τιμωρήθηκε η «αχάριστη» Ελλάδα του ’40 επειδή δεν υποδέχτηκε τους Γερμανούς ναζί με ροδοπέταλα.

Η επιχείρηση εξαγνισμού της πρώην καγκελαρίου, που δύο χρόνια πριν από την ελληνική κρίση του 2015 δήμευσε -στο πλαίσιο μιας άλλης τιμωρίας- τα χρήματα ανυποψίαστων Κύπριων καταθετών, είναι τόσο προκλητική, ώστε έχω την πεποίθηση πως θα αναγκάσει άλλους πρωταγωνιστές εκείνων των στιγμών να μιλήσουν για τον πραγματικό ρόλο της. Περιμένετε και θα δείτε…

Το ερώτημα, όμως, που ανακύπτει αφορά περισσότερο τον ρόλο των εγχώριων κέντρων που επιδιώκουν να την ξεπλύνουν, παρότι η ίδια δεν βοήθησε ούτε χθες τον εαυτό της ώστε να καταστεί συμπαθέστερη στην πλειονότητα των Ελλήνων. Αρνήθηκε να ζητήσει συγγνώμη για τα πεπραγμένα της και με αναισθησία παχύδερμου ειρωνεύτηκε κατάμουτρα το ακροατήριό της, εκφράζοντας σε αποικιοκρατικό ύφος την απορία για το πώς οι ταλαίπωροι Έλληνες τα έβγαζαν πέρα με τα 60 ευρώ την ημέρα που έδιναν τα ΑΤΜ των τραπεζών, έπειτα από τη διακοπή της παροχής ρευστότητας που διατάχθηκε υπό τις ευλογίες της! Παρ’ όλα αυτά, η Μέρκελ χειροκροτήθηκε θερμά προχθές και από τους συνδρομητές της «Καθημερινής» και από ορισμένους πολιτικούς που κάθονταν στην πρώτη γραμμή της αίθουσας, φέρνοντας στον νου κάποιους συναδέλφους τους, της προκατοχικής περιόδου, οι οποίοι προσπαθούσαν να πείσουν τον Μεταξά να συνθηκολογήσει με το Βερολίνο γιατί… «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας»

H προσπάθεια μονοσήμαντης απόδοσης ευθυνών για όσα συνέβησαν το καλοκαίρι του 2015 στους «άφρονες» του ΣΥΡΙΖΑ και στον «κακό» Σόιμπλε (που ασφαλώς ήταν κακός, αλλά δεν δρούσε μόνος) είναι οργανωμένη και γίνεται με κυβερνητικές πλάτες, ακριβώς για να μετατοπιστούν οι προβολείς της δημοσιότητας από τα αίσχη τού σήμερα. Ειδικά όμως η εξιδανίκευση του ρόλου της Μέρκελ στον ίδιο τον τόπο του… εγκλήματος αποτελεί ένα είδος ύβρεως. Γιατί η κυρία Μέρκελ δεν κατέστρεψε συνειδητά μόνο την Ελλάδα, τις κυπριακές τράπεζες και τις εύθραυστες οικονομίες του ευρωπαϊκού Νότου. Κατέστρεψε την ίδια την Ευρώπη, με το περίφημο «Willkommen» που άνοιξε τα σύνορα στις ορδές των Αφροασιατών ισλαμιστών, ανατρέποντας μέσα σε λίγα χρόνια την πληθυσμιακή σύσταση των μεγάλων αστικών κέντρων.

Η κυρία Μέρκελ είχε το θράσος προχθές να ομολογήσει ότι η κατάσταση (που η ίδια δημιούργησε) ήταν αφόρητη και αναγκάστηκε να «χρυσώσει» με χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων τον Ερντογάν για να βάλει φρένο στις ροές. Για αυτή την εγκληματική πολιτική της «ανοιχτών θυρών» δέχεται σήμερα σφοδρότατη κριτική μέσα στην ίδια τη Γερμανία. Αλλά εδώ συνάντησε κατανόηση. Συγκίνησε τα πλήθη με την… ειλικρίνειά της.

Τέλος, εντύπωση προκάλεσε το γεγονός ότι, στη διάρκεια μιας συζήτησης διάρκειας 90 λεπτών, ο διευθυντής της εγκρίτου «Καθημερινής» ξέχασε -εξ όσων αντελήφθην-να θέσει το πιο κρίσιμο θέμα στην ατζέντα των ελληνογερμανικών σχέσεων: το ορθάνοιχτο κεφάλαιο των πολεμικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου, για τη διεκδίκηση των οποίων υπάρχει ομόφωνη απόφαση της ελληνικής Βουλής. Πολύ κρίμα, γιατί, αν πράγματι η πρώην καγκελάριος διέθετε έστω ίχνος θετικού αισθήματος για την Ελλάδα, όπως ισχυρίζονται οι όψιμοι οπαδοί της, θα μπορούσε, απελευθερωμένη πλέον από την πολιτική της ιδιότητα, να συμβάλει με μια «πάσα» στην αποκατάσταση της ιστορικής δικαιοσύνης. Υποψιάζομαι όμως ότι η ευγενική αυτή παράλειψη αποσκοπούσε στο να μη χαλάσει το στομάχι του Κυριάκου Μητσοτάκη, που είχε κανονίσει να φάει αβγά ποσέ την επομένη το πρωί μαζί της…

Ο χάρτης του τουρκικού Κουρδιστάν ξαναχτυπά…..

Γράφει ο Λάζαρος Καμπουρίδης

Παρακολούθησα την εκπομπή στο κανάλι της τουρκική εφημερίδας Sözcü, αμέσως μετά την πυραυλική επίθεση του Ιράν εναντίον της αμερικανικής βάσης στο Κατάρ.

Οι ΗΠΑ τότε εξέδωσαν οδηγία ασφαλείας προς τους Αμερικανούς πολίτες με σύσταση αποφυγής επίσκεψης στις περιοχές της Νοτιοανατολικής Τουρκίας, όπως φαίνεται στον χάρτη.

Ποιο είναι όμως το ενδιαφέρον… Ο εξαιρετικός Τούρκος καθηγητής πρώην αξιωματικός των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, σχολιάζει με αγωνία και ζητά να υπάρξει διαμαρτυρία προς την αμερικανική πλευρά, καθώς δεν είναι τυχαία η επιλογή των περιοχών προς αποφυγή επισκέψεων αφού στην ουσία περιλαμβάνουν μόνο τον χάρτη του τουρκικού Κουρδιστάν έτσι όπως αυτός εμφανίσθηκε από το 1918 με την μετέπειτα προσθήκη άλλων δύο τουρκικών νομών.

Ο πραγματικά γνωστής Τούρκος ειδικός, θεωρεί ότι οι ΗΠΑ στην οδηγία ασφαλείας που εξέδωσαν εσκεμμένα περιλαμβάνουν τις περιοχές μόνο του τουρκικού Κουρδιστάν, θεωρώντας ως μήνυμα προς την Άγκυρα ότι, η δημιουργία του Μεγάλου Κουρδιστάν συνεχίζει να υφίσταται ως σχέδιο στα πλάνα των ΗΠΑ.

Ποιός είναι ο Ναΐμ Μπαμπούρογλου

Ποιος είναι ο Ναΐμ Μπαμπούρογλου, ο οποίος έκανε τη συγκεκριμένη ανάλυση; Πρόκειται για επίτιμο υποστράτηγο επιστημονικό σύμβουλο του Κέντρου Ερευνών Εθνικής Ασφάλειας και Εξωτερικής Πολιτικής.

Γεννήθηκε το 1960 στο Χατάι. Αποφοίτησε από το Στρατιωτικό Λύκειο Κουλέλι το 1977 και από τη Στρατιωτική Ακαδημία το 1981. Το 1992 ολοκλήρωσε τη Στρατιωτική Ακαδημία και το 1995 την Ακαδημία Ενόπλων Δυνάμεων.

Αφού αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Ακαδημία το 1992 ως Λοχαγός Επιτελής, υπηρέτησε στη Διοίκηση Ταξιαρχίας Ορεινών Καταδρομών στο Χακκάρι. Στη συνέχεια, ανέλαβε καθήκοντα καθηγητή και επιτελικού αξιωματικού στη Στρατιωτική Ακαδημία. Το 1995 ολοκλήρωσε την Ακαδημία Ενόπλων Δυνάμεων. Το 1996-1997, εκπροσώπησε τις Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις ως στρατιωτικός παρατηρητής του ΟΗΕ στο Κουβέιτ και το Ιράκ.

Από το 2001 έως το 2004 υπηρέτησε στο Γενικό Επιτελείο. Από το 2004 έως το 2006 ήταν Διοικητής του Συντάγματος Συνόρων στη Βαν, υπεύθυνος για περίπου 300 χιλιόμετρα συνόρων μεταξύ Ιγντίρ και Υψώοβα. Το 2006 προήχθη σε Υποστράτηγο και από το 2006 έως το 2009 διοίκησε την 1η Ταξιαρχία Εκπαίδευσης Πεζικού στη Μανίσα. Από το 2009 έως το 2011 υπηρέτησε ως Αναπληρωτής Πρόεδρος Επιχειρήσεων του Στρατού Αιγαίου και ως Επιτελικός Αξιωματικός στο Γενικό Επιτελείο.

Το 1996-1997, υπηρέτησε ως Στρατιωτικός Παρατηρητής στην Αποστολή Παρατηρητών του ΟΗΕ στο Κουβέιτ και το Ιράκ. Από το 1998 έως το 2001, υπηρέτησε ως Αξιωματικός Σχεδιασμού Δυνάμεων στο Αρχηγείο του ΝΑΤΟ στο Μονς του Βελγίου. Αποστρατεύτηκε το 2011 με τον βαθμό του Υποστράτηγου. Έχει ολοκληρώσει μεταπτυχιακό στις Ανθρώπινες Σχέσεις και Επικοινωνία στο Πανεπιστήμιο της Οκλαχόμα των ΗΠΑ και συνεχίζει τη διδακτορική του έρευνα στην ιστορία της Δημοκρατίας.

Στις εκλογές της 7ης Ιουνίου 2015, ήταν υποψήφιος βουλευτής του CHP για το Χατάι.

Ο Ναΐμ Μπαμπούρογλου μιλάει Αγγλικά, Αραβικά και Οθωμανικά, είναι παντρεμένος και έχει δύο παιδιά.

Βιβλία:

2016: Η Κατάρρευση ενός Κράτους, Από τη Στρατηγική Βάθους στην Καταστροφή

2016: Θυμηθείτε Με, Το Φθινόπωρο της Δημοκρατίας

2017: Τσανάκκαλε 1915, Η Μεγάλη Παγίδα των Γερμανών

Για ποια Τουρκία μιλάμε…

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών (26 Ιουνίου), έγιναν γνωστά κάποια πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία για τον βαθμό εθισμού της τουρκικής κοινωνίας και ιδιαίτερα της τουρκικής νεολαίας στα ναρκωτικά.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, στην Τουρκία είναι εθισμένοι στα ναρκωτικά 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι ενώ σύμφωνα με διάφορες έρευνες ,ο συνολικός αριθμός των εθισμένων στα ναρκωτικά στην Τουρκία, φτάνει τα 10 εκατομμύρια.

Αν και η ηλικία χρήσης ναρκωτικών στην Τουρκία μέχρι στιγμής ήταν αυτή των 12 – 13 ετών, πλέον έχουν εμφανισθεί περιπτώσεις χρήσης ναρκωτικών και από την ηλικία των 7 ετών.

Η Τουρκία είναι στη λίστα των πρώτων πέντε χωρών παγκοσμίως, λόγω θανάτων νέων ατόμων εθισμένων στα ναρκωτικά.

Ο Πρόεδρος του τουρκικού κόμματος «Saadet Partisi», Μ. Arıkan, λέει ότι η Τουρκία έχει καταστεί σε Κέντρο Ναρκωτικών και χαρακτηρίζει το θέμα ως υπόθεση εθνικής επιβίωσης για τη χώρα.

Γράφει ο Παντελής Σαββίδης

ΕΙΔΗΣΗ: Στην επίσημη οικογενειακή φωτογραφία, ο Ερντογάν και ο Τραμπ εμφανίστηκαν δίπλα-δίπλα, ανταλλάσσοντας χειραψία και σύντομη συνομιλία μπροστά στις κάμερες. Η σκηνή δεν ήταν απλώς εθιμοτυπική? αποτέλεσε εικονική επιβεβαίωση της θερμής φιλίας τους.

Μέσα από την ατμόσφαιρα της Χάγης, η Άγκυρα επιχειρεί να ανακτήσει ζωτικό διπλωματικό έδαφος και να ενισχύσει τη θέση της στο ΝΑΤΟ, ποντάροντας στη δύναμη των αριθμών, των συμμαχιών και των εικόνων.

ΣΧΟΛΙΟ: Ο Τράμπ αναγνωρίζει την αξία της δύναμης και την αποφασιστικότητα να την χρησιμοποιήσεις. Η Τουρκία του Ερντογάν έχει αυτά τα χαρακτηριστικά. Είναι παίκτης στην περιοχή εδώ και αρκετά χρόνια. Είναι πιο σκληρός και αποφασιστικός παίκτης στην προβολή σκληρής ισχύος ακόμη και απο την Ε.Ε. Επόμενο είναι να συγκλίνουν η Τουρκία του Ερντογάν με τις ΗΠΑ του Τράμπ. Τα υπόλοιπα είναι φιλολογίες.

Και επειδή όλα τα βλέπουμε -και δικαίως- υπο το πρίσμα της ισορροπίας Ελλάδας-Τουρκίας- η Ελλάδα στο πλαίσιο αυτό είναι ανύπαρκτος γεωπολιτικός παίκτης.

Είναι διαφορετικό πράγμα το αν έχεις γεωπολιτική βαρύτητα-που η Ελλάδα την έχει- και άλλο αν είσαι γεωπολιτικός παίκτης.

Το να είσαι παίκτης θέλει άλλο κρατικό μενταλιτέ. Και άλλους παράγοντες να το εφαρμόσουν. Δεν μπορεί να μην διαχωρίζεις το Σουέζ απο το Ορμούζ ή να χαίρεσαι όταν εγκαταλείπεις τα δίκαιά σου στην Κύπρο. Σε προσλαμβάνουν ως χρήσιμο ηλίθιο.

Η πολιτική τάξη στην Αθήνα είναι στην κατηγορία των στρουμφακίων. Ολόκληρη η πολιτική τάξη.

Την δε ηγεμονεύουσα οικονομική τάξη την χαρακτήρισε εύστοχα ο Ανδρέας: κομπραδόρικη. Διαμεσολαβήτρια με τον μπαχτσίσι.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της θέσης της Αθήνας στην περιοχή είναι το γεγονός ότι ο Τράμπ δεν βρίσκει διπλωμάτη να στείλει στην ελληνική πρωτεύουσα. Βρήκε έναν προσωρινό στην θέση της Γκιλφόιλ αλλά η κυρία Κίμπερλι λένε οι πληροφορίες αρνήθηκε την προσφορά. Ένδειξη απόλυτης παρακμής της χώρας.