Η 17η Νοεμβρίου καταγράφεται ως μία από τις πιο βαριές ημέρες για τις ουκρανικές δυνάμεις από την αρχή του πολέμου, σύμφωνα με τις αναλυτικές αναφορές του SouthFront. Η Μόσχα, αξιοποιώντας τα κενά σε προσωπικό και την αδυναμία των ουκρανικών γραμμών άμυνας, εξαπέλυσε συντονισμένες επιχειρήσεις σε έξι μέτωπα, σημειώνοντας σημαντικές εδαφικές κατακτήσεις, καταστρέφοντας κρίσιμες υποδομές και αποκόπτοντας γραμμές ανεφοδιασμού.

Ένας πόλεμος που μπαίνει σε νέα φάση

Οι τελευταίες εξελίξεις, όπως τις αποτυπώνει το SouthFront, δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών: ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει περάσει από το στάδιο των φθορών και των ισορροπιών σε μια φάση όπου η μία πλευρά —η Ρωσία— επιβάλλει απόλυτα τον ρυθμό, ενώ η άλλη —η Ουκρανία— προσπαθεί απλώς να συγκρατήσει την κατάρρευση.

Δεν πρόκειται για «προώθηση μερικών μέτρων». Πρόκειται για στρατηγική ανατροπή που χτίζεται συστηματικά εδώ και μήνες και τώρα αρχίζει να αποδίδει σε όλα τα μέτωπα ταυτόχρονα.

Η Μόσχα χτυπά εκεί που κρίνεται ο πόλεμος

Τα πλήγματα σε ενεργειακές υποδομές, αποθήκες UAV, οδικούς κόμβους και συστήματα πυραύλων δεν είναι απλώς επιχειρησιακές επιλογές. Είναι η ρωσική μέθοδος για να στερήσει από το Κίεβο τον οξυγόνο του πολέμου: ρεύμα, καύσιμα, μεταφορές, δυνατότητα συγκέντρωσης αποθεμάτων.

Η μεθοδικότητα φαίνεται καθαρά. Από το Χάρκοβο μέχρι την Οδησσό οι ρωσικές επιχειρήσεις έχουν ενιαίο στόχο: να διαλύσουν τη συνοχή του ουκρανικού στρατού, όχι να εντυπωσιάσουν με θεαματικές ενέργειες.

Σιβέρσκ: Το «κλείδωμα» που αλλάζει τον χάρτη

Η κατάληψη της Platonovka δεν είναι απλώς ένα ακόμη χωριό που αλλάζει χέρια. Είναι η επιβεβαίωση ότι ο ρωσικός στρατός περνά σε καθεστώς επιχειρησιακού περικυκλώματος. Το Seversk πλέον πιέζεται από βορρά, ανατολή και νότο — και ο κλοιός σφίγγει μέρα με τη μέρα.

Η κίνηση αυτή θυμίζει τις παραδοσιακές ρωσικές τακτικές: δεν σπάνε κατά μέτωπο τις καλύτερα οχυρωμένες πόλεις· τις αποκόπτουν. Η αποκοπή είναι το μισό της κατάληψης. Το άλλο μισό έρχεται μόνο του όταν τελειώσουν οι γραμμές ανεφοδιασμού.

Χάρκοβο: Η ζώνη ασφαλείας γίνεται πραγματικότητα

Η προέλαση στο Dvorichanske και στο Dvurechanskoye δείχνει ότι η Μόσχα εφαρμόζει το σχέδιό της με χειρουργική ακρίβεια: δημιουργία buffer zone που απομακρύνει το ουκρανικό πυροβολικό από τα ρωσικά σύνορα.

Όσο απλό ακούγεται, τόσο δύσκολο είναι να ανατραπεί. Η Ουκρανία χάνει όχι μόνο έδαφος, αλλά και τακτικά σημεία πίεσης που χρησιμοποιούσε εδώ και δύο χρόνια.

Ζαπορίζια – Ο άξονας που καταρρέει πρώτος

Το SouthFront αποτυπώνει τη βαθύτερη εικόνα: το ουκρανικό μέτωπο στη Ζαπορίζια δεν υποχωρεί απλώς —ερρημώνει. Η πτώση του Hai, οι προωθήσεις γύρω από Vesele, Zelenyi Hai και Zatyshshya και οι αναφορές ότι ρωσικές μονάδες αγγίζουν πλέον τα προάστια της Huliapole δείχνουν μια άμυνα που έχει χάσει τη συνοχή της.

Πρόκειται για κρίσιμο σημείο: η Ζαπορίζια ήταν ο άξονας στον οποίο το Κίεβο είχε επενδύσει στρατηγικά. Τώρα κινδυνεύει να γίνει ο άξονας που θα πυροδοτήσει την επόμενη μεγάλη ρωσική εκστρατεία.

Η ουκρανική πολιτική ηγεσία σε στρατηγικό αδιέξοδο

Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Κιέβου δεν είναι οι απώλειες εδάφους· είναι η αδυναμία χάραξης συνεκτικής στρατηγικής.

Η εμμονή στην υπεράσπιση του Pokrovsk απορροφά δυνάμεις που λείπουν αλλού. Ταυτόχρονα, η έλλειψη προσωπικού είναι πλέον δεδομένη, όχι υπόθεση. Κάθε μέρα που περνά, η Ουκρανία αναγκάζεται να μετακινεί μονάδες σαν μπαλώματα σε ένα ύφασμα που έχει αρχίσει να ξηλώνεται από παντού.

Η διεθνής κόπωση και η γαλλική «ανταρσία»

Η δήλωση του Florian Philippot στη Γαλλία δεν είναι απλώς μια εσωτερική πολιτική αντίδραση: είναι δείγμα της κόπωσης της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης. Όταν μια χώρα δεσμεύει δισεκατομμύρια σε μαχητικά Rafale και συστήματα SAMP/T για την Ουκρανία, ενώ ζητά από τους πολίτες της «να σφίξουν τα δόντια», το πολιτικό κόστος αρχίζει να μετριέται.

Η συζήτηση δεν αφορά μόνο τον εξοπλισμό, αλλά το αν η Ευρώπη μπορεί —ή θέλει— να συνεχίσει να χρηματοδοτεί έναν πόλεμο που στρατιωτικά γέρνει πλέον προς μία κατεύθυνση.

Το συμπέρασμα: μια αργή μετατροπή σε ντόμινο

Η σταδιακή πτώση οικισμών δεν είναι απλή καταγραφή στο χάρτη. Είναι το ξετύλιγμα ενός ντόμινο που το Κίεβο δεν φαίνεται ικανό να ανακόψει. Όταν τρεις ποτάμιες αμυντικές γραμμές καταρρέουν σχεδόν ταυτόχρονα, όταν δύο κρίσιμες πόλεις (Seversk και Huliapole) βρίσκονται υπό απειλή περικύκλωσης και όταν η Ρωσία επιβάλλει ταυτόχρονα την ατζέντα σε έξι μέτωπα, η πορεία του πολέμου αλλάζει επίπεδο.

Το SouthFront μιλά για «σειρά ήττων έως το τέλος του έτους». Η εικόνα των επιχειρήσεων δείχνει ότι αυτό δεν είναι υπερβολή αλλά λογική εξέλιξη της πραγματικότητας στο πεδίο.

Αυτή είναι η νέα φάση του πολέμου — και δεν ευνοεί την Ουκρανία.

ISW: Ποκρόβσκ – Η μάχη που θα κρίνει ολόκληρο τον χειμώνα 

Το μέτωπο του Ποκρόβσκ εξελίσσεται στο πιο περίπλοκο —και ενδεχομένως καθοριστικό— επιχειρησιακό πεδίο του πολέμου. Η εικόνα που σκιαγραφεί το Institute for the Study of War δείχνει ότι η Ρωσία δεν επιχειρεί απλώς να καταλάβει άλλη μια πόλη· προσπαθεί να παγιδεύσει δύο ουκρανικούς σχηματισμούς ταυτόχρονα, να τους στερήσει τη δυνατότητα ελεγχόμενης αποχώρησης και να καταφέρει ένα πλήγμα με στρατηγικό αντίκτυπο.

Δύο διαφορετικοί κλοινοί, μία μεγάλη αδυναμία

Οι ρωσικές δυνάμεις προσπαθούν να περικυκλώσουν το Ποκρόβσκ και το Μίρνοχραντ από τα δυτικά, έχοντας διαπιστώσει ότι ο ανατολικός άξονας είναι επιχειρησιακά δυσκολότερος. Η 2η και η 51η Στρατιά κινούνται σε μια κατεύθυνση που θεωρητικά θα μπορούσε να κλείσει τον κλοιό· πρακτικά, όμως, κάθε μία κάνει δύο και τρεις διαφορετικές επιχειρήσεις ταυτόχρονα, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να συγκεντρώσει αποφασιστική ισχύ.

Η 51η Στρατιά προσπαθεί ταυτόχρονα να προωθηθεί βόρεια, να στενέψει τον κλοιό ανατολικά και να μειώσει το μέτωπο μέσα στο Ποκρόβσκ. Το αποτέλεσμα είναι το γνωστό ρωσικό πρόβλημα: διασπορά δυνάμεων, αντί για καθοριστικό πλήγμα σε έναν μόνο άξονα.

Αντίστοιχα, η 2η Στρατιά κινείται προς Ουντάτσνε και Κότλινε στα νοτιοδυτικά —αλλά ταυτόχρονα επιχειρεί μέσα στην πόλη, προσπαθώντας να εγκλωβίσει ουκρανικές μονάδες σε συνθήκες όπου δεν μπορούν να συμπτυχθούν χωρίς να εκτεθούν.

Το ρίσκο του Ντομπροπίλια και το λάθος που επέστρεψε

Το ISW υπενθυμίζει ότι ολόκληρη η ρωσική ώθηση προς Ντομπροπίλια το καλοκαίρι ξεκίνησε ως επίδειξη δύναμης ενόψει της Συνόδου της Αλάσκας τον Αύγουστο του 2025. Η Μόσχα όντως κέρδισε έδαφος τότε· αλλά το κέρδισε σε ένα σημείο με πολύ στενή βάση για σταθερή επιμελητεία. Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο: όσο η Ουκρανία χτυπούσε τα πλευρά της ρωσικής προώθησης, το ρήγμα άρχισε να απειλεί τις ρωσικές οπισθοφυλακές.

Τώρα, η ίδια ρωσική δύναμη που είχε αναλάβει το μέτωπο του Ντομπροπίλια, η 51η Στρατιά, πρέπει και να προστατεύει τον εαυτό της από ουκρανικά αντεπιχειρήματα και να προωθείται προς το Ποκρόβσκ.

Αυτή η διπλή πίεση εξηγεί σε μεγάλο βαθμό γιατί ο κλοιός δεν έχει κλείσει.

Μάχη μέσα στην πόλη: ανάγκη για μάζα, όχι μικροομάδες

Το ISW καταγράφει ότι οι ρωσικές μικροομάδες διείσδυσης —μια τακτική που έδωσε αποτελέσματα κατά περιόδους— πλέον δεν επαρκούν για να καθαρίσουν ούτε το βόρειο Ποκρόβσκ ούτε το Μίρνοχραντ. Ρωσικές δυνάμεις αναγκάζονται να επιχειρούν μέσα σε συνθήκες δικού τους “ημι-εγκλωβισμού”, καθώς οι ουκρανικές θέσεις βόρεια και νότια από τη σιδηροδρομική γραμμή περιορίζουν την ελευθερία κινήσεων.

Το ISW εκτιμά ότι η Ρωσία θα προσφύγει σε μια πιο «βαριά» προσέγγιση: μεταφορά στρατευμάτων με οχήματα, πιθανότατα υπό συνθήκες ομίχλης, ώστε να αποφύγει τον ουκρανικό εναέριο εντοπισμό. Το ξεκαθάρισμα των οδών Τ-0504 και Ο0544 δείχνει ακριβώς αυτή την προετοιμασία.

Υψηλές απώλειες και για τις δύο πλευρές

Οι απώλειες των 2ης και 51ης Στρατιάς είναι από τις υψηλότερες του πολέμου το τελευταίο τρίμηνο. Παράλληλα, η Ρωσία δυσκολεύεται εμφανώς να αναπληρώσει το ανθρώπινο δυναμικό της: οι 29.000 μηνιαίοι νέοι συμβασιούχοι δεν καλύπτουν τις 35.000 εκτιμώμενες μηνιαίες απώλειες.

Το Κρεμλίνο ήδη ετοιμάζει το έδαφος για ενεργοποίηση εφέδρων με τρόπους που δεν έχουν ακόμη πλήρως ανακοινωθεί.

Σκηνικό αποσταθεροποίησης στην Ευρώπη

Σε παράλληλο επίπεδο, η Πολωνία αντιμετώπισε δύο δολιοφθορές σε σιδηροδρομικές γραμμές που εξυπηρετούν τη μεταφορά δυτικής βοήθειας στην Ουκρανία. Οι εκρήξεις και τα σπασμένα τμήματα γραμμής εντάσσονται στο ευρύτερο πλαίσιο της ρωσικής «Φάσης Μηδέν»: επιχειρήσεις υπονόμευσης, επιρροής και ψυχολογικού πολέμου εντός της Ευρώπης.

Διπλωματικός απόηχος: η Γαλλία ανεβάζει διακύβευμα

Παράλληλα, Παρίσι και Κίεβο υπέγραψαν συμφωνία που ανοίγει τον δρόμο για αγορά:

– 100 Rafale F4 έως το 2035
– συστημάτων SAMP/T
– αεροπορικών όπλων και ραντάρ
– κοινή παραγωγή Rafale και drones στην Ουκρανία

Αυτό είναι το μεγαλύτερο ευρωπαϊκό εξοπλιστικό άνοιγμα υπέρ της Ουκρανίας μέχρι σήμερα.

Συμπέρασμα – Το Ποκρόβσκ δεν είναι απλώς μια πόλη

Η ουσία του ρεπορτάζ του ISW είναι καθαρή:
Η Ρωσία θα καταλάβει Ποκρόβσκ και Μίρνοχραντ· το ερώτημα είναι πότε και με τι κόστος.

Αλλά αυτό που θα καθορίσει τον χειμώνα δεν είναι η πτώση της πόλης. Είναι αν η Ουκρανία θα μπορέσει να συμπτυχθεί συντεταγμένα και να αποφύγει έναν μεγάλο εγκλωβισμό, που θα της στερήσει ετοιμοπόλεμες μονάδες σε μια περίοδο όπου η πίεση μεγαλώνει σε όλα τα μέτωπα.

Το Ποκρόβσκ, έτσι όπως το περιγράφει το ISW, είναι μια μάχη όχι για τον χάρτη, αλλά για τη δομή του πολέμου τους επόμενους μήνες.

Του Ξενή Χ. Ξενοφώντος*

Σε μια περίοδο που το αξιακό σύστημα σε Κύπρο και Ελλάδα οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στον πάτο, και η καθημερινότητα μας κινείται μονοσήμαντα στο αστερισμό των ιδιοτελών συμφερόντων, το μυαλό μας στριφογυρίζει στο έπος του 1955-59 υπενθυμίζοντας μας την εθνοπρεπή στάση του συλληφθέντα αγωνιστή Κυριάκου Μάτση προς τον Άγγλο κυβερνήτη Τζόν Χάρτινγκ, ο οποίος του πρότεινε: «Εαν Μάτση αρνηθείς την Ε.Ο.Κ.Α. είμαστε διατεθειμένοι να σου δώσουμε 500,000 λίρες, και θα σε στείλουμε σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου θες».

Τότε ο Κυριάκος, προσβεβλημένος από τα λόγια του στρατάρχη, σηκώθηκε από την καρέκλα του, πήγε στο γραφείο όπου καθόταν ο Χάρντινγκ κτύπησε το χέρι του με δύναμη στο γραφείο, και του είπε δυνατά:

«Στρατάρχη δεν γνωρίζεις Ελληνική ιστορία; Ου περί χρημάτων τον Αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής». Στους κάθε λογής επιτήδειους καλοθελητές που αντιπρότασσαν στον Κυριάκο το επιχείρημα πως η Ελλάδα είναι φτωχή και καταστραμμένη, ενώ η Αγγλία είναι μια πλούσια αυτοκρατορία, απαντούσε με πάθος ο Κυριάκος:

«Προτιμούμε τα ράκη της μητρός Ελλάδος, παρά την πορφύραν της μητρυιάς».

Είναι έκδηλο πως η συνειδητή επιλογή του Κυριάκου να πεθάνει όρθιος παρά να ζει γοναστιστός, ενσαρκώνει την εικόνα του ιδεατού αγωνιστή της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας σε όλες τις διαστάσεις της. 67 χρόνια από την ηρωική θυσία του Σταυραετού του Πενταδακτύλου και 51 χρόνια από την Τουρκική εισβολή και συνεχιζόμενη κατοχή του ενός τρίτου του εδάφους της Κύπρου, αναζητούμε ως χώρα και ως έθνος, τους νέους Μάτσηδες που θα μας βγάλουν από το σημερινό κοινωνικό βούρκο και την εθνική ύπνωση, διεκδικώντας δικαίωση των αιματηρών θυσιών του Κυπριακού Ελληνισμού.

Προς επίτευξη του ύψιστου αυτού στόχου, μία και μοναδική συνταγή υπάρχει: Η επιστροφή στις ρίζες μας όπως επιτάσσει το οικουμενικό φως της Ελληνικής Παιδείας, έχοντας στο πηδάλιο τίμιες, πατριωτικές και άξιες ηγεσίες, αντάξιες της προσωπικότητας του Κυριάκου Μάτση και των ανιδιοτελών αγωνιστών της ελευθερίας.

Σήμερα, που ο πλανήτης κινείται σε αχαρτογράφητα νερά και οι νεοοθωμανοί της Άγκυρας θέλουν να περάσουν στα αιμοβόρα χέρια τους την Κύπρο, το Αιγαίο και άλλες Χριστιανικές κοιτίδες, προβάλλει ως αδήριτη αναγκαιότητα η χάραξη υπερκομματικής πολιτικής με κεντρικό στόχο την ανόρθωση του αξιακού μας συστήματος σε όλα τα επίπεδα, την χάραξη μακρόχρονης πανεθνικής πολιτικής στο Κυπριακό και σε όλα τα μείζοντα ζητήματα του ελληνισμού και δημιουργία ισχυρού αμυντικου άξονα Κύπρου – Ελλάδας και φίλιων χωρών εντός και εκτός Ευρώπης.

Τώρα που επισυμβαίνουν στη γειτονιά μας τεκτονικές γεωπολιτικές ανακατατάξεις, η ιστορία κτυπά δυνατά την πόρτα μας, καλώντας όλους να ορθώσουμε ανάστημα που θα στηρίζεται σε βασικούς πυλώνες δράσης:

• Υγιής – εύρωστη οικονομία
• Αξιόπιστο κράτος δικαίου
• Εθνική ενότητα – λαική ομοψυχία – υψηλό αγωνιστικό φρόνημα.
• Ειλικρίνεια στις σχέσεις Αθηνών – Λευκωσίας που θα αποσκοπεί στη σύμπηξη αμυντικού– αποτρεπτικού τόξου με χώρες που πραγματικά βλέπουν την Τουρκία ως σοβαρή απειλή του Ευρωπαϊκού/Χριστιανικού Πολιτισμού.

Τώρα που οι νεοπασάδες απειλούν θεούς και δαίμονες διεκδικώντας πλήρη ομηρεία της Κύπρου και διαμοιρασμό του πλούτου στην Κύπρο και το Αιγαίο, καλούμαστε να βγούμε μπροστά με αποφασιστικότητα και ευτολμία για δικαίωση των πολύχρονων αγώνων του Κυπριακού Ελληνισμού. Είναι δε παρήγορο το γεγονός ότι, για πρώτη φορά στην 65ετή διαδρομή της Κυπριακής Δημοκρατίας υπάρχει κυβέρνηση στην Κύπρο που κινείται προς αυτή την κατεύθυνση. Ναι, η κυβέρνηση Νικου Χριστοδουλίδη κάνει σημαντικές τομές στα εσωτερικά μας πράγματα αλλά και αριστοτεχνικές κινήσεις στην εξωτερική πολιτική διανοίγοντας ευοίωνες προοπτικές για το αύριο. Αυτή η προσπάθεια πρέπει να αγκαλιαστεί από όλους, ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης, οικοδομώντας ισχυρό υπόβαθρο για χάραξη πορείας κοινωνικής ανασυγκρότησης κι εθνικής δικαίωσης.

Είναι ευθύνη των τίμιων δυνάμεων της κοινωνίας, να στηρίξουν πέραν και πάνω από ιδιοτελή συμφέροντα μέσα σε ομόψυχο κλίμα τις προσπάθειες του Προέδρου για να βρει η Κυπριακή Δημοκρατία τον βηματισμό της, η Παιδεία μας την αίγλη της και η οργανωμένη κοινωνία τον προσανατολισμό της.

Αυτό, ασφαλώς θα είναι και η καλύτερη μνημόνευση και απόδοση τιμής στον Κυριάκο Μάτση και σε όλους τους αγνούς μαχητές της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης.

.*δημοσιογράφος, πρόεδρος Ινστιτούτου Ελληνικού Πολιτισμού www.iep.org.cy

ΛΕΥΚΩΣΙΑ 17/10/2025

Γράφει ο Αμίτ Σεγκάλ*

Η Πρεσβεία του Ισραήλ στην Άγκυρα παραμένει κλειστή και σκονίζεται από τις 7 Οκτωβρίου, ενώ το προξενείο στην Κωνσταντινούπολη ανοίγει μόνο σπάνια, όταν δύο θαρραλέοι διπλωμάτες ρισκάρουν τη ζωή τους και μεταβαίνουν εκεί για λίγες ημέρες κάθε μήνα.

Οι Τούρκοι, από την άλλη — προσέξτε αυτό — έχουν εδώ όχι λιγότερους από 50 διπλωμάτες: 30 στο Τελ Αβίβ και 20 στην Ιερουσαλήμ. Δεν καλλιεργούν σχέσεις με το Ισραήλ — εργάζονται για να το υπονομεύσουν εκ των έσω. Όταν ο Ισμαήλ Χανίγια δολοφονήθηκε στην Τεχεράνη πριν από περίπου 15 μήνες, η τουρκική σημαία στην πρεσβεία στο Τελ Αβίβ κατέβηκε μεσίστια σε ένδειξη πένθους.

Το καθεστώς των αγιατολάχ στην Τεχεράνη δεν έχει ακόμη καταρρεύσει, αλλά ήδη διαφαίνεται στον ορίζοντα η προφητεία του θρυλικού μελετητή της Μέσης Ανατολής Μπερνάρντ Λιούις — ότι το Ιράν θα γίνει Τουρκία και η Τουρκία θα γίνει Ιράν. Το 37% των Τούρκων θεωρεί το Ισραήλ υπαρξιακή απειλή. Πέρυσι, το Ισραήλ προστέθηκε στο περίφημο «Κόκκινο Βιβλίο», τον κατάλογο εθνικών απειλών της Τουρκίας.

Γνωρίζει το Ισραήλ τον κίνδυνο; Απολύτως.

Ενεργεί ανάλογα; Σε καμία περίπτωση όσο θα έπρεπε. Ένας καλά πληροφορημένος Ισραηλινός εξήγησε ότι η Τουρκία μας κατηγορεί για όσα η ίδια σχεδιάζει. Όταν ο Ερντογάν ισχυρίζεται ότι ο Νετανιάχου επιδιώκει ένα «Μεγάλη Ισραήλ», είναι επειδή η ίδια η Τουρκία δεν έχει εγκαταλείψει τα όνειρα αυτοκρατορικής επέκτασης. Όταν κατηγορεί το Ισραήλ για γενοκτονία — η κατηγορία αυτή προέρχεται από ένα κράτος που διέπραξε μια τερατώδη γενοκτονία, δεύτερη μόνο μετά το Ολοκαύτωμα.

Το Ισραήλ συγκρούεται με την Τουρκία στη Συρία, αλλά δεν αντιλαμβάνεται το μέγεθος της απειλής. Ο Ερντογάν θέλει να είναι τα πάντα — Χαν, Χαλίφης, Αυτοκράτορας. Χαν όλων των τουρκόφωνων λαών (οι χώρες σε «-στάν»), Αυτοκράτορας των βαλκανικών κρατών που άλλοτε ανήκαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και Χαλίφης ολόκληρου του μουσουλμανικού κόσμου. Γι’ αυτό η Τουρκία χτίζει στρατιωτικές βάσεις στη Σρι Λάνκα, προμηθεύει συστήματα αεράμυνας στο Μπανγκλαντές και βοηθά το Πακιστάν έναντι της Ινδίας. Το Ισραήλ, στο μεταξύ, παραμένει σαν κόκκαλο σφηνωμένο στον λαιμό.

Υπήρξε μια σύντομη περίοδος ύφεσης το 2023, που κορυφώθηκε με συνάντηση Νετανιάχου–Ερντογάν λίγο πριν την 7η Οκτωβρίου. Τότε, στο Προεδρικό Μέγαρο στο Ισραήλ αποκαλούσαν χαριτολογώντας τον Τούρκο ηγέτη «Ερντογάν, Μην Απαντήσεις». Εκείνη τη χρονιά βρισκόταν σε δύσκολη θέση, έχοντας απέναντί του μια εχθρική Δημοκρατική κυβέρνηση στην Ουάσινγκτον. Τώρα, είναι αγαπημένος φίλος του Τραμπ, και αν επιστρέψει Δημοκρατική διοίκηση — το Ισραήλ δεν θα έχει ανοιχτή πόρτα.

Και ενώ το αντισημιτικό τζίνι δεν πρόκειται να επιστρέψει στο μπουκάλι σύντομα, υπάρχει κάτι που μπορεί να κάνει το Ισραήλ. Να κλείσει το τουρκικό πολιτιστικό ινστιτούτο στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, που αποτελεί εστία υποκίνησης, να μειώσει το μέγεθος της τουρκικής διπλωματικής αποστολής, να πολεμήσει αδιάκοπα οποιαδήποτε τουρκική παρουσία στη Γάζα. Και να συνεργαστεί με την Ινδία ενάντια στην κοινή απειλή που προέρχεται από την Άγκυρα.

Όμως αυτή είναι μια επικίνδυνη και περίπλοκη απειλή — καθόλου μικρότερη από την ιρανική και πολύ δυσκολότερη στη διαχείριση. Πριν από λίγες εβδομάδες, μετά την απόπειρα δολοφονίας στη Ντόχα, ένας υψηλόβαθμος Αμερικανός αξιωματούχος είπε στον Ισραηλινό συνομιλητή του: «Ξέρεις ότι είναι μέλη του ΝΑΤΟ — αν είχατε χτυπήσει την Κωνσταντινούπολη, θα ήμασταν υποχρεωμένοι να τους υπερασπιστούμε». Προσποιήθηκε ότι αστειευόταν, αλλά οι Ισραηλινοί δεν γέλασαν.

*Ο Αμίτ Σεγκάλ είναι πολιτικός αναλυτής στο κανάλι 12 του Ισραήλ